Black Language, Ecstasy και οι Βόρειοι κι οι Νότιοι κάτω στα Εξάρχεια

Η πλατεία ήταν γεμάτη αλλά το υπόγειο ήταν άδειο και για πολύ ώρα όσοι ήμασταν  από νωρίς αναρωτιόμασταν αν θα βλέπαμε την ποιο άδεια συναυλία της χρονιάς.

Κάπου κατά τις 11 το ΑΝ είχε μισογεμίσει (ή ήταν μισοάδειο;) και βγήκε ίσως ότι καλύτερο έχω ακούσει από Ελληνική μπάντα σε live τα τελευταία χρόνια, οι Ruined Families.

Η ενέργεια που έχουν αυτά τα πολιτικοποιημένα ( προς αυτό που θεωρώ ως σωστή κατεύθυνση κρίνοντας και από την εισαγωγή- σχόλιό τους δια στόματος Τάκη ) αγόρια δεν τιθασεύεται και σφυροκοπούσε όλους αυτούς που είχαν έρθει να τους δουν - και δεν ήταν λίγοι - από το πρώτο λεπτό κι αδιάκοπα κάθε ένα λεπτό από τα περίπου τριάντα που τάσπασαν συνολικά και κυριολεκτικά.

Παίξανε κυρίως τα καινούρια τους κομμάτια, ήταν πλήρως δεμένοι μεταξύ τους – ο ένας έκοβε, ο άλλος έραβε- και, γενναίοι ως Έλληνες και με μπόλικη αυθάδεια, πέταξαν στην μούρη των Βόρειων παγκόσμια γνωστών κι ανερχόμενων IceAge τους στίχους, τον ιδρώτα και τη μουσική τους κάνοντας πολλούς εκεί μέσα να λένε ότι τελικά το support act ήταν οι Δανοί.

Ναι, το σκηνικό μου θύμισε λίγο Fucked Up αλλά, ποιος νοιάζεται, οι Ruined Families, τα δικά μας τα παιδιά από το Νότο είναι γνήσια και  αυθεντικά, οι στίχοι τους βαράνε το ίδιο δυνατά με τη μουσική τους και τελικά χτες βράδυ απέκτησαν ακόμα ένα φανατικό οπαδό τους.

Και μετά βγήκαν οι IceAge.

Στην αρχή ήταν λίγο κάπως, πως πάς σε ένα πάρτι και ξαφνικά βλέπεις την δική σου με τον πρώην της, προφανώς είχαν πιάσει την ένταση και την εμπλοκή όλων μας στο τριπ των Ruined Families.

Μπορεί να έφταιγε και κάτι άλλο. Οι IceAge έχουν κατηγορηθεί στο παρελθόν ότι προωθούν φασιστικά πρότυπα κι αισθητική.

Φυσικά και το έχουν αρνηθεί , ίσα –ίσα κάποιοι από αυτούς δηλώνουν κι αριστεροί αλλά τόσο η μέρα χτες όσο και αυτά που είπαν οι  Ruined Families στην αρχή και μέσα στα Εξάρχεια δεν σήκωναν καμία μα καμία ξεστρατισμένη παρανόηση κι αυτό ίσως δημιούργησε ένα μικρό μούδιασμα.

Και μετά ανέλαβε ο Elias Bender Rønnenfelt. Sigh…

Λένε πως κάποιους ανθρώπους τους θέλει το γυαλί και κάποιους τους αγαπάει ο φακός εννοώντας ότι πίσω από έναν φακό μεταμορφώνονται.

Ο καυτός Ηλίας από την συνήθως παγωμένη Κοπεγχάγη δημιουργεί μια νέα κατηγορία. Αυτήν που υπάρχουν άνθρωποι που τους αδικεί ο φακός και μεταμορφώνονται στη σκηνή σε ΕΙΔΩΛΑ στάζοντας λέξεις και εικόνες που πλημμυρίζουν τα πάντα γύρω τους, ανεβάζοντάς τους σιγά-σιγά στο Πάνθεον αυτών που γεννήθηκαν για να κατακτήσουν τον κόσμο, ακόμα κι αν παίζουν και τραγουδάνε μια τόσο βίαιη, σκοτεινή και για λίγους μουσική.

Η επαφή του με το κοινό, ανεξάρτητα φύλου, είναι μοναδική, σπάνια έχω ξαναδεί τέτοιο empathy να δημιουργείται σε τέτοιου είδους live.

H μουσική που έπαιξαν τα περίπου 50’ που έπαιξαν (έχει γίνει της μόδας να παίζουν κάτω από μια ώρα και να φεύγουν όλοι χωρίς encore - βλέπε το fail των Tropic Of Cancer την Παρασκευή που μας πέρασε στο Fuzz-;) ήταν καλύτερη από αυτό που εισπράττεις από τους δίσκους τους και αυτό νομίζω οφείλεται στο πάθος και το αστέρι του τραγουδιστή τους που διαμόρφωσε το συνολικό ‘’delivery’’ του live τους.

Μου άρεσαν πολύ, είναι ιδανικοί για έναν  χώρο σαν το ΑΝ Club, πάλι μπράβο στους Arte Fiasco και θα τους ξανάβλεπα: Και για τη μουσική τους και για τον τραγουδιστή τους J

                                                         

 Η setlist των IceAge

Κάποια κομμάτια από αυτά που ακούσαμε χτες από αυτούς και φωτό από το live εδώ