Ι.D.I.D.I.T.F.O.R.T.H.E.R.O.S.E.S: The Stone Roses, Finsbury Park, Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Τον Ian Brown τον ερωτεύτηκα όταν τον είδα εκείνο το βράδυ πριν μερικά χρόνια στο Fuzz.

Πολλοί αναρωτιούνται τι είναι αυτό που κάνει έναν άνδρα ακαταμάχητο. Ε, σε αυτόν είναι  ο τρόπος  που κινείται, χορεύει, τραγουδάει, τα κάνει όλα όσα κάνει πάνω στη σκηνή. Κι η φάτσα του.

Από τότε πέρασαν τρία ή τέσσερα νομίζω χρόνια. Κι ανάμεσα σε εκείνον και σε μένα δεν είχε αλλάξει ποτέ τίποτα.

Αποφάσισα να πάω Αγγλία να τον δώ με το που ανακοινώθηκε η συναυλία, κρατώντας τους μυστικούς όρκους που ανταλλάξαμε εκείνο το βράδυ μεταξύ μας και στους οποίους, by the way, οφείλεται το tag line αυτού του σκοτεινού blog: Με μια τεράστια αγωνία – ομολογώ- για το αν θα τους είχε κρατήσει κι αυτός.

Έχοντας μόλις επιστρέψει από την Primavera ,το Finsbury Park αν και τεράστιο μου φάνηκε καταρχάς μικρό. Δεν ξέρω πόσος κόσμος μαζεύτηκε τελικά εκεί την πρώτη μέρα αλλά ξέρω πόσος μου φάνηκε πάνω μου. Έφτασα εσκεμμένα νωρίς για να είμαι μπροστά- μπροστά και κέντρο κι έτσι είχα το χρόνο να χαζέψω τον κόσμο, τα ίχνη του, τις φωνές του. Ο κόσμος ήταν αρκετά νέος, αλλά είχε και μεγαλύτερους, όπως και νάχει ο μέσος όρος ήταν αισθητά νεώτερος από εκείνον της δεύτερης μέρας. Έπιναν όλοι από τις 4 το μεσημέρι. Πάρα πολύ- κρασιά και φυσικά μπύρες. Τόσο πολύ που κατάλαβα τι θα γίνει.

Το foreplay δεν νομίζω ότι ήταν ότι καλύτερο. Οι Rudimental αν και δημοφιλείς και μπητάτοι μας ζάλισαν με το πόσο ψηλά στα charts είναι το κομμάτι τους  (oops, #1 δίπλα στους Daft Punk), προσωπικά κάτι δεν πήγε καλά ανάμεσα σ’ εμένα και τη μουσική τους.

Οι Courteneers  σήκωσαν ψηλά τη σημαία της indie από το Manchester αλλά δεν την κράτησαν και στο ύψος της, νομίζω βαριόντουσαν ή κάτι τέτοιο- κανένα πάθος – προτιμώ να τους ακούω online σε random playlists που πέφτουν στα δάκτυλά μου.

Αυτός που είναι πάρα πολύ καλός είναι ο Dizzee  Rascal κι όλη του η παρέα που ξεσήκωσαν τον κόσμο και γενικά χορεύαμε όλοι μαζί σαν να μην υπήρχε επόμενη πράξη. Αξίζει πραγματικά και σαν ποιότητα μουσικής και σαν απόδοση σε live.

Αλλά φυσικά δεν ήμασταν γι αυτό εκεί. Το οποίο αυτό για το οποίο ήμασταν εμφανίστηκε στην ώρα του κάπου μετά τις 8μιση το βράδυ.

Στην ώρα του. Προ καιρού, όταν αποφάσισα να πάω Λονδίνο για πάρτι τους, πρότεινα σε κάποιον  άνθρωπο που αγαπάω πολύ και που ακούει εξαιρετική μουσική να έρθει παρέα. Μου είπε χαρακτηριστικά: ‘’Τους άκουσα όταν έπρεπε’’. Λάθος.  Θέλω να πω, ότι μάλλον αυτή η ώρα που βγήκαν, με αυτά και όπως τα έπαιξαν, δεν ανήκε σε κανένα τωρινό σημείο του χρόνου. Ήταν σαν να είχαν κλειδώσει το χρόνο εκεί, χρόνια πριν και να ξαναγύρισαν το κλειδί στη μηχανή την Παρασκευή το βράδυ. Αλλά με ένα φανταστικό, μνημειώδη τρόπο.

Λένε τα καλά κρασιά όσο μεγαλώνουν γίνονται καλύτερα. Ναι, αλλά κρατώντας τα καλά σφραγισμένα και υπό κατάλληλες συνθήκες μέσα στο μπουκάλι.

Οι Stone Roses υποστήριξαν το όνομά τους και κατάργησαν κάθε κανόνα. Ο χρόνος από το '96 και μετά κύλαγε μαζί  με τον καθένα χωριστά σαν μέσα από ανοιχτά μπουκάλια εκτεθειμένα στον αέρα. Κι όταν έπαιξαν προχτές το βράδυ, τον πήραν με το μέρος τους και κατάφεραν να παίξουν 17 από τα καλύτερά τους κομμάτια προσφέροντας χωρίς καμία τσιγγουνιά τη δύναμη και την παλληκαριά της Πέτρας της ωριμότητας τους στο ίδιο ποτήρι με την φρεσκάδα και την αυθάδεια των Τριαντάφυλλων της σχεδόν ψυχεδελικής απόδοσης της μουσικής τους.

Ο Μάνι ήταν πιο νέος από ποτέ και στο δικό μου το μυαλό λειτουργούσε σαν ένας σιωπηλός σκηνοθέτης που έσπρωχνε τα κομμάτια στον αέρα που αναπνέαμε έξω από τη σκηνή. Ο Squire (καλά,πόσο χρονών είναι αυτό?) ήταν απίστευτα θρασύς  στον τρόπο που κατάφερε να εντάξει ροκ ύφος σε αυτό που οι άλλοι θέλανε να είναι ψυχεδέλεια και είμαι σίγουρη ότι τάχε βρει προηγουμένως και κρυφά με τον Reni που εγώ, δεν μπορούσα να δώ καλά από τη θέση που βρισκόμουνα, γαμώ το.

Και ο Ian. Ποτέ πριν κανένας πιο μικρόσωμος, κοντός, χαμένος μέσα στα σκούρα industrial ρούχα του και βίαιος άνδρας δεν φαινόταν πιο τεράστιος και τρυφερός πάνω στη σκηνή. Κανένας χρόνος δεν πέρασε ποτέ από πάνω από τα χέρια του, τα πόδια του, το μυαλό που τον κινεί ολόκληρο και κυρίως τη φωνή του. Ο τρόπος που απέφερε τη λέξη WATERFALL απλά δεν υπάρχουν λέξεις να περιγραφεί το πόσο πάθος και νοσταλγία έκρυβε μέσα του.

Κι ο κόσμος. Μεθυσμένος τραγούδαγε. Η πίεση μπροστά κι από πίσω και από τα πλάγια ήταν τέτοια που κάποια στιγμή έφτασα να μην μπορώ να αναπνεύσω. Τρόμαξα. Και μόνο χάρη στο απίστευτο κέντρο self-motivation που έχω από μικρή στο κεφάλι μου κατάφερα να επιμείνω και να μείνω λέγοντας στον εαυτό μου ‘’Ρίσκαρε. Αν βγεις τώρα από δώ, δεν θα βλέπεις τίποτα, θάσαι loser’’ και βάζοντας όλη μου τη δύναμη να κρατάω κόντρα με τα χέρια προς τα πίσω και προς τα πλάγια.

Η γελοία στιγμή της βραδιάς. Κάποια στιγμή, ακούω δίπλα, πίσω δεξιά μου με βαριά γιαπωνέζικη προφορά τη λέξη – παραγγελιά ‘’Waterfall’’. Γυρνάω κι ήταν ένας πολύ ψηλός, διοπτροφόρος, πιτσιρικάς Γιαπωνέζος. Δύο δεύτερα μετά ο Ian μας το αφιερώνει - σε εμάς που ουρλιάζαμε για εκείνον.

Η ακόμα γελοιότερη στιγμή της βραδιάς. Στο Made of Stone ο κόσμος παραληρούσε. Ξαφνικά δεν πάταγα κάτω. Σηκωμένη και στριμωγμένη γυρνάω δίπλα, πίσω, δεξιά μου και βλέπω τον Γιαπωνέζο κι αυτόν σηκωμένο στον αέρα από την πίεση του κόσμου. Ανταλλάξαμε δύο αμήχανα χαμόγελα σαν αυτά της Kate Winslet με τον γέρο που έπινε στην κουπαστή του Τιτανικού λίγο πριν το τέλος.

Για την ασφάλεια του event. Αυτό αξίζει λίγα λόγια παραπάνω. Τρείς τάξεις ιεραρχίας: 

Οι πορτοκαλοφορούντες safety guys and gals που μας πρόσφεραν νερά για να μη λιποθυμήσουμε.

Οι μπλε και με ακουστικά supervisors που πήγαιναν πέρα δώθε μπροστά στη σκηνή κι εντόπιζαν θέματα προς λύση ή και προειδοποιούσαν για απομάκρυνση από τη συναυλία αν τράβαγες οτιδήποτε με ταμπλέτα ή μηχανή (επιτρεπόντουσαν μόνο τα κινητά).

Οι μαυροφορούντες  Management Team, όλοι μεγάλοι σε ηλικία κι έμπειροι. Στεκόντουσαν μπροστά μας και κάνανε δύο πράγματα: ‘Ανίχνευαν’ ποιος είναι έτοιμος να λιποθυμήσει ή λιποθύμησε ή θέλει να βγει έξω γιατί δεν αντέχει και αφού του έκαναν την ερώτηση  ΄You want to come out?’ κι αυτός ή αυτή ή η παρέα τους απαντούσαν θετικά τον τράβαγαν με τη βοήθεια των safety και του κοινού. Επίσης όποιος έκανε χοντράδες με ποτά ή χωρίς, τον τράβαγαν , του άνοιγαν το μάτι, το κοίταγαν μέσα (κι αν διέκριναν κόρες διεσταλμένες να φανταστώ?) τον τράβαγαν με το ζόρι εκτός χώρου κάπου πίσω. Από τη μέση της συναυλίας και μετά περνούσαν διαρκώς κόσμος και πόδια πάνω από το κεφάλι μου.

Ο Ian αγαπάει το κοινό του κι όλες αυτές τις γυναίκες όλων των ηλικιών που είχαμε πιάσει πρώτη σειρά, ουρλιάζαμε Iaaaaaaaan - Iaaaaaaan κι αντέξαμε τόσα για εκείνον. Στο τέλος ήρθε και μας έπιασε σχεδόν όλες γεγονός για το οποίο τον ευχαριστώ και του αφιερώνω εκτός από την καρδιά μου και το χέρι μου. Είναι το ίδιο που άγγιξε κάποτε τον Keith Richards.

Έφυγα και γύρισα την άλλη μέρα για να χαρώ έναν καταγεμάτο θετική ενέργεια Miles Kane,όσο άσχημο είναι το μωρό τόσο καλή είναι η μουσική κι η παρουσία του πάνω στη σκηνή, τον Πρίγκηπα Johnny Marr που ευχαρίστησε επιδεικτικά τον Mani που τον κάλεσε για support και ξεσήκωσε τον κόσμο με τα τραγούδια των Smiths που έπαιξε (προσωπικά γουστάρω πολύ και αρκετά από τα καινούρια τα δικά του) και τους αγαπημένους  μου προσωπικούς θεούς από τον πρώτο τους δίσκο PIL.Ο Johnny Rotten φαινόταν πολύ γερασμένος, λύγισε επανειλημμένα στη σχετική αδιαφορία του κοινού που είχε αφηνιάσει εντελώς μεθυσμένο περιμένοντας τους Roses κι έφτυνε διαρκώς κίτρινα υγρά προς τη μεριά της σκηνής κι όχι μόνο. Εγώ πάντως το μουσικό μέρος το ξαναφχαριστήθηκα.

Και μετά άρχισε η πίεση που αυτή τη φορά συνοδευόταν από άνδρες να το βγάζουν και κάνουν τσίσα τους εκεί δίπλα και πίσω μου κι όπου πέσουν, ένα ελικόπτερο πάνω από τα κεφάλια μας και πολλά μπουκάλια με τσίσα να περνάνε κι αυτά πάνω από τα κεφάλια μας. Έφυγα στο πρώτο που έσκασε δίπλα μου- είπα άσε , ας κρατήσω μόνο την αποθέωση και αυτό που έζησα και άκουσα και είδα και τραγούδησα. Και την ώρα του Made Of Stone.

Αυτό δεν θα φύγει ποτέ από πάνω μου, ποτέ και ήταν μεγαλύτερο από αυτό που έζησα με τους Stones στην Αθήνα το 1998. Sorry Keith. I only have one right hand and a heart made of stone.

..................................................................................................................................................

Φωτογραφίες από τις δύο ημέρες ανέβασα σε ειδικό board στο Pinterest

Playlist με την setlist της Παρασκευής - πλήν του Fools Gold-  μπορείτε να ακούσετε εδώ