Για τον Theo και τους Έλληνες

Ποτέ δεν σκέφτηκα αυτό το blog 

με το ρόλο του καθαρτήριου, του ημερολόγιου, του υμνητή  μύθων, θρύλων  ή ηρώων  

ή και  

του νόμιμου υβριστή ανήθικων κι ανεγκέφαλων μετριοτήτων ως και τιποτένιων.

Αντίθετα για μένα ήταν η αφορμή για ένα μυστικό οδοιπορικό

στο ήρεμο λιμάνι του Buenos Aires και των χαρών του.

Όμως, σήμερα  πνίγομαι

κι αποφάσισα να πάρω το τραίνο μου

 ν' αφήσω τα σύννεφα που μ' έκρυβαν

και να κατέβω εδώ κάτω

φωνάζοντας.

Όταν έπεσε η χούντα

χίμηξαν όλοι να μαζέψουν πίσω, ξανά, τώρα,

όλες τις εικόνες, τις μουσικές και τις εμπειρίες που τους είχαν απαγορέψει.

Λιώσανε οι κόπιες των Ρώσων

ακούστηκαν δυνατά κρυφές μουσικές και στίχοι

διαβάστηκαν βιβλία πούχανε κρυφτεί σε υπόγεια

η πέρναγαν με ρίσκο από χέρι σε χέρι.

Κάπου εκεί ξεκίνησαν κάποιοι να κάνουν ταινίες που μίλαγαν 

για όλα αυτά που είχαν συμβεί,

εδώ, στην Ευρώπη, στον κόσμο,

κι ειδικά  για όλα όσα είχε χαράξει μέσα στη συλλογική μας συνείδηση

αυτό που έγινε στην  Ελλάδα μετά την κατοχή.

Τα βιβλία της ιστορίας ήταν άθλια,

όλα όσα ακούγονταν διαιρεμένα στα δύο,

κανείς δεν ήξερε την αλήθεια 

κι έτσι οι ποιητές βρήκαν πρόσφορο έδαφος να τα γράψουν όλα με τον δικό τους τρόπο.

Πήγα να δω τον Θίασο μια Κυριακή στις 4 η ώρα το μεσημέρι στον Δαναό.

Για να δω τι έλεγε για τα γεγονότα εκείνης της εποχής.

Ναι! Απορούσα πως ο κατάμεστος κινηματογράφος απολάμβανε  τη σκηνή με την Κοταμανίδου

 και το τσιγάρο.

Ναι, ξαναπήγα να δώ Αγγελόπουλο,τον Μέγα Αλέξανδρο,

στην Άνεση αυτή τη φορά, ένα Σάββατο μεσημέρι..

Ναι! βγήκα πριν τη μέση έξω κι έπινα μπύρες στο μπαρ  

περιμένοντας την υπόλοιπη παρέα.

Και ξαφνικά ένα βράδυ, 

εγώ,

λίγα χρόνια μετά,

 freak των ακόμα αγαπημένων μου Ταβιάνι

 κι έχοντας ήρωά μου τον Ακατόνε και Θεό τον δημιουργό του

είδα στην ΕΡΤ την Αναπαράσταση.

Κι είπα, μαλάκα μου έχω κάνει λάθος.

Και μετά ξανά τον Θίασο και τους Κυνηγούς και αργότερα 

στα πλαίσια του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μιά δύο άλλες.

Ναι, τον Μέγα Αλέξανδρο δεν άντεξα να τον  ξαναδώ ποτέ.

Ναι! διέκοψα τη σχέση μου με αρκετές ακόμα ταινίες του στη μέση.

Είμαι από αυτούς που κάποτε ήταν σινεφίλ.

Έχω δεί σχεδόν τα πάντα,

έχω δικό μου hashtag στο twitter,το  #tainiofagia, 

και  συχνά ξενυχτάω

σε βάρος της φρεσκάδας και λάμψης της επιδερμίδας μου

 για να  βλέπω ταινίες.

Ναι, ο Theo, δεν ήταν ποτέ ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης .

'Οπως δεν ήταν και πολλών άλλων.

ΌΜΩΣ,

περί ορέξεως κολοκυθόπιττα.

Η ιστορία δεν γράφεται με απόψεις του κάθε ανώνυμου θαμώνα της.

Ειδικά στην Τέχνη.

Υπάρχουν κάποια άτομα που  τάχτηκαν να τη γράψουν  

είτε κάποιοι γουστάρουν  είτε όχι.

Είναι αυτοί που πέρα από τη μνήμη και τη θλίψη του καθένα μας

 και τα ονόματά τους  

στις ταφόπλακες 

έχουν γραμμένα την ιστορία τους παντού στα διαβάσματα του κόσμου,

χτες, σήμερα, τώρα.

Ναι! μπορεί τα πλάνα του να ήταν λίγα, μεγάλα, βαρετά για πολλούς.

Ναι! μπορεί να ήταν ‘σκληρός’, ‘μίζερος’, ‘τσιγκούνης’ κι ‘υπερόπτης’!

Ναι, ίσως ,κι αυτό το έχουν πει και γράψει, να ήταν πράκτορας, η οτιδήποτε σχετίζεται με την υποτροφία  του ιδρύματος Φορντ. 

Σίγουρα, κάποιοι θα λένε ότι υπήρξε πρέσβης του Υπαρκτού η Ανύπαρκτου Σοσιαλισμού ή του Ιστορικού Συμβιβασμού ή, ή.

Σε αυτούς και κυρίως σε όσους τον κράξανε

ειδικά ΣΗΜΕΡΑ,

ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ,

καρφώνω

τη λάμψη στο βλέμμα του Marcello Mastroianni ένα  βράδυ  του 1987,

στο αεροδρόμιο της Ρώμης 

-όταν πέταγε να έρθει να συνεχίσει τα γυρίσματα μαζί του στην Αθήνα-

και την απάντηση στην ερώτηση πως θα τον περιέγραφε με μια λέξη:

''ιδιοφυία’.

Καρφώνω ακόμα

τα  διεθνή βραβεία του ,

τα λόγια και την αφοσίωση των πιστών συνεργατών του,

το θάρρος του να μιλά για την κατάντια της Αριστεράς,

την ένταξη του Θίασου σταθερά ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες όλου του κόσμου.

Και κυρίως καρφώνω αυτό που ο ίδιος  πραγματεύεται σε πολλές ταινίες του,

αυτό που  μας τρώει εδώ και πολλά χρόνια,

αυτό που γαμάει την ευκαιρία μας να προχωρήσουμε μπροστά

αυτό που με άλλα λόγια έγραψε ο Μακρυγιάννης τόσα χρόνια πριν.

Έλληνες!

Πού μας  αρέσει να τρώμε  τα παιδιά μας.

Να κράζουμε.

Να καίμε.

Ζηλιάρηδες, αχάριστοι,τεμπέληδες.

Σε αυτήν την κακή πλευρά του λαού που γεννάει Θρύλους και Μύθους

και που παίρνουν στο λαιμό τους ανεγκέφαλοι και τιποτένιοι

που βγάζουνε βρωμερά αστεία και hashtags τύπου΄ κακό ψόφο’

-ακόμα και στο θάνατο ενός Δημιουργού-

Καρφώνω

τις χιλιάδες δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου 

για έναν Έλληνα

που δεν την κοπάνησε βρε μαλάκες

κι έμεινε εδώ να κάνει αυτό που αγαπάει

εδώ που αγαπάει,

και την θλίψη της ανώνυμης κυρίας

στη Δ΄ Χειρουργική του Αττικού Νοσοκομείου

που κατάλαβε ότι πέθανε ένας  όχι τυχαίος Έλληνας

ΑΛΛΑ,

ένα ASSET,

΄χαρτί', 'κεφάλαιο'

κάποιον που θα βάλει το όνομα της χώρας μας ακόμα και μετά θάνατον

στα φεστιβάλ

στις στατιστικές

στα τρίβια

στην ίδια την ιστορία,

κάποιον που ίσως γίνει κάποτε

ο ίδιος ταινία

με την ιστορία ενός τελειομανούς 

που ακριβώς πριν πάρει το μόνο μεγάλο βραβείο που δεν είχε πάρει ακόμη,

το OSCAR,

έχασε τη ζωή του

ΕΝΔΟΞΑ

Καθώς καβάλησε το διάζωμα

Να πάει απέναντι

Σε ένα σκοτεινό, υγρό δρόμο

Μιας λαϊκής συνοικίας

Για να σιγουρευτεί ότι θα πάρει τα πάντα από αυτό το πλάνο:

Αυτό που είχε βαθειά

   Μες στο ντεκουπάζ της φαντασίας του.