Και μετά τον πόλεμο, τις σκληρές δηλώσεις, τους αφορισμούς,
τα λόγια τα μεγάλα τα βρεγμένα από το αλκοόλ,
τα ταξίδια τα ατέλειωτα σε δρόμους που δεν έχεις ξαναπάει και δεν θα ξαναπάς,
τους θρήνους και τις σπαρακτικές μπαλάντες,
τους εμετούς, τα έπη και τα μελωδικά γλυφιτζούρια,
να βάλω κάτι άνετο.
Έναν Ύμνο:
απαλό, τρυφερό, νευρώδη, πειρακτικό,
με χαμόγελα, λίγη ντροπή,
σχεδόν καθόλου λουλούδια στα μαλλιά αλλά σαν νάρθε από τότε,
ίσως geeky,
σχεδόν ασέξουαλ και γι αυτό ερωτεύσιμο
κι εν πάσει περιπτώσει
ενθουσιαστικό όσο πρέπει για να κλείσει το μάτι στη γενιά που έρχεται
και το αυριανό μου ολοσκότεινο νούμερο 1.
No comments:
Post a Comment