Τις Marsheaux τις είχα ξεχάσει τελείως, αλλά ας όψεται
το ρημάδι το Facebook. Μια αναφορά, μια αναλαμπή και κατευθείαν εικοσάδα. (Η οποία εικοσάδα
είχε ήδη συμπληρωθεί και χρειάστηκε να πετάξω έξω αγαπημένο συγκρότημα). Εν
πάσει περιπτώσει, η ουσία είναι μία: όση κιθάρα κι αν ακούσω στη ζωή μου, η synthpop θα βρίσκει πάντα
τον τρόπο να με ‘σέρνει’ σαν πιστό σκυλάκι του καναπέ. ‘To the
end’, όπως
τραγουδάνε κ οι ίδιες οι Marsheaux.
Ναι, θα παίξει πολλή εϊτίλα από εδώ και πάνω.
Αυτή είναι μόνο η αρχή.
No comments:
Post a Comment