Beautiful Noise και Τα Πετάλια της Αυθάδειας (ή πως το shoegaze ΔΕΝ βρήκε το ντοκιμαντέρ του)

Ενδιαφέρθηκα  να δώ το Beautiful Noise για τρείς λόγους:

Πρώτον γιατί είναι ντοκιμαντέρ κι αυτά γενικά τα κυνηγάω γιατί μου ξεδιψάνε την φιλοπεριέργειά μου.

Δεύτερον γιατί είναι μουσικό ντοκιμαντέρ κι αυτά τα παρακυνηγάω  όταν αφορούν σε μουσικές που με παθιάζουν ιδιαίτερα.

Τρίτον γιατί  θα μου μίλαγε για το shoegaze , ένα μουσικό είδος που εδώ και μερικά χρόνια με συγκινεί σφόδρα και δη με  τις πιο σκοτεινές εκφάνσεις  του.

Διαβάζοντας τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα πάνω στα μουσικά ντοκιμαντέρ λόγω του άλλου μου blog  The Great Musicmentaries  διαπιστώνω ότι καταρχάς το είδος ζει την μεγαλύτερη ίσως άνθηση  από καταβολής  του και κατά δεύτερον ότι ο κόσμος είναι λίγο μπερδεμένος σε σχέση με το  τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα μουσικό ντοκιμαντέρ: αυτό το τελευταίο με την έννοια του ότι ειδικά αν πληρώνει έστω κι ένα συμβολικό τίμημα για να το δει στον κινηματογράφο την ώρα ‘που συμβαίνει ‘ κι όχι μερικούς μήνες μετά, ενδεχομένως σπασμένο σε τεμάχια στο YouTube  ή κατεβάζοντάς το ο ίδιος στη συσκευή του,  έχει κάποιες παραπάνω απαιτήσεις.

Συνήθως οι απαιτήσεις έχουν να κάνουν με την ποιότητα του υλικού που θα περιλαμβάνεται στο ντοκιμαντέρ, την πληρότητα των θέσεων και των απόψεων που παρατίθενται σε σχέση με το θέμα το οποίο εξετάζει και, τέλος,  με όλους τους σημαντικούς παράγοντες που διαμορφώνουν την ταύτιση με ένα θέαμα και που στην προκειμένη περίπτωση που ΔΕΝ υπάρχει fiction είναι ο τρόπος που όλοι οι επιμέρους συντελεστές που συνθέτουν  μια ταινία (κινηματογράφηση, φωτογραφία, μοντάζ, ήχος κλπ) αποδίδουν τελικά αυτό που θα δούμε στη μεγάλη οθόνη ( η οποία ως γνωστόν είναι πολύ πιο αυστηρή στο πως αποδίδει μια ταινία από τις μικρότερες του σπιτιού μας).

Το Beautiful Noise σαν ταινία είναι από μέτριο ως και ξεπέτα. Όσα οικονομικά προβλήματα και να είχαν οι δημιουργοί και κατασκευαστές της  με τις σημερινές δυνατότητες που έχουν  τα σύγχρονα μηχανήματα σε επίπεδο post production θα μπορούσε να δώσει περισσότερα. Ειδικά οι ‘’κάρτες - χάρτες’’ της  καταγωγής της κάθε μπάντας  που στην ουσία ήθελαν να δείξουν ότι όλα ξεκίνησαν από την Σκωτία, κατέβηκαν στην Αγγλία και τελικά έφτασαν να κατακτήσουν τον κόσμο ήταν τόσο άτεχνες και παιδαριώδεις που  ακόμα κι ένας καλός στο power point θα τις απέδιδε καλύτερα. Επίσης η αισθητική σε αυτό το τόσο κρίσιμο για μια ταινία post production επίπεδο ήταν κάτω του μετρίου.

Αλλά το Beautiful Noise δεν είναι ταινία. Είναι ένα καθαρό μουσικό ντοκιμαντέρ.

Είδα το Beautiful Noise  σε μια μέτρια αίθουσα (ΔΑΝΑΟΣ 2) που εξακολουθεί να κόβει το έργο στη μέση για να κάνει διάλειμμα!!! Και το λέω με μένος αυτό γιατί θεωρώ αδιανόητο σήμερα και ειδικά στα χειμερινά σινεμά να κόβεται ένα έργο στη μέση για να πουληθούν πατατάκια με κόστος  να χαθεί η πολυπόθητη ταύτιση του θεατή μαζί του και μάλιστα τη στιγμή που ενδεχομένως χτίζεται.

Έτσι το πρώτο μέρος του – έτσι όπως αυθαίρετα το όρισε το κόψιμό του στη μέση- φάνηκε χωρίς καν μια κλιμάκωση. Όχι ότι αυτή είναι αναγκαία  αλλά προσωπικά δεν με  χαλάει κιόλας (εξαιρετικό  παράδειγμα  η επική κλιμάκωση του  Made Of Stone) .

Στην ουσία η ταινία είναι πραγματικά χωρισμένη σε τρία μέρη. Στην άνοδο, την πτώση και την  επάνοδο  του shoegaze έτσι όπως την είδαν και την βλέπουν οι βασικοί του εκπρόσωποι αλλά και μεγάλες προσωπικότητες – καλλιτέχνες εν προκειμένω της μουσικής βιομηχανίας -  περιλαμβάνει πάνω από 50 συνεντεύξεις  με ανθρώπους που έφτιαξαν  το κίνημα του shoegaze  αλλά και άλλους όπως οι Wayne Coyne, Trent Reznor, Billy Corgan και Robert Smith.

Ξεκινάει εστιάζοντας στους Σκωτσέζους Cocteau Twins και The Jesus and Mary Chain για να προχωρήσει στους τεράστιους  My Bloody Valentine ενώ παράλληλα λέει και κάτι λίγα ως πολύ λίγα για Ride, Slowdive, Chapterhouse και  Lush. Σε αυτό το πρώτο μέρος της ακμής του shoegaze ενώ οι συνεντεύξεις κάποιων από τους καλλιτέχνες καταφέρνουν να μεταφέρουν  τον ενθουσιασμό  τους για εκείνη την εποχή δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να μπορεί να επικοινωνήσει το πόσο και πως έγραψε η μουσική αυτή στον κόσμο τότε, τίποτα που να σε κάνει να ταυτισθείς. Δεν σε παθιάζει, δε σε αφήνει να νοιώσεις τι είναι shoegaze.

Το ντοκιμαντέρ αρχίζει και κλιμακώνεται στο δεύτερο μέρος , όταν θίγει το θέμα της παρακμής  του είδους. Εκεί ακριβώς αποκαλύπτεται και η κρυφή ατζέντα του δημιουργού του Eric Green o οποίος έστω και με την σχεδόν σχολική ‘γραφή’ του καταφέρνει να μεταφέρει  το πάθος του για το shoegaze, τη γνώση του γύρω από το θέμα αλλά και τα πραγματικά αίτια πίσω από την (προσωρινή ???) ‘παρακμή’ του κινήματος. Ίσως η πρώτη από τις δύο καλύτερες στιγμές του Beautiful Noise είναι η μέσω του παράλληλου μοντάζ αντιπαράθεση  του λαμπρότερου – για μένα- δημιουργού του Shoegaze, Kevin Shields με  τον Alan McGee της  Creation Records . Εδώ ο Eric Green  παίρνει 10 για τις  σκηνοθετικές και προπαγανδιστικές  δεξιότητές  του με την έννοια ότι βάζοντας τον McGee να αδειάζει το LOVELESS απέναντι στην ιδιοφυία του Shields που αδειάζει τον McGee  και με τη χρήση του κατάλληλου κόψε –ράψε στις ατάκες όχι απλά κλιμακώνει, αλλά εμπλέκει  τον θεατή υποχρεώνοντάς τον να πάρει  μέρος. Υπέρ του Shields φυσικά!

Ακολούθως , η ταινία κλείνει σύντομα με το  πόσο επηρεάστηκαν εκατοντάδες άλλες μπάντες από το shoegaze φτάνοντας ως τους M83 και θα ήταν ένα ακόμη μουσικό ντοκιμαντέρ αν δεν κατέληγε με μερικές σκέψεις  από τους συνεντευξιαζόμενους εκ των οποίων μία συνοψίζει όλα όσα πάλευε 87’ να μας πει ο σκηνοθέτης δίνοντας  σε αυτό το ντοκιμαντέρ μία μοναδική αξία, γι αυτό  που ειπώθηκε σε αυτό.

Είναι ο Robert Smith των Cure που αναρωτιέται για το τι είναι επιτυχία, λέγοντας χαρακτηριστικά πως αν επιτυχία είναι ν’ ανέβεις στο Top of the Pops τότε το shoegaze είναι μία αποτυχία. Αν όμως είναι να σε αγαπήσει παθιασμένα ο κόσμος και να επηρεάζεις  άλλους δημιουργούς γράφοντας ιστορία τότε το shoegaze είναι ένα εξαιρετικά επιτυχημένο κίνημα.-

Και κάπως τέλειωσε κερδίζοντας αλλά όχι παθιάζοντάς με τελικά το Beautiful Noise: Κατάφερε να τιθασέψει μέσα σε 87’ ένα πολύ αγαπημένο μου, δύσκολο και στριφνό  κομμάτι της ιστορίας της μουσικής  έτσι που όταν το βλέπουν οι μεταγενέστεροι ή οι μη γνώστες και οπαδοί  να μπορούν να καταλάβουν τι είναι και ποιο ήταν το μυστικό πίσω από την επιτυχία του αλλά δεν κατάφερε να μεταδώσει αυτό που εγώ με δικά μου λόγια λέω ότι είναι τα πετάλια της αυθάδειας.

Μάθετε περισσότερα για την ταινία εδώ κι εδώ 

Διαβάστε μία ενδιαφέρουσα άποψη για την ταινία εδώ