Synthetiki, Six D.O.G.S 19.01.13: H αβάσταχτη στιγμή που καταρρέει ένας Ύμνος

Λένε ότι οι ύμνοι δεν καταρρέουν.

Καταρρέουν μόνο οι οι θρύλοι, οι μύθοι, οι άνθρωποι καθώς και τα καθεστώτα.

Το Σάββατο το βράδυ, κλείδωσα τον Άβατον τον τεκνατζή στα σύννεφά του πάνω από το λιμάνι, πήρα τα κλειδιά και την έκανα για τα 'σκυλιά', εκεί που αποφεύγω να πηγαίνω γιατί μου φαίνεται σαν ψεύτικο και μακριά απο τα μέρη που συνήθισα να παίρνω αναπνοές.
Όταν έχεις ξαφιονιστεί για χρόνια με συνομίληκους ή μάλλον συνομίληκους που δεν έχεις ποτέ γνωρίσει και μόνο ακούσει κι έχεις δεί όλους τους άλλους (τους βασικούς:P), τέσπα,σχεδόν όλους τους άλλους κι είναι περίπου σαν τους γκόμενους και τα κατέ της παιδικής σου ηλικίας, αυτό που φοβάσαι είναι πως θα σε βλέπουν οι άλλοι,σαν είσαι μόνος,μέσα στα όνειρα που σε οδήγησαν εκεί.  
Κράτησα μπακ-απ τα 7 ευρώ,τα τσιγάρα μου και τα ποτά ( με μεζούρα ρε ), το λουλουδάκι στο χεράκι μου και περίμενα μέχρι που αυτοί οι σκοτεινοί τύποι βγήκαν να παίξουν εκεί δίπλα.
Άκου, τον 'μεγάλο' νομίζω τον είχα δεί στο Friends ή στη La Luna ή κάπου σ'εκείνα τα μέρη να χορεύει μόνος ακριβώς όπως ταλαντευόταν μόλις κι όταν του γούσταρε εκεί μέσα. Τον 'μικρό' δεν τον είχα συναντήσει ποτέ αλλά είχα ξαναδεί το βλέμμα αυτουνού που κινεί τα νήματα συνεπαρμένος από τις ιδέες του αλλουνού και σίγουρος ότι μπορεί να τα κάνει όλα αλήθεια,γιατί είναι αυτή η αγάπη, ο θαυμασμός κι η απέραντη ανοησία του να νομίζεις ότι μπορεί να τα κάνουμε όλα, και δεν είναι ανοησία,είναι η χαρά και η δύναμη να πιστεύουμε σε λέξεις και ήχους και μουσικές και όνειρα μαζί.
Όταν έβαλαν τις μάσκες ήταν σαν μιά αταίριαστη, εντελώς straight αναφορά στον δικό μου Παζολίνι, ακριβώς αυτό που έπρεπε να κάνουν για τύπους σαν εμένα, νομίζω εκείνη τη στιγμή αποτυπώθηκαν το αιώνιο δίλημμα kinky ή rock κι η απάντησή του.
Το Σάββατο το βράδυ πήγα εκεί μόνος, μεγάλος, αβέβαιος:
Σε μια απέραντα απολίτικη περιοχή, εποχή  στιγμή -δεν έχω ιδέα πόσοι κατάλαβαν πόσο αφύσικα και βαθειά πολιτικά ήταν αυτά που είπαν, τραγούδησαν και χόρεψαν αυτοί οι δυό συνθετικοί ήρωές μου.
Τραβάω μια κουρτίνα, θα σκέφτομαι πίσω της τον 'μικρό' πάνω στα πλήκτρα,κάτι είπε για το να μην αυτοκτονάμε εμείς αλλά να χτυπάμε αυτούς που μας πειράζουν και χαμογέλαγε,δεν ξέρω αν είναι εύκολο αλλά ωραία τόπε κι ακόμα καλύτερα χόρευε ο 'μεγάλος',ρίχνοντας jackie o ματιές στη μικρή χορευταρού μπροστά μου κι έτσι πέρασε η νύχτα,γεμάτη ύμνους, σαν να χορεύαμε στο δρόμο κι άβολα, τελείως άβολα, γιατί αυτοί οι τύποι δεν είναι synthetiki, είναι μόνο afthentiki,όσο και τα βλέμματα και το rave των λέξεων, των στίχων τους και ότι συνεπάγεται αυτό  που τελικά είναι κι είπαν 'οτι γουστάρουμε και σ'όποιον αρέσει΄΄. 
Κι όσο όλοι αυτοί οι παλαβοί άγνωστοι εκεί μέσα,που μ' έκαναν να νοιώσω επίσης τόσο άβολα κάνοντας τον ύμνο μου να καταρρεύσει γιατί τραγούδαγα '' είσαι μόνος' και ρε γαμώ το, ΔΕΝ ήμουν μόνος