Για τους Parquet Courts χτες βράδι στο ΑΝ και τα παιδιά με τα λουλούδια στα μαλλιά

Βαρκελώνη – Αθήνα 0-1

Αθήνα – Βαρκελώνη 0-1

Χτες βράδυ δεν ξανάζησα αυτό που έζησα στη Βαρκελώνη γιατί πολύ απλά ο κόσμος που ήταν γύρω μου δεν είχε έρθει να τα σπάσει αλλά να δεί από κοντά αυτό που συμβαίνει τώρα και φαίνεται να μεγαλώνει.

Γι αυτό κι εγώ  από ένα σημείο και μετά ξέχασα τι γίνεται πίσω μου και δίπλα μου, βοηθούσε κι η θέση μου σε αυτό, έσβησα τι έζησα στη Βαρκελώνη και μπήκα μέσα στη σκηνή και είπα να το ζήσω όπως συνέβαινε εκεί, σαν να μη τους είχα ξαναδεί και σαν να μην πρόκειται να τους ξαναδώ ποτέ.

Όσο άκουγα τα τραγούδια που έχω ξανακούσει δεκάδες φορές κι όσα δεν έχω ακόμη ακούσει και θα ακούσω δεκάδες φορές  χύμα σκέψεις έσταζαν μέσα στο μυαλό μου.

Ας πούμε ότι είναι συναρπαστικό να βλέπεις ένα punk συγκρότημα από πιτσιρικάδες που φαίνεται να έχουν μια φιλοσοφική διάθεση απέναντι στη ζωή και που όμοιό του δεν κατάφερες να δεις όταν ήσουν σε αυτή την ηλικία που είναι αυτοί τώρα και που είναι η ηλικία που το ίδιο το αίμα σου ζητάει punk, κυλάει punk, είναι punk.

Ας πούμε ότι είναι συγκινητικό να βλέπεις ένα πολύ ντροπαλό, εσωστρεφές και με έντονη εφίδρωση αγόρι να ξεστομίζει με πάθος λέξεις σαν ‘’I was up to my neck in motivation neglect when I felt soft waves of purpose crashing onto the surface. I was feeling nostalgic for the days when My thoughts dripped on to my head from the ceiling. I remember the feeling And it seems these days I'm captive in this borrowed time’’.

Ας πούμε ότι είναι ερεθιστικό να βλέπεις έναν μελαγχολικό κιθαρίστα να κοιτάει  σαν με ξεδιάντροπη λατρεία τον διπλανό του την ώρα που χτυπιέται η καρδούλα του, τα χεράκια του και οι μπούκλες στα μαλλιά του.

Ας πούμε ότι είναι δελεαστικά γλυκό ένας τύπος με δεδηλωμένο χιούμορ και lust for life διάθεση να φαίνεται απορροφημένος στο μπάσο του σαν να χτυπιέται μόνος στο δωμάτιο μιας πλούσιας μονοκατοικίας κάπου στα περίχωρα του Austin.

Ας πούμε ότι είναι πολύτιμο να φοράμε όλοι λουλούδια στα μαλλιά και να είμαστε πίσω εκεί στα 70s, ο MaΞ να χτυπάει τη μπότα του κι εμείς να διαβάζουμε  ποιήματα και να μιλάμε για Καντίνσκι.

Αθήνα – Βαρκελώνη 1-0 κι ας μην άκουγα ξεκάθαρα τη φωνή του Andrew γιατί μπόρεσα να τους ακούσω σαν να έπαιζαν μόνο για μένα εκεί μέσα, χωρίς να με χτυπάνε και  με πατάνε, χωρίς να τους τραβάνε τις κιθάρες , χωρίς να τους αποσπάει τίποτα παρά μόνο η μουσική τους.

Χτες βράδυ στο ΑΝ οι Parquet Courts έπαιξαν με το ίδιο πάθος που έπαιξαν στην Βαρκελώνη αλλά περισσότερη συγκέντρωση και κατάφορη αγωνία μιας επαφής με ένα κοινό που αναζητούσαν την καρδιά και την ματιά του. Και έπαιξαν για μένα.

Τρίβια 1 : To πραγματικό πανηγύρι στη Sala Apollo εκείνο το βράδυ δεν ξεκίνησε από τα παιδιά αλλά από έναν τύπο – σωσία του Νικήτα Κλιντ με κόκκινα μαλλιά- που ανέβηκε στη σκηνή και πήρε τον Sean στους ώμους του πετώντας αυτόν και το μπάσο του στο κοινό που ακριβώς μετά αφήνιασε. Βλέπεις τα live που θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μας είναι σαν το σεξ που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ: ήμασταν τουλάχιστον δύο και συμμετείχαμε όλοι με  το ίδιο έντονο πάθος .

Τρίβια 2: O Max Savage υπέγραψε στο δίσκο μου με το όνομά του με Ξ ελληνικό.

Τρίβια 3: O Sean μου είπε πως αυτό που έζησαν στη Βαρκελώνη ήταν τόσο τρελό που δεν το έχουν ξαναζήσει ποτέ

Τέλος, ευχαριστώ τον Φίλιππο των Arte Fiasco που μου τους γνώρισε από κοντά χαρίζοντάς μου έτσι μία σπάνια στιγμή κι  ένα από τα πιο πολύτιμα βινύλια και αυτόγραφα της συλλογής μου.

Η setlist της χθεσινής βραδιάς

Οι Parquet Courts παίζουν στις 28/10 στο Velvet Underground στο Λονδίνο κι είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα είναι καλύτεροι από ποτέ. 

Μπορείτε να τους ακολουθήσετε μπαίνοντας στο μυαλό τους εδώ http://parquetcourts.wordpress.com/

Φωτογραφίες από χτες βράδι κι όχι μόνο θα ανέβουν σύντομα στο pinterest εδώ http://pinterest.com/athensbynite/parquet-courts/