Κάποτε μου μιλάς για φεγγάρια
όταν στα ίχνη που αφήνει ο υπολογιστής σου
βρίσκεσαι εσύ κι αυτά που δήθεν καταλάθος αφήνεις
Νομίζω τώρα ξεκινάνε όλα.
Θα είναι επικίνδυνα, δυσάρεστα, χωρίς καμμία ανατροπή.
Θα πρέπει να βασανιστούμε
Φοβάμαι κι εγώ
Αλλά όμως οι μηχανές πρέπει να κινούνται αυτόματα
εκεί που είναι ταγμένες
μέσα τους
Μηδενικά αφημένα
να μας σχεδιάζουν τα πάθη μας,
κοιτάμε την κουρτίνα που φύσηξε ο αέρας
της Ιρλανδίας που δεν πήγαμε μαζί
Άκου
Χτυπάνε οι γραμμές μας
Αθροίζουν σχεδόν χίλιες
Την ώρα που θα νοιώθεις τον κίνδυνο της αλλαγής
Θα ακουμπήξουμε τις παλάμες μας
Θα αναλογιστούμε τα χρόνια που δεν είμαστε μαζί
Θα σκεφτούμε αυτό που μας κρατάει ξύπνιους τη νύχτα
Die Life.Or me.
No comments:
Post a Comment