(Η
πρόκληση της ημέρας: να γράψω για το Outrun χωρίς να αναλωθώ στα περί του
σφοδρού και απέθαντου έρωτά μου για το Nightcall).
Το OutRun είναι το άλμπουμ που
θέλω να βάλω στο αυτοκίνητο - έστω σε αυτό το 10χρονο Polo - και να πατήσω το γκάζι
στην ευθεία και να μην υπάρχει ούτε όριο ταχύτητας ούτε θεός ούτε δαίμονας.
Αυτό μου βγάζει αυτή η επική εϊτίλα μεγατόνων, αλλά δεν το έχω τολμήσει μέχρι
τώρα. Το αποφεύγω επειδή ξέρω ότι η ελληνική autobahn δεν σηκώνει
πολλά-πολλά. Έτσι, το ακούω σε στατική φάση και απλώς φαντασιώνομαι την απόλυτη
ευθεία και το κοντέρ «στον κόφτη». Πιο ασφαλές είναι. Κι ο ήρωας του Kavinsky που έτρεχε στ’
αλήθεια, τι κατάλαβε; Στούκαρε και έγινε ζόμπι.
No comments:
Post a Comment