Ήταν μια Τετάρτη απόγευμα στα μέσα του 1972.Θυμάμαι έκανε ζέστη γιατί οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν όλα ανοιχτά.Οι δικοί μου έλειπαν κι είχα βάλει Πετρίδη στη διαπασών.Κάποια στιγμή πετάχτηκα έξω,δεν θυμάμαι γιατί.Εκείνη τη στιγμή ακριβώς άκουσα κάτι που μου έφερε αυτό το κάψιμο στο στομάχι που μόνο ελάχιστα κομμάτια κι οι μεγάλοι μου έρωτες έχουν καταφέρει.Sweet Black Angel? To Exile On Main St.ακολούθησε,μόλις ένα χρόνο μετά,ένα από τα πιό δημοφιλή άλμπουμ των Stones:Το Sticky Fingers έβγαλε κομμάτια δυνατά, χορευτικά, μελωδικά,'εμπορικά' που έμελλε να σημαδέψουν την ιστορία του rock a.k.a Brown Sugar,Sister Morphine και το πολύ δικό μου Wild Horses. Όταν λοιπόν βγήκε το Exile on Main St. με τον δύσκολο, στριφνό, σχεδόν μαύρο ήχο ο κόσμος το είπε σκουπίδι, η τέλος πάντων το ψιλοέφτυσε.Όχι όλοι.Κάποιοι βιαστήκαμε να το παραγγείλουμε για να το κρατάμε σήμερα λιωμένο στο καλύτερο ράφι της βιβλιοθήκης μας. Προσωπικά το παράγγειλα από τον τύπο που έφερνε εισαγωγής στον ημιόροφο του Βασιλόπουλου στον Φάρο Ψυχικού και για μένα αποτελούσε πάντα τον καλύτερο δίσκο του αγαπημένου μου συγκροτήματος και ίσως τον καλύτερο δίσκο που γράφτηκε ποτέ.Χρειάστηκαν 20 χρόνια ώστε οι 'ειδικοί΄ να το χαρακτηρίσουν αριστούργημα αν όχι τον καλύτερο δίσκο όλων των εποχών.Το Exile on Main St. επανακυκλοφόρησε φέτος σε βινύλιο και cd με έξτρα κομμάτια και έναν μήνα και τέσσερεις μέρες μετά από το δεύτερο κατουσίαν άλμπουμ των MGMT,Congratulations. Το Congratulations σηκώνει στις πλάτες του την ίδια κατάρα με το Exile.Είναι δύσκολο, στριφνό,προσωπικό, δεν έχει εύκολα ακούσματα,δεν έχει χιτ ενώ διαδέχεται ένα άλμπουμ που για μένα είναι άλμπουμ της δεκαετίας η μάλλον άλμπουμ τομή, το αμέσως επόμενο καλύτερο από τα Ziggy Stardust and the Spiders from Mars, Unknown Pleasures και Nevermind.
Δεν εκπλήσσομαι που τόσο ο τύπος όσο κι ο κόσμος το χαρακτήρισαν επιεικώς μέτριο.
Το έχω ξαναδεί:Ρ
Όμως για μένα το Congratulations
είναι πέρα από το δεύτερο άλμπουμ των αγαπημένων μου MGMT.
Είναι η ανάσα μιας γενιάς που βιάστηκε να γυρίσει πίσω, εκεί που μεγάλωσα εγώ, κάπου με τον αέρα να φυσάει και τον Δον Χουάν να μου λέει παραμύθια.
Είναι η ανάσα δυό παιδιών που αν ζούσε ο Syd ίσως τον έκαναν να τα ζηλέψει.
Και είναι αυτή η ανάσα που,για μένα,το βάζει στη θέση Νούμερο 1:-)
- UPDATE./
- #2 The Suburbs-Arcade Fire
- #3 Le Noise-Neil Young
- #4 Swim - Caribou
- #5 Yojikevin -Le Page
- #6 The Age of Adz-Sufjan Stevens
- #7 High Violet-The National
- #8 Recovery-Eminem
- #9 Sisterworld-Liars
- #10 Realism-Magnetic Fields
- #11 This Is Happening-LCD Sound System
- #12 Lisbon-The Walkmen
- #13 Rise Up- Cypress Hill
- #14 White Magic -CEO
- #15 Gazzillion Ear- Doom
- #16 Sit Down - Das Racist
- #17 Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty ...
- #18 Grey Oceans- CocoRosie
- #19 How To Be a Child and Win the War- Electric Li...
- #20 The Beginning- Black Eyed Peas
No comments:
Post a Comment