O αέρας μου παίρνει τα μυαλά.Ακόμα και στο παραμικρότερό του χτύπημα η την πιο φασαριόζική του ριπή η φαντασία μου κροταλίζει με αποτελέσματα συχνά μοιραία.Απόψε τον αφήνω να φωνάζει μόνος του εκεί έξω, αρνούμαι πάλι να ερωτευθώ, και κάθομαι ταξιδεύοντας στην America ενώ το καλύτερο έργο της ζωής μου ψιθυρίζει τα λόγια του τραγουδιού φτιάχνοντας το δικό του καλύτερο μέχρι στιγμής έργο.
No comments:
Post a Comment