Τώρα που το γράφω αυτό το σημείωμα, έξω έχει τα
ανείπωτα μποφόρ. Έ, λοιπόν οι London
Grammar με κάνουν να
θέλω να βγω στο μπαλκόνι και να αφήσω το μαλλί της Ραπουνζέλ να το πάρει ο άνεμος.
Τέτοιο συναίσθημα. Ελλείψει Florence
φέτος, οι London
Grammar είναι
εξαιρετικοί εκπρόσωποι αυτού του μίγματος μελαγχολίας και νεραϊδοσύνης που,
όταν εκφράζεται σωστά, με ψαρώνει. Και λένε και το Nightcall. Και όποιος λέει
το Nightcall,
εγώ τον αγαπάω.
No comments:
Post a Comment