Primavera Sound - Plissken 2014: Αδρεναλίνη- Σεροτονίνη 1-1

11 μέρες, 40 περίπου live και μίνιμουμ 1935 λεπτά ζωντανής μουσικής.

Δύο φεστιβάλ, Ty Segall σφήνα στον ΑΝ και να τι έζησα εκεί.

Αποφάσισα να πάω στo Primavera Sound Festival 2014 αμέσως μόλις ανακοινώθηκαν οι Neutral Milk Hotel,δηλαδή σχεδόν αμέσως μόλις τελείωσε εκείνο του 2013, λέγοντας από μέσα μου πως θα ήταν η τελευταία φορά: νοιώθω ένοχη που ξοδεύω λεφτά για διασκέδαση τέτοιες εποχές που άλλοι δεν έχουν να φάνε ή που νέα παιδιά που δικαιωματικά τους ανήκουν αυτά τα φεστιβάλ δυσκολεύονται να πάνε.

Όμως τις ενοχές μου τις απωθεί στα άδυτα της συνείδησής μου το ακατανίκητο κίνητρο να ζήσω απο κοντά αυτήν την ανεπανάληπτη εμπειρία να σερφάρεις εναλλάξ σε πελάγη αδρεναλίνης και σεροτονίνης, απο σκηνή σε σκηνή, ανάμεσα σε χιλιάδες άγνωστων ανθρώπων που είναι εκεί για τους ίδιους απλούς και χωρίς καμμία δεύτερη κρυμμένη ατζέντα λόγους, να δω όσους περισσότερους απο τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες μπορώ, να ανακαλύψω άλλους καινούριους και να χαθώ μέσα στη μουσική που αγαπάω.Η Primavera είναι φτιαγμένη για ανθρώπους σαν εμάς. 

Η φετεινή Primavera ήταν φτιαγμένη ειδικά για μένα: Σε αντίβαρο του αρκετά χορευτικού,'κοριτσίστικου', γεμάτου θετική ενέργεια line up της, είχε αρκετό από αυτό το σκοτεινό που με τον φίλο μου Γεράσιμο λέμε #mavrila κι άλλο πολύ από όλα αυτά που μου αρέσει να ακούω εδώ πάνω που κουρνιάζω τις νύχτες χαζεύοντας τον κόσμο.

Ξεκίνησα με Temples.Για καλή μου τύχη μπαίνοντας στο Φόρουμ συνάντησα τον His Majesty The King Of Spain Νεκτάριο και τον προσωπικό μου Primaverian angel φίλο του Κώστα που μου έδωσε ένα αδιαβροχάκι και μπόρεσα να τους δώ μέχρι το τέλος, μπροστά - μπροστά, κάτω από τόνους ζεστής βροχής. Οι αστραπές έκαναν τα γεμάτα glitter ματάκια του <3 <3 <3 James Edward Bagshaw να γυαλίζουν ακόμα περισσότερο κι η ψυχεδελική μουσική τους υπογράμμιζε με τέλειο θράσος τις βροντές που έπεφταν σύννεφο.Το Shelter Song ακούστηκε σχεδόν συμβολικό,συνοδεύτηκε από μεγάλη βροντή, άνοιξαν κι άλλο οι ουρανοί και περιμέναμε όλοι να τελειώσουν, να αποθεώσουμε και να τρέξουμε κάτω από το διπλανό σκέπαστρο.End of the day before day 1.

O Julian Cope είναι ένας ζωντανός θρύλος κι αυτό φαίνεται από τη στιγμή που κάνει το πρώτο του βήμα στη σκηνή και μέχρι και που βλέπεις το γενναίο του παράστημα να εξαφανίζεται στα παρασκήνια. Στο μυαλό μου από τους δίσκους του φάνταζε ψηλός, αδύνατος, γεμάτος φλέγμα και δύναμη Βρεττανός. Δεν είναι ψηλός κι αδύνατος αλλά η κορμοστασιά του κι ο τρόπος που σε κοιτάει και σου μιλάει είναι αυτός που έχουν οι Ήρωες και σαν τέτοιος μου φαινόταν όση ώρα μου κέρδιζε την ψυχή. Έπαιξε όση ώρα του ανήκε μερικά από τα πιό σπουδαία του κομμάτια με όλη την δύναμη που έχει μέσα του,μας έκανε να χαμογελάμε με τον εύστοχο τρόπο που τα προλόγιζε και κυριολεκτικά αποθεώθηκε στο τέλος από ένα όλοι όρθιοι Auditori.Το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν να είχαμε το  δικαίωμα για ένα encore μόνο κι αυτό να ήταν το Armenian Genocide για να τον δώ κι άλλο,όση ώρα παραπάνω μπορούσα.Το απόλυτο respect της διοργάνωσης.

Οι Pond είναι μία από τις αγαπημένες μου μπάντες πιτσιρικάδων μαζί με τους Palma Violets,Teen Suicide, Vaccines και Peace (δεν υπάρχουν σε αυτή την λίστα οι Parquet Courts γιατί αυτούς τους έχω σε μια κατηγορία από μόνους τους).Για να μπορέσω να τους δω από κοντά θυσίασα Real Estate που έπαιζαν μακριά κι είδα Glasser που έπαιζε στην ίδια σκηνή- καλή ήταν-.

Οι Pond τα έσπασαν σε ένα εκρηκτικό μίγμα σκοτεινής ψυχεδέλειας και garage. Η εξαιρετική αντίφαση ανάμεσα σε όλα τα  μέλη της μπάντας και τον σχεδόν psycho,μου θυμίζει τόσο Sid Vicious, Nick Allbrook  ήταν καταλυτική για όλο αυτό το εξαιρετικό σε δύναμη live αλλά και την προσωπική μου εμπειρία της φετινής Primavera όπως αποτυπώνεται στον τίτλο αυτού του post με την αναφορά μου στην αιώνια μάχη ανάμεσα στις δύο βασικές ορμόνες που με κατακλύζουν όταν ακούω μουσική,από την μία την αδρεναλίνη κι από την άλλη την  σεροτονίνη.

Ο Andy Stott είναι μία μουσική ιδιοφυία και χαίρομαι που κατάφερα να τον δώ live βράζοντας με 100 περίπου ακόμη άτομα στην πιό γαμάτη σκηνή της φετινής Primavera, το Bowers & Wilkins + Boiler Room:

Μας έφτιαξε, μας ξεσήκωσε, μας έστειλε βαρώντας κάτω από τον θολό από τους καπνούς θόλο και με άφησε με μια γεμάτη γεύση ικανοποίησης και περηφάνιας που αυτή η μανία μου για διαρκή αναζήτηση του καινούριου με βοηθάει να ανακαλύπτω τέτοιες νόμιμες ηδονές.Κέρδισα 5 χρόνια πνευματικής διαύγειας.Minus 250 calories and End of MY day 1.

Οι Yamantaka//Sonic Titan ήταν η φετινή μου ανακάλυψη.Πάρα πολλά από τα ονόματα της φετινής Primavera μου ήταν εντελώς άγνωστα και μετά από την ανακοίνωση του τελικού line up και προκειμένου να οργανώσω το πρόγραμμά μου έψαχνα κι άκουγα ότι δεν ήξερα και δεν έπεφτε πάνω στα απολύτως απαραίτητα να δώ. Κάπου εκεί ανακάλυψα και τους μάστορες.Το πιό καταπληκτικό όμως ήταν ότι αυτό που πήρα από το live ήταν πολύ πιό πάνω σε πάθος, πειραματισμό και βάρος από αυτό που είχα ακούσει με τα ακουστικά μου.Τα κορίτσια είναι καταπληκτικά, τα φωνητικά τους δεν παίζονται, η ερμηνεία τους κι όλη η παρουσία τους τα δίνουν όλα κι η μουσική ολόκληρης της ομάδας είναι σπουδαία βουτώντας άτακτα σε έναν καταρράκτη metal για να περάσει στο experimental και να χαθεί ακόμα και σε πιό ethnic μονοπάτια παντρεύοντας ήχους κι ακούσματα φυλών και παραδόσεων  από τις δυό άκρες του Βερίγγειου Πορθμού.Στα αυτιά μου δεν μου θύμισαν τίποτα που να έχω ξανακούσει αλλά η καρδιά μου χτύπησε δυνατά γιατί ειδικά σε κάποιο κομμάτι τους που δεν ξέρω πως λέγεται θυμήθηκα τους Ινδιάνους φίλους μου Blackfire.

Υπάρχει θεός κι αυτό φάνηκε στους Slowdive.Τα παιδιά από το Reading παίξανε 23 χρόνια μετά από την δημιουργία της μπάντας τους στην ίδια σκηνή με τους Arcade Fire και μάζεψαν πολύ παραπάνω κόσμο,οι περισσότεροι νέοι.Έπαιξαν σαν να έπαιξαν τα πάντα τους,χωρίς να κοιτάνε τα παπούτσια τους,αυτά τα κοιτάγαμε όλοι οι υπόλοιποι,εκεί,μέτρα απέναντί τους. Συγκινημένοι έβλεπαν χιλιάδες κεφάλια να κουνιούνται ρυθμικά,σκέψεις ποιός ξέρει που βουτηγμένες, μυαλά φευγάτα που ήρθαν να αποτίσουν φόρο τιμής σε μια απο τις πιο σπουδαίες μπάντες των 90ς,μια επική στιγμή που θα θυμούνται μεγαλώνοντας και που αποτυπώθηκε για πάντα στο βλέμμα της Rachel Goswell και τη φράση που διαρκώς επαναλάμβανε MH πιστεύοντας το πως είχαν συναρπάσει τόσες χιλιάδες νέου κόσμου: ''pretty amazing''.

Αυτό που λέγεται Prurient είναι το πιό breakthrough act που έχω δει ποτέ στη ζωή μου σε live και τα έσπασε κυριολεκτικά, βάραγε όπου εύρισκε στο Boiler, με τα αυτιά μου να καταστρέφονται οριστικά κι αμετάκλητα, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα κι ένα πράγμα έχω να πω, έμεινα άφωνη, κουφή και σοκαρισμένη.Κάποια στιγμή σκέφτηκα τους γονείς του ή, μάλλον τους γείτονές του αλλά πέρα αλλά από όλα αυτά τα αστειάκια που δηλώνουν το προφανές σοκ μου, έμεινα έκθαμβη κι αυτός έγινε για μένα ότι πιο βολικό να ψάχνω από τούδε και στο εξής για να φτιάχνομαι όταν θέλω να εκφράσω αυτό που είπα για να εικονογραφήσω με λέξεις τη μοναδική αυτή εμπειρία: ''Rage Against The Machines'' - καμμία σχέση με τους άλλους,τους χωρίς το S.

Είναι αλήθεια ερωτεύομαι εύκολα.Αλλά από τόσο μακριά δεν το είχα ξαναδοκιμάσει.Κάγκελο ήμουν αλλά από μια ατυχή επιλογή από την άλλη μεριά.Ο Brian McMahan είναι από τους ελάχιστους άνδρες που ευνοούν την άποψη ότι ο άνδρας είναι σαν το κρασί,όσο μεγαλώνει γίνεται καλύτερος. 

Νεκρική σιγή.Χιλιάδες θαρραλέων καταβρεγμένων ανθρώπων μαζευτήκαμε στην ΑΤΡ για να πάρουμε 45 λεπτά έπους αλλά αυτό που ζήσαμε δεν είχε καμμιά σχέση με όλα αυτά.

Ήμουν λοιπόν στο κάγκελο δεξιά κι αρχίζει αυτή η νεκρική σιωπή. Τελειώνανε οι σταγόνες της βροχής, αυτός πήγε και στήθηκε αριστερά απέναντί μου, άρχισε αυτό το κλάψιμο της κιθάρας, ο φοβισμένος ήχος του μπάσου κι ο ήχος από τα τύμπανα και περίμενα. Τον έβλεπα ψηλό,αδύνατο, ευαίσθητο από παλιά και μάλλον πάντα σε μπλέ χρώματα σαν αυτό το ατέλειωτο blues που βγάζει το βλέμμά του κι η μουσική του.

Τώρα, όπως διαβάζεις βάλε κι άκου τι ζήσαμε. Είναι απευθείας ηχογράφηση

Και τότε αρχίζει να κάνει spell the words το λέω εγώ και πάει τέλειωσε. Δεν τον ξαναείδα παρά μόνο τη στιγμή που θα πω πιό κάτω. Έβαλα το κεφάλι στα χέρια μου, έκλεισα τα μάτια κι έφυγα. Νομίζω δεν ήμουν μόνη. Τόπε κι αυτός. Μαζικό crush.

Η φωνή του έχει γίνει πιό σκληρή,πιό βαθειά κι αυτός πιό αγέρωχος.Αλλά παραμένει το ίδιο ποιητής,ήταν σαν ποιητής που απαγγέλλει με πάθος τους στίχους του δικού του saga, πονεμένος αλλά νικητής. Όταν άρχισε το Washer γύρισα δίπλα μου στον Γεράσιμο κι είδα το βλέμμα του, ήταν το ίδιο φρικαρισμένο με αυτό που ένοιωθα

Goodnight my love

Remember me as you fall to sleep

Fill your pockets with the dust and the memories

That rises from the shoes on my feet

I won't be back here

Though we may meet again

I know it's dark outside

Don't be afraid

Every time I ever cried from fear

Was just a mistake that I made

Wash yourself in your tears

And build your church

On the strength of your faith

Ποτέ πριν, ποτέ, δεν ένοιωσα έτσι σε κανένα live.Οι Slint ήταν για μένα life injection - οξυτοκίνη αβίαστα χωμένη παντού μου κι η λάμψη που στάθηκε πάνω μου ή έτσι νόμιζα εγώ.

End of ΜΥ Day 2.

End of MY Primavera Sound Festival 2014

.........................................................................

Τι είδα κι έζησα στη σειρά:

Πέμπτη, DAY 1

• Colin Stetson- ευχαριστώ αυτούς τους 3 τύπους που με παρότρυναν να τον δω( δε θυμάμαι ονόματα, νομίζω Μπούρας, Γιάννης κι Αντώνης
• Julian Cope(Πυκνάδα σε εξορκίζω, πρέπει νάρθει να τον δούμε με την ησυχία μας)
• Glasser, μια χαρά χαρούλα
• Pond
• Warpaint - έφυγα, αδιάφορες
• Neutral Milk Hotel -βασικός λόγος που πήγα, έπος,αλλά δεν ταυτίστηκα
• Arcade Fire - χαμός, χορευτικό,υπεραπαραγωγή,έφυγα πριν το τέλος
• Andy Stott - τάπαμε, θεός
• Moderat - είδα λίγο και με εξέπληξαν θετικά. Χορεύεις
• Metronomy - με ανάγκασαν:p ο Φίλιππος κι η Άννα από Arte Fiasco. Άντε να με δώ και στο Balux (αν και μου είπαν ότι έχει κλείσει):ppp
• Jamie xx - καλός αλλά λίγο, θέλει απο κοντά και ήμουν στα σκαλάκια 

Παρασκευή, DAY 2

• Yamantaka//Sonic Titan
• Loop - η μόνη συναυλία που καθυστέρησε κάπως λόγω βροχής.Άψογοι κι από τις καλύτερες εμπειρίες φέτος
• Slowdive
• Prurient
• Slint
• Kvelertak - για λίγο αλλά μια χαρά, αποθεώθηκαν
• Jesu ωωωωω μύηση
• Factory Floor - γαμάτοι,ελπίζω να τους δω ολόκληρους σύντομα εδώ γιατί
• έφυγα πριν το τέλος για να προλάβω VATICAN SHADOW,δυστυχώς από μακριά.

Σάββατο, Day 3

• Television - από τα πιό τίμια live της Primavera. Εξαιρετικοί
• Spoon - με έχασαν αν και τους περίμενα πολύ
• Godspeed You! Black Emperor - Για μένα είναι κάτι περισσότερο από Κορυφαίοι,σαν μια συμφωνική ορχήστρα , σκοτεινοί, περήφανοι,γαμάτοι και καλύτεροι από τους SWANS
• Kendrick Lamar - η σοφότερη επιλογή ''άσε τους άλλους να βλέπουν indie και δες τι συμβαίνει τώρα''-  ΛΑΟΘΑΛΑΣΣΑ, μάζεψε τον διπλάσιο κόσμο από ότι οι Arcade Fire και τον περισσότερο στη φετεινή Primavera και λύσσαξαν όλοι,γενικά. Μέγας αγκιτάτορας και μέγας χαμός - δείξτε μου τα κινητά σας, σηκώστε τα χέρια, πηδήξτε και το πλήθος υπάκουγε.Πολύ καλός και γεμάτος θετική ενέργεια

  

• Ενθουσιασμένη από τον Kendrick Lamar έμεινα στο ίδιο στασίδι να δω, συνειδητά, ΝΙΝ από μακριά. Τρία κομμάτια σχεδόν rave και μετά με έχασαν. Κι εγώ αυτούς.
• Ένα πέρασμα από Mogwai και Ty Segall για να φτάσω VICE στον 
• COLD CAVE, Wesley  Eisold χμ,δεν έχω τι να πω, μόνο ότι τον αγαπώ, ζηλεύω αυτή την τύπισσα που τον έχει και με απορρόφησε εντελώς αν κι ήταν καλύτερος στην Death Disco και κάπως έτσι End of MY Day 3
• Ε, είδα και λίγο Cut Copy

Δυό μέρες μετά είδα Ty Segall στο ΑΝ. Εντυπωσιακά καλύτερος από την Primavera,ήταν σαν να είχε έρθει να παίξει για φίλους του, είναι ο τύπος που θα ήθελες συμμαθητή στην πενταήμερη με ή χωρίς την κιθάρα του.

Και μετά ξεκίνησε το Plissken.

Το Plissken δεν είναι Primavera, βέβαια.

Η εμπειρία του δεν έχει την αύρα που χαρίζει το ταξίδι, δεν κρύβει περιπέτεια, δεν έχει μπύρες τα μεσημέρια με την Νίκη και τον Κώστα,δεν είναι δίπλα στη θάλασσα, δεν έχει 11 σκηνές,δεν έχει χιλιάδες κόσμου από όλη την Ευρώπη κι όλο τον κόσμο,δεν είναι υπερπαραγωγή, δεν έχει έπος.Δεν έχει όμως κι αεροπορικά εισιτήρια και κόστος διαμονής.

Είναι μια εξαιρετική και φιλότιμη προσπάθεια που με αφορά και με εκφράζει και που θα ήθελα να συνεχίσει να υπάρχει και να μεγαλώνει μαζί μου.

Η φύση της δουλειάς μου τόσα χρόνια με έμαθε να εκτιμώ απεριόριστα οποιονδήποτε επιχειρηματία αναλαμβάνει ρίσκα και δη όταν τολμάει να στήσει τέτοιο φεστιβάλ στην συγκεκριμένη οικονομική συγκυρία. Το line up του φετινού Plissken ήταν τόσο φιλόδοξο και ποικίλο που στη χειρότερη θα κατέληγες να έχεις δει τουλάχιστον δύο acts που θα απόσβεναν το σχετικά value for money εισιτήριο, ειδικά αν το είχες αγοράσει νωρίς. Με 30 ευρώ και για τις δύο μέρες έζησα τα εξής:

• Raketkanon- ανακάλυψη, δεν τους ήξερα, μου άρεσαν πολύ
• Say Lou Lou - καλύτερες από τις Dum Dum Girls στο ΑΝ, αλλά όχι για μένα
• Suuns, από τα καλύτερα live της διοργάνωσης, τους αδίκησε κι αυτούς ο ήχος, με συνάρπασαν παρόλα αυτά, ακριβώς η μουσική που ακούω τώρα τελευταία και το αγόρι είναι χάρμα οφθαλμών
• Fink, δεν μπόρεσα να μπω μέσα του, με τίποτα
• Wild Beasts, πολύ φλώροι για μένα,προτιμώ να τους ακούω χωρίς να τους βλέπω
• 65daysofstatic, από τα καλύτερα live που είδα,ήταν καλύτερα να τους βλέπεις live από το να τους ακούς. Στα μεγάλα συν του φετινού Plissken
• A Victim Of Society, για μένα ότι καλύτερο έχω ακούσει τώρα τελευταία από την Ελλάδα.Αγαπάω τη μουσική τους και μου άρεσαν πολύ
• Crocodiles, πολύ ωραίοι, πολύ θετική ενέργεια αλλά δυστυχώς αν και μπροστά δεν τους άκουγα καλά. Κρίμα.
• Wooden Shjips κι άλλο κρίμα, μέγα για την ακρίβεια.Αλλά, είπαμε, αγάπη μόνο
• Black Lips WOW!Αν και παραφέρθηκα ακούγοντάς τους από μακριά.

Άφησα τις τρείς καλύτερες στιγμές για το τέλος.

• Dirty Beaches O τύπος είναι μία ορχήστρα από μόνος του κι όπως έγραψα κάτι μήνες πριν με αφορμή το album του Drifters/Love Is The Devil '' οι Drifters είναι εγώ, πιστεύουν ότι ο Έρωτας είναι ο Διάβολος κι όταν μπλέξεις μαζί τους σε παρασέρνουν στη βρωμιά, το σκοτάδι, τη μαυρίλα, το έρεβος. Casino Lisboa - Σύννεφα Buenos Aires 1-0''.΄Το live του με έβαλε μέσα, ο ήχος βοήθησε και έμεινα ενθουσιασμένη ζητώντας δίκαια άμεση επανάληψη του
• Soft Moon Η σχέση μου με τους Soft Moon κι ειδικά τον Luis Vasquez είναι για δύο λόγους που δεν μπορώ να πω δημόσια μεγάλη και περίεργη.Η μουσική τους κι οι στίχοι τους είναι αυτά που κάνω εδώ πέρα με τον Avaton και το λιγότερο που μπορώ να πω είναι πως με έχουν εμπνεύσει όσο ελάχιστοι από την σημερινή γενιά.Όταν τους είδα στο Gagarin έμεινα ενθουσιασμένη αλλά προχτές έμεινα και εκστασιασμένη. Έπαιξαν με μεγαλύτερο πάθος, ενθουσιασμό και ενέργεια και με ξεσήκωσαν επικίνδυνα, κλείνοντας ουσιαστικά για μένα αυτό το 11ήμερο στον Παράδεισο της Μουσικής. 

• Το γεγονός δε, ότι ξετρύπωσα τον Luis - Genius- Vasquez στο πλήθος, μιλήσαμε και δέχτηκε να μου ποζάρει κρύβοντας την μύτη του και κάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση - countdown είναι!!!! απλά με έστειλε σκεπάζοντας τους Black Lips που βλέπαμε μαζί από κάτω.
• Ακόμα κι αυτή όμως η εξαιρετική εμπειρία δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει εκείνη με τους Fuck Buttons που ήταν κι η δεύτερη καλύτερη της φετινής μου φεστιβαλικής δραστηριότητας so far (κρατάω πισινή γιατί έρχεται Ejekt και Paul Kalkbrenner). Νομίζω ότι οι τύποι για κάποιο λόγο είπαν πριν ξεκινήσουν ''πάμε να τα γαμήσουμε όλα'' ''να τους πάρουμε μυαλό, πόδια, σώμα, ψυχή, ότι έχουν να δώσουν''κι αυτό έκαναν τουλάχιστον σε μένα. Εκείνα τα 45-50 λεπτά διακτινίστηκα πίσω στο χρόνο, πρέπει να ήμουν 27 χρονών κι έκανα αυτό που δεν είχα κάνει όταν ήμουν 27 χρονών. Ξέφυγα τελείως από την πραγματικότητα χωρίς καμμία τεχνητή χημική βοήθεια παρά μόνο τη σεροτονίνη που έβγαινε κατά ριπάς από τo Κεντρικό Νευρικό μου Σύστημα  και κατέκλυζε όλα μου τα κύτταρα ξεκινώντας από τις αρτηρίες.Ήταν τόσο δυνατό και γεμάτο αυτό που συνέβαινε που μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ επί ώρες έχοντας στο κεφάλι μου μόνο την εικόνα εκεί μπροστά

 

Κάπως έτσι κατέληξα πτώμα να ξυπνάω μια Κυριακή πρωί με έναν τίτλο στο μυαλό μου που δεν μίλαγε για το τι νοιώθω μετά από τα δύο αυτά φεστιβάλ αλλά για το τι μου έκαναν μέσα τους και μέσα μου.

Στη μάχη ανάμεσα στην ορμόνη της ενέργειας κι αυτήν την ευτυχίας, δεν υπήρξε νικητής. Μόνο μια ισοπαλία. Που θα την ξανακερδίσω.

> Το οδοιπορικό των περίπου 1935 λεπτών μουσικής σε άτεχνες φωτογραφίες βγαλμένες από το κινητό μου εδώ

> Περισσότερα για την Primavera σε πιό αποστασιοποιημένο στυλ εδώ