Search This Blog

Tuesday, October 30, 2012

Όταν κοιμήθηκα με τον Ντύλαν


Ειδικά όταν φυσάει ο Νοτιάς του Οκτώβρη
χτυπάνε επαναστάσεις, αλλαγές
και νομίζω ότι ο κόσμος ζεσταίνεται.
Λίγο πριν ξεκινήσει αυτό που λένε Ινδιάνικο Καλοκαίρι
η ελάχιστη τεστοστερόνη που μου άφησε το φύλο μου
μου γαμάει το μυαλό
και το χειρότερο
μου το παίρνει
από το χέρι
και με ξανακατεβάζει εκεί που μόνο εγώ δεν πρέπει να είμαι.

Μισό λεπτό. Ίσως τίποτα δεν γίνει κατανοητό αν δεν βάλεις αυτό που θες ν' ακούσεις  και τολμήσεις παρακάτω:



Especially when the October wind
With frosty fingers punishes my hair,
Caught by the crabbing sun I walk on fire
And cast a shadow crab upon the land,
By the sea's side, hearing the noise of birds,
Hearing the raven cough in winter sticks,
My busy heart who shudders as she talks
Sheds the syllabic blood and drains her words.

Shut, too, in a tower of words, I mark
On the horizon walking like the trees
The wordy shapes of women, and the rows
Of the star-gestured children in the park.
Some let me make you of the vowelled beeches,
Some of the oaken voices, from the roots
Of many a thorny shire tell you notes,
Some let me make you of the water's speeches.

Behind a pot of ferns the wagging clock
Tells me the hour's word, the neural meaning
Flies on the shafted disk, declaims the morning
And tells the windy weather in the cock.
Some let me make you of the meadow's signs;
The signal grass that tells me all I know
Breaks with the wormy winter through the eye.
Some let me tell you of the raven's sins.

Especially when the October wind
(Some let me make you of autumnal spells,
The spider-tongued, and the loud hill of Wales)
With fists of turnips punishes the land,
Some let me make you of the heartless words.
The heart is drained that, spelling in the scurry
Of chemic blood, warned of the coming fury.
By the sea's side hear the dark-vowelled birds.


Τώρα βγες λίγο από την πόρτα των εύκολων εφαρμογών κι άνοιξε μιά κλειδαρότρυπα σε αυτό που θάθελες να ζούσες.

*Για τον ποιητή και τον ψεύτη





Sunday, October 21, 2012

Time Is Love

Πάρε το μολύβι που δεν έχεις κι έλα να ζωγραφίσουμε μαζί
Τα όνειρα που νομίζεις πως θα κάνεις δεν υπάρχουν χωρίς το χρώμα
Πάρε αυτό που θέλω ν'ακούσεις
Κάτσε στο τραπέζι της γωνίας και δες τον κόσμο με το κεφάλι απαλά αφημένο στον αέρα μου
Τα όνειρα που νομίζεις πως θα κάνεις υπάρχουν μέσα στο χρόνο
Ταξιδεύουν μπροστά
Σαν το έπος που έρριξαν στο δρόμο.
Μετά θα διαβάσουμε μαζί Χριστιανόπουλο
Θα παίζει τη μουσική που του αρέσει
Και θα ξυπνήσουμε στην Όμορφη Πόλη
#not?


Thursday, October 4, 2012

Για μια στιγμή, θα γράψω μόνο για λίστες.Κακές, βρώμικες και μακριά από τα σύννεφά μου

Η #lista με τις 17* βρώμικες λίστες

*(Στα 70.000.000 ευρήματα ψάχνοντας το ''λίστα των'' στο Google)




  1. Η Λίστα Λαγκάρντ ή Φαλτσιάνι ή η λίστα των 1991.Η κορυφαία και κατηραμένη λίστα
  2. Η λίστα των 30
  3. Η λίστα των 33 που μάλλον μετά ξέπεσε στην αποκάτω λίστα 
  4. Η λίστα των 32 που είναι- μάλλον- αυτή που έγινε των 36
  5.  Η λίστα των 24 από τους 32 - παίζει κι έτσι
  6. Η λίστα των 36 (πολιτικών), αυτή με τα περισσότερα ευρήματα στο Google
  7. Η λίστα των μεγαλοοφειλετών
  8. Η λίστα των φοροφυγάδων
  9.  Η λίστα των ενόχων
  10.  Η λίστα των δικαστών
  11. Η λίστα των φτωχών
  12.  Η λίστα των ακινήτων Καρούζου
  13. Η λίστα των προς αξιοποίηση ακινήτων του ελληνικού δημοσίου
  14.  Η λίστα των 1040 συνταξιούχων του ΟΓΑ
  15. Λίστα των 150.000 (του ΙΚΑ) (αυτή που ζήλεψαν εκείνοι του ΟΓΑ)?
  16. Νέα λίστα-φωτιά: 54.000 Έλληνες με εμβάσματα 22 δισ. Ευρώ
  17. Και η πιό βρωμερή εξ όλων, αυτή των επώδυνων μέτρων που ακόμα παίζεται όταν όλοι μιλάνε για τις άλλες
Αν έχεις άλλη λίστα συμπλήρωσε εδώ.
Τα links επελέχθησαν τυχαία




Wednesday, October 3, 2012

Στην πένα της καρδιάς μου (3 γραμμούλες σχόλιο στον Στάθη)

Όσο η  πένα αρχίζει και ψάχνεται 
για το πόσο κάνει το μελάνι που την ματώνει
τόσο η αναπνοή της χάνει το χρώμα που της έδινε ζωή



***Οι hipsters της καρδιάς μας

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τα παιδιά που πήγαν άπατα, στο τρίγωνο του Ιστορικού Κέντρου, με βερμούδες.
Στα πρώτα χρόνια της LifO, ηθελημένα και συστηματικά, προβάλλαμε τα έργα και τις ημέρες των hipsters. Ήταν το πιο ζωηρό πράγμα της Αθήνας και ήταν οι περισσότεροι φίλοι μας. Το πράγμα, βέβαια, κάπου έμπαζε. Τα παιδιά ήταν εντάξει, ξύπνια, όμορφα, φανατικά για νέα πράγματα –αλλά τα έργα τους, για να το πω κομψά, δεν ήταν και για χόρταση: κάτι αναιμικές απόπειρες με ενδιαφέρον στάιλινγκ.

Το γεγονός ότι τόσος θόρυβος που δημιουργήθηκε δεν άφησε πίσω του ούτε ένα διαχρονικό τραγούδι, ούτε μια αξιομνημόνευτη εικόνα, κάτι ασφαλώς έχει να πει. Εκτός κι αν όλα γίνονταν για τη φάση της στιγμής. Που δεν νομίζω.

Υπήρχε πολλή σπουδαιοφάνεια και έπαρση στη hip σκηνή, πολλή θεωρία πίσω από κάθε μικρή χειρονομία. Ένιωθες ότι ανοίγεται το παραπέτασμα του ναού κι εμείς, τα media, κράζαμε Ωσαννά!

Πόσοι Ρεμπώ του Κέντρου δεν παρελάσανε από τις καημένες τις σελίδες μας, πόσοι Μπέηκον, πόσοι Radiohead! Και με τι τουπέ!

Καθώς περνούσαν οι μήνες και τα χρόνια, άρχισε κι η σκηνή να απομαγεύεται. Αρχίσανε και τα παιδιά να εκδηλώνονται – εννοώ να τα βλέπουμε σε όλους τους αναβαθμούς του χαρακτήρα τους (όχι ότι ενδιαφέρει, αλλά, όσο να ‘ναι, σε επηρεάζει).

Eίχαν το στυλ του αποσυνάγωγου, του ερημίτη, του αγνού αντικαταναλωτή, ωστόσο ήταν μανούλες στο self promotion. Σχεδόν όλοι. Έκαναν τους ξαφνιασμένους από τη σκληρότητα της κοινωνίας, τους εν δυνάμει ποιητές που παίζουν τα τρυφερά τους βινύλια κάτω από τη συκομουριά του Πίτερ Παν, αλλά ήταν σχεδόν όλοι κιλεράκια, υπολογιστικοί στο έπακρον, μόνοι καβάλα στ’ άλογο.

Και επίσης, ενώ έκαναν τους ψαγμένους, ήταν στα βασικά αμόρφωτοι. Αδιάβαστοι. Όχι Όμηρο και Σαίξπηρ δεν ήξεραν, αλλά ούτε καν τον Σταντάλ και τον Φλωμπέρ, που τους συμπεριλαμβάνει. Αντιθέτως, είχαν αποστηθίσει οτιδήποτε περνιέται για σκοτεινό και απρόσιτο - μόνο αυτοί το έχουν ανακαλύψει, μόνο αυτοί το έχουν προσκυνήσει, μόνο αυτοί έχουν συλλάβει άμωμα τον μυστικό καυλό του. Ακόμα και ο λόξυγκας κάποιου που εσύ ΔΕΝ ήξερες, αρκούσε για να είναι "συγκλονιστικός, man". Λόξυγκες που τους πήρε ο άνεμος.

Σέβομαι τις εκκεντρικότητες κι έτσι έκανα τα στραβά μάτια όταν άκουγα ότι κάποιος που του παίρναμε συνέντευξη για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή του (επειδή έχει κολλήσει δέκα αυτοκόλλητα σε τοίχους ή επειδή ενδέχεται να ολοκληρώσει το ορατόριό του και άμποτες να το ανεβάσει στο bandcamp) δεν ήθελε να δείξει το πρόσωπό του, όπως η Γκρέτα Γκάρμπο. Γιατί; Διότι είναι εξαιρετικά πολύτιμος! Τον κυνηγάει το FBI, αφότου έκαψε έναν κάδο γωνία Στουρνάρη και Πατησίων. Περιφρονεί τις αστικές φυλλάδες. Κρύβει μια κάποια θλίψη, όπως ο Σάλιντζερ.

Αλλά δεν ήταν αυτά που με έκαναν να μην κάνω τα στραβά μάτια πια και να πιστέψω ότι η φάση αργοσβήνει ή έσβησε. Ούτε καν η ελαφρά απώθηση, όταν τους είδα όλους να ομογενοποιούνται: όλοι μούσι, όλοι σπαστά ποδήλατα, όλοι skinny jean, όλοι γυαλαμπούκες κ.λπ. Ήταν η κρίση. Στο νεο περιβάλλον που διαμορφώθηκε, οι hipsters φάνηκαν αφόρητα παλίμπαιδες, απολίτικοι έως κυνισμού, άλαλα φλωράκια της καλλιγραφίας (αν και γεμάτοι τατουάζ).

Κι αφότου τα λεφτά σωθήκανε και το χαρτί ακρίβυνε, σκέφτεσαι δυο φορές σε ποιον θα δώσεις τον λόγο να μιλήσει.

Διαβάστε το σχετικό κομμάτι Ο αργός θάνατος του Αθηναίου hipster(μια συζήτηση με τον Δημήτρη Πολιτάκη)
 και πείτε μας τη γνώμη σας.