Την πρώτη φορά που γνώρισα τον Syd Barrett ήταν ένα Σάββατο αργά το μεσημέρι από τον Κώστα τον Animal Boy.Η χημεία ήταν αυτόματη, εκρηκτική και μοιραία. Με έβαλε στη θέση μου κι όρισε τη ζωή μου, τους άνδρες που θα ερωτευόμουνα, τα ταξίδια που θα ονειρευόμουνα, τα ποτά που θα έπινα, τα τσιγάρα που θα κάπνιζα, τα λάθη που θα έκανα,το που θα έμενα κι από που θα έφευγα συνέχεια. Άκουσα πολλά αλλά πάντα παθιαζόμουν με πιο μαύρα στη διάθεση , μελαγχολικά, ψυχεδελικά κομμάτια, χωρίς ποτέ να ακούω στίχους, θεωρώ τα vocals όργανο.Γενικά όμως οι κανόνες με εκνευρίζουν κι έτσι πρόθυμα τους έσκιζα με κάθε πρώτη ευκαιρία. Τρελή χαρά όταν ανακάλυψα, τους PIL και , πολύ αργότερα,τον L.Sega.
To βράδυ που ανακάλυψα τους Liars έκαιγαν τα πάντα κι έτσι άφησα τον εαυτό μου να λιώσει κόντρα σε έναν τοίχο κι απέναντι σε μια γενιά που το πολυτιμότερο που είχε να φωνάξει ήταν αυτό που ένοιωθε.Κάτι τέτοιο κάνω κι εγώ τώρα.
Με ακούς?
Με ακούς?
No comments:
Post a Comment