Όταν κοιμήθηκα με τον Ντύλαν

Ειδικά όταν φυσάει ο Νοτιάς του Οκτώβρη
χτυπάνε επαναστάσεις, αλλαγές
και νομίζω ότι ο κόσμος ζεσταίνεται.
Λίγο πριν ξεκινήσει αυτό που λένε Ινδιάνικο Καλοκαίρι
η ελάχιστη τεστοστερόνη που μου άφησε το φύλο μου
μου γαμάει το μυαλό
και το χειρότερο
μου το παίρνει
από το χέρι
και με ξανακατεβάζει εκεί που μόνο εγώ δεν πρέπει να είμαι.

Μισό λεπτό. Ίσως τίποτα δεν γίνει κατανοητό αν δεν βάλεις αυτό που θες ν' ακούσεις  και τολμήσεις παρακάτω:

Especially when the October wind

With frosty fingers punishes my hair,

Caught by the crabbing sun I walk on fire

And cast a shadow crab upon the land,

By the sea's side, hearing the noise of birds,

Hearing the raven cough in winter sticks,

My busy heart who shudders as she talks

Sheds the syllabic blood and drains her words.

Shut, too, in a tower of words, I mark

On the horizon walking like the trees

The wordy shapes of women, and the rows

Of the star-gestured children in the park.

Some let me make you of the vowelled beeches,

Some of the oaken voices, from the roots

Of many a thorny shire tell you notes,

Some let me make you of the water's speeches.

Behind a pot of ferns the wagging clock

Tells me the hour's word, the neural meaning

Flies on the shafted disk, declaims the morning

And tells the windy weather in the cock.

Some let me make you of the meadow's signs;

The signal grass that tells me all I know

Breaks with the wormy winter through the eye.

Some let me tell you of the raven's sins.

Especially when the October wind

(Some let me make you of autumnal spells,

The spider-tongued, and the loud hill of Wales)

With fists of turnips punishes the land,

Some let me make you of the heartless words.

The heart is drained that, spelling in the scurry

Of chemic blood, warned of the coming fury.

By the sea's side hear the dark-vowelled birds.


Τώρα βγες λίγο από την πόρτα των εύκολων εφαρμογών κι άνοιξε μιά κλειδαρότρυπα σε αυτό που θάθελες να ζούσες.

*Για τον ποιητή και τον ψεύτη