Έναν δίσκο περίμενα εδώ και δυόμιση χρόνια.
Διαβάζοντας ανελλειπώς ότι γράφεται για το πιό αγαπημένο μου συγκρότημα όλων των εποχών, γραμμένη στο fun club τους και λαμβάνοντας συνεχώς ενημερώσεις, επισκεπτόμενη όλο και πιο συχνά το καταπληκτικό site τους, είχα κλειδώσει την νούμερο 1 θέση για τη φετινή μου 20άδα για αυτούς.
Μια νύχτα γύρω στις 4 το πρωί μου έστειλαν αυτό
και λέω μέσα μου κι έξω μου OK, εδώ είμαστε και διαμορφώνω τελικά την 10άδα μου.
Κι όμως αυτό που κατέβασα εκείνη την φρούδα μέρα που λήκαρε το album τους δεν ήταν αυτό που περίμενα.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως το Congratulations είναι πολύ καλύτερο από το Time To Pretend . Είναι ένας δίσκος που έχω περάσει ολόκληρο στο κινητό μου και που γουστάρω να μου στέλνει random κομμάτια εκεί που τραβιέμαι στα τρένα και τα λεωφορεία.
Όμως αυτός ο νέος δίσκος τους δεν μου κάθησε,για κάποιο λόγο είναι σαν να τους πίεσαν κι είπαν, δίσκο θες,πάρτον κι άσε μας να κάνουμε τις μουσικές μας στα live όπως θέλουμε εμείς, πράγμα που φαίνεται κι από τις setlist και τα live τους στο τωρινό τους τουρ.
Κι έτσι μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα ότι δεν μπορώ να τους ψηφίσω απλά λόγω του ότι τους λατρεύω σε καμμία 10άδα,γιατί αυτό θα ήταν άδικο απέναντι στην ακεραιότητά μου και σε όλες αυτές τις μουσικές που άκουσα φέτος.
Κι επειδή είμαι και του όλα ή τίποτα δεν θα μπορούσα καν να τους δώσω κάποια τιμητική θέση, ή #1 ή τίποτα για τους MGMT κι έτσι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους πω να συνεχίσουν να το κάνουν όπως το θέλουν, μακριά απο πιέσεις συμφερόντων και δισκογραφικών σαν της δικής τους κι ότι άλλο δεν τους αφήνει να είναι αυτό που είναι: Οι δικοί μου MGMT.
Κι αυτό έκανα σήμερα και κάπως έτσι πάω στο επόμενο post, αυτό του #20
No comments:
Post a Comment