O Woodkid είναι ο άνθρωπος
που πέταξε τον Bowie έξω από την εικοσάδα, κλείδωσε την πόρτα και κατάπιε το κλειδί. Και
δεν νιώθει τύψεις ούτε εκείνος ούτε κι εγώ. Ο πολυ-καλλι-τεχνίτης μάζεψε υλικό
και έφτιαξε ένα άλμπουμ που μοιάζει αρκετά με soundtrack. Λογικό. Once a σκηνοθέτης, always a σκηνοθέτης. Τα άλμπουμ
αυτού του είδους έχουν πάντοτε ενδιαφέρον: από τη μία σου ζητούν σχεδόν
επιτακτικά να τους χαρίσεις τις εικόνες που τους αρμόζουν και, από την
άλλη, γίνονται παχιά μουσικά χαλιά να τα πατήσεις. Για εμένα
το ‘The Golden Age’ διετέλεσε αποκλειστικά μουσική επένδυση
πνευματικής εργασίας και σας διαβεβαιώ ότι τα γραπτά βγήκαν καλά. Άρα έκανε
ωραιότατα τη δουλίτσα του. Την ίδια
στιγμή βέβαια, ξέρω ότι του οφείλω και μερικές ακροάσεις υπό βροχή για
παράδειγμα, για να του δώσω την ευκαιρία να βγάλει όλο το κινηματογραφικό feel που έχει μέσα του.
Και ως κερασάκι στην τούρτα βάζω και τη συνεργασία του Woodkid με την αγαπημένη
μου SidLee,
που με έκανε να το συμπαθήσω λίγο περισσότερο το παλικάρι. Άξιος.
No comments:
Post a Comment