Στις 30 Μαΐου 2015 είδα τους Einstürzende Neubauten κάτω από ιδανικές συνθήκες live στην Primavera. Το φεγγάρι ήταν 13 ημερών και κατά 90% γεμάτο κι εμφανίστηκε αργά και νωχελικά πίσω από αραιά με βαμβακώδη μορφή σύννεφα από την μεριά της Μεσογείου καθώς αυτοί τραγούδαγαν το The Garden. To live εκείνο με είχε συναρπάσει τόσο που είχα γράψει χαρακτηριστικά στην Popaganda : '' ...και να
μία από τις πιο μαγικές στιγμές της διοργάνωσης. Einstürzende Neubauten. Τόσο μεγάλοι και τόσο νέοι.
Τόσο μπροστά από την εποχή τους ακόμα και σήμερα. Τόσο πιστοί στον ήχο και τους
δαίμονες τους. Τόσο μα τόσο σπουδαίοι. Αυτά είναι τα καλά της Primavera. Ένα τρομερό ταξίδι στην
ιστορία της μουσικής των τελευταίων δεκαετιών, ένα mash up χωρίς συμβιβασμούς μερικών
από τις καλύτερες στιγμές της. Μετά από λίγο έφυγα από μπροστά, όχι από κούραση
αλλά από μια ακατανίκητη διάθεση, να κοιτάω το φεγγάρι και να βυθιστώ σε μια από τις μουσικές που
σημάδεψαν ανεξίτηλα την πορεία μου σαν μουσικόφιλη. Πήγα πιο πίσω, πάνω στα
σύννεφα, ευτυχισμένη''.
Χτες το βράδυ στο Gazi Hall πήγα με σφιγμένη την καρδιά και με πολλές επιφυλάξεις όχι για το τι θα ακούσω αλλά υπό ποιες συνθήκες θα το ακούσω. Ευτυχώς έπεσα έξω!
Οι Γερμανοί από την πρώτη στιγμή πειθάρχησαν ως ..Γερμανοί το συνήθως φασαριόζικο Αθηναϊκό κοινό το οποίο - το πιστεύετε ή όχι - παρέμεινε σιωπηλό σε όλη την διάρκεια του live ξεσπώντας σταθερά σε ενθουσιώδη χειροκροτήματα στο τέλος κάθε κομματιού.
Για δύο περίπου ώρες ο πάντα γοητευτικός Blixa Bargeld και τα μεσήλικα αγόρια του - μας έβαλαν μέσα στον μοναχικό, γκριζόμαυρο κόσμο τους δημιουργώντας μία κατανυκτική ατμόσφαιρα που απαγόρευε και στους πιο ομιλητικούς θεατές να κάνουν κιχ και οδηγώντας μας μέσα από το τούνελ των 35 περίπου χρόνων της παρουσίας τους σαν Υπό Κατάρρευση Καινούρια Κτίρια σε αυτόν τον υπό κατάρρευση γερασμένο κόσμο - πίσω, από την Γερμανία της Μεταπολεμικής Εποχής ως και εκείνην της Πτώσης του Τείχους. Μόνο Γερμανοί μπορούν να φτιάξουν τέτοιες μουσικές, μουσικές που μπορούν να παντρεύουν τα ξεσπάσματα του Πειραματισμού και του Θορύβου με τις πιο νοσταλγικές μελωδίες - κάποιες στιγμές τα vocals ήταν σαν μια σκοτεινή ματιά σε μιά άλλη Όπερα της Πεντάρας, μια όπερα που παντρεύτηκε με θράσος τις πλέον σκοτεινές στιγμές του Cave και των Bad Seeds.
Είπαν τα πιο σπουδαία τους τραγούδια, αυτά που σαρκαστικά ονόμασαν Greatest Hits, με στυλ που θύμιζε χειρούργους την ώρα της τελετουργίας, αστειεύτηκαν δυο - τρεις φορές με το κοινό που τους αποθέωνε, μπήκαν, βγήκαν και ξαναμπήκαν περίπου τρεις φορές και μετά δυστυχώς τέλειωσαν κι έφυγαν χωρίς καμία υπόσχεση επιστροφής.
Στο τελευταίο encore έφυγα από μπροστά και πήγα πίσω στις σκάλες για να δω από ψηλά τι έπαιζε μέσα στο κατάμεστο -πάνω και κάτω - Gazi Hall.
Ο κόσμος ήταν όντως σιωπηλός, κυριαρχούσαν το μαύρο στα ρούχα και οι ηλικίες άνω των 30 με πολλούς άνω των 40 ίσως και 50 ( εξ άλλου οι πιτσιρικάδες είχαν την ίδια στιγμή την τιμητική τους λίγο πιο πέρα,στους Dropkick Murphys, που έγινε ο κακός χαμός από ότι έμαθα λίγο αργότερα από ειδική πηγή).
Χτες, Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017 δεν μπόρεσα να δω την Πανσέληνο να εμφανίζεται πίσω από τα σύννεφα του Αθηναϊκού ουρανού υπό τους ήχους του Ich Geje Jetzt. Όμως το σύνολο του live των Einstürzende Neubauten στο Gazi Hall κατάφερε να σαγηνεύσει για ακόμα μια φορά την στρυφνή και περιπετειώδη μουσικοφιλία μου αποδεικνύοντας πως η χημεία αυτών των Δυτικογερμανών πενηντάρηδων με το πέρασμα του χρόνου είναι μοναδική, καταλυτική και ειδικά 'παρασκευασμένη' από μύστες για μυημένους ίνα πληρωθή το ρηθέν κατά τας γραφάς ότι οι Einstürzende Neubauten είναι Τόσο Μεγάλοι και Τόσο Νέοι.
