Breadcrumb Trail: Η Ιστορία των Slint ή το παρ' ολίγον Stand By Me δυό αγοριών από την Louisville

Ο Lance Bangs είναι χορτοφάγος, παντρεμένος με δύο παιδιά και στο βιογραφικό του έχει συμπεριλάβει την κινηματογράφηση του γάμου του Brad Pitt με την Jennifer Aniston μαζί με πολυάριθμα video clips σημαντικών καλλιτεχνών, τη δουλειά του για το Jackass, την ίδρυση ενός φεστιβάλ, την κινηματογράφηση πολλών μουσικών ντοκιμαντέρ και διαφημίσεων και πολλά ακόμη, τα περισσότερα γύρω από τη μουσική.

Ο Lance Bangs είναι ένας πολύ έξυπνος σκηνοθέτης κι αυτό φαίνεται από τα πρώτα λεπτά του Breadcrumb Trail ή μάλλον πολύ πριν αρχίσει η ταινία: Από το γεγονός ότι διάλεξε να της δώσει αυτόν τον τίτλο, τον τίτλο του πρώτου κομματιού του άλμπουμ των Slint, 'Spiderland'.

Breadcrumbs είναι τα ψιχουλάκια που άφηναν πίσω τους ο Χάνσελ και η Γκρέτελ για να μη χάσουν το μονοπάτι στο δάσος αλλά και το εργαλείο πλοήγησης που βοηθάει τον χρήστη να μην χάνεται ανάμεσα στα διάφορα αρχεία, παράθυρα και interfaces όταν δουλεύει στον υπολογιστή του.

Έτσι, το Breadcrumb Trail υπηρετεί απόλυτα το όνομα και την σημασία του καθώς ξετυλίγει  αργά και μεθοδικά την ιστορία των Slint συνδυάζοντας την ονειρική αφήγηση με την αντικειμενική – αφτιασίδωτη ματιά της κάμερας προκειμένου να την ψάξει και να μοιραστεί μαζί μας μέσα από τους ανθρώπους, τις συνθήκες, τα αίτια και τις αφορμές πίσω από μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της μουσικής, την δημιουργία του Spiderland και τη διάλυση των δημιουργών του Slint αμέσως μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ.

Η  ονειρική αφήγηση προορίζεται για τους Slint και το Spiderland. Μέσα από κοντινά και πολλές φορές θολά πλάνα με υπέροχα χοντρό κόκκο κι εκ των πραγμάτων πολύ ατμόσφαιρα παρουσιάζονται οι δημιουργοί και οι τόποι που καθόρισαν τη μουσική, το κάθε τραγούδι ξεχωριστά και το  άλμπουμ σαν ολότητα.

Η αφτιασίδωτη ματιά χρησιμοποιεί γενικά ως πολύ γενικά πλάνα και καθαρή,φωτεινή φωτογράφιση για να μας επιτρέψει να ακούσουμε τα γεγονότα όπως τα είδαν γονείς, φίλοι, άλλοι μουσικοί και σπουδαίοι παράγοντες όπως ο James Murphy.

H ταινία παρακολουθεί, τραγούδι- τραγούδι με την σειρά που αυτά βρίσκονται στο Spiderland, την ιστορία δύο αγοριών του Brian McMahan και του Britt Walford που έγιναν φίλοι από παιδιά και μπήκαν στην εφηβεία φτιάχνοντας μουσική, κάνοντας βρωμερά αστεία και πλάκες για να φτάσουν να φτιάξουν τους Slint και στα 21 τους να βγάλουν έναν εμβληματικό δίσκο που έμελλε να θεωρηθεί ότι άνοιξε το κεφάλαιο του post rock και μετά χάθηκαν , ξαναβρέθηκαν, ξαναχάθηκαν και ξανά και ξανά.

Το Breadcrumb Trail είναι μία πολύ δύσκολη ταινία. Σαν ντοκιμαντέρ την κάνει την δουλειά της και φωτίζει την ιστορία σε πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Όμως το θέμα της δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να σταματήσει εκεί.

Όλες αυτές οι λεπτομέρειες για την ζωή, τις σκέψεις  και την πορεία των δύο βασικών συντελεστών του, του  Brian και του Britt και της φιλίας τους δεν αρκούν για να εξηγήσουν τι ήταν αυτό που πραγματικά συντέλεσε ώστε  δύο τόσο όμορφα, χαρούμενα, πλακατζίδικα αγόρια να φτιάξουν έναν από τους πιο σκοτεινούς δίσκους όλων των εποχών και μετά να τα αφήσουν όλα στη μέση.

(Photo: FACTMAG.COM)

Η μουσική των Slint είναι τόσο σπαρακτική και μεγαλειώδης που ακούγεται μέσα σε απόλυτη σιωπή ακόμη και στα πιο πολυπληθή live, το σημειώνουν οι ίδιοι στην ταινία και είχα την τύχη να το ζήσω κι από πρώτο χέρι, 23 περίπου χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του Spiderland, στην Primavera του 2014. Γιατί? Ποιος πόνος και ποια αγωνία  κρύβονται μέσα της?

Τι είναι αυτό που κάνει τους Slint? Τι άλλο μπορεί να τους οδήγησε να γράψουν μια τέτοια μουσική  με τόσο σπουδαίους στίχους, εκτός από την ιδιοφυία τους και τις άγριες, σχεδόν μυστικιστικές καταβολές της Louisville? Τι είναι αυτό που τους διαλύει και τους ξαναφέρνει κοντά σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα? Γιατί δεν μπόρεσαν να ξανακάνουν μομέντουμ αργότερα έστω με άλλα σχήματα? Γιατί είναι τόσο λιτές και σύντομες οι αναφορές σε αυτούς στο διαδίκτυο?

Ο Lance Bangs είναι ένας έμπειρος σκηνοθέτης με πλούσιο έργο στον τομέα των μουσικών ντοκιμαντέρ. Αλλά είχε ένα πολύ δύσκολο έργο να επιτελέσει και δεμένος στο άρμα της ιδιοφυίας των πρωταγωνιστών του παρασύρθηκε από αυτά που θέλησαν αυτοί να δώσουν φτιάχνοντας μια άρτια ταινία που όμως δεν καταφέρνει να ξεκλειδώσει τα μυστικά τους παραμένοντας φυλακισμένη στην επιφάνεια.

Ένας απλά περίεργος ή έστω φιλόμουσος και κινηματογραφόφιλος θεατής μπορεί και να βολευτεί.

Αυτός όμως που σιωπά βυθισμένος στους στίχους τους και τις σπαρακτικές τους νότες όταν τους ακούει ή τους βλέπει,αυτός που μπορεί έστω και μια φορά στη ζωή του να έχει πει “When I first heard Brian McMahan whisper the pathetic words to ‘Washer’, I was embarrassed for him. When I listened to the song again, the content eluded me and I was staggered by the sophistication and subtle beauty of the [guitar] phrasing. The third time, the story made me sad nearly to tears. Genius.”* αδύνατον. Μόνο μια αγωνία για το πώς θα ήταν αν ξαναέγραφαν μαζί. Και θλίψη και ξανά και ξανά το Spiderland στα αυτιά μου.

Ακούστε το Spiderman εδώ

* Το είπε ο Steve Albini το 1991 αλλά ακριβώς έτσι και με το ίδιο τραγούδι ένοιωσα και νοιώθω κι εγώ