Heaven Adores You: H Γεωγραφία ενός Θανάτου

Πιστεύω στη θεωρία πως οι τόποι ορίζουν την καλλιτεχνική δημιουργία.

Ζωγράφος ή ποιητής, τροβαδούρος ή ρόκερ είσαι το μέρος στο οποίο γεννήθηκες και μεγάλωσες, τα μέρη που ταξίδεψες κι έζησες, οι ουρανοί και τ’ άστρα που φώτιζαν τις νύχτες σου, οι ορίζοντες που σκλάβωναν το  βλέμμα σου, τα δένδρα που μεγάλωναν μαζί σου, τα νερά που σε ξεδίψαγαν κι οι αέρηδες που σου φυσούσαν τα μαλλιά.

Νομίζω πως ο Nickolas Dylan Rossi, σκηνοθέτης του Heaven Adores You, μοιράζεται την ίδια ακριβώς άποψη.

Από την υγρή Omaha της Nebraska  και τα ήρεμα νερά του ποταμού Missouri, στο μελαγχολικό, σχεδόν μόνιμα σκοτεινό Portland κι από εκεί ανατολικά στην παγωμένη Νέα Υόρκη και πάλι πίσω δυτικά στο απέραντο Los Angeles ακολουθεί την πορεία του Elliott Smith προς τον θάνατο προσπαθώντας εσκεμμένα να αποσιωπήσει την θλιβερή του ιστορία και την μάχη του με τα τέρατα που στοιχειώνανε τον ίδιο και τις μουσικές του.

To Heaven Adores You δεν είναι ένα κανονικό μουσικό ντοκιμαντέρ. Είναι η  λυπημένη ιστορία ενός παιδιού που μπήκε στην εφηβεία φεύγοντας από τον καθαρό ουρανό και τον ήλιο του Duncanville του Texas και καταφεύγοντας στην ομίχλη και τα σκοτεινά δάση του Oregon για να κρύψει τον τρόμο της ανάμνησης της σεξουαλικής κακοποίησής του από τον πατριό του.

Με μια διαφορά: Είναι μια λυπημένη ιστορία που δεν αποκαλύπτει την αλήθεια αλλά έντεχνα την αποσιωπά, την σκεπάζει και την κρύβει, εμπλέκοντας  τον θεατή κι αναγκάζοντάς τον να ψάξει να την ανακαλύψει μετά το ΤΕΛΟΣ.

Ο Nickolas Dylan Rossi είχε να κάνει μια πολύ δύσκολη δουλειά. Θέλησε να μας πει την ιστορία του νεκρού Elliott Smith βασισμένος μόνο στις αναμνήσεις  των ελάχιστων υγιών ανθρώπων με τους οποίους σχετίστηκε στη σύντομη ζωή του, τα όποια διαθέσιμα πλάνα και φωτογραφίες  του καλλιτέχνη –τραγουδοποιού  και τα τραγούδια του με τα πλάνα των τοπίων μέσα στα οποία ξετυλίχτηκε το νήμα της ζωής του να είναι αυτά που αποτελούν τον βασικό σχολιαστή της ιστορίας, τον Χορό της Τραγωδίας, αν θέλετε .

Ο θαρραλέος Nickolas Dylan Rossi πιστεύει πως μας είπε την ιστορία του Elliott Smith έτσι όπως θα ήθελε να την πει ο ίδιος, κοιτώντας πίσω στον χρόνο από κει ψηλά στα σύννεφα χωρίς τίποτα κακό να του στερεί αυτό το παιδικό χαμόγελο που τον συνόδευε μέχρι το τέλος.

Και με αυτήν την έννοια, αυτό το μουσικό ντοκιμαντέρ που δεν είναι ντοκιμαντέρ αλλά μια τρυφερή ελεγεία σε έναν τρυφερό, πληγωμένο άνθρωπο που ήταν καταδικασμένος να υποκύψει στις πληγές του, πολύ πριν τις δύο μοιραίες μαχαιριές που του σκίσαν την καρδιά, γράφει την ιστορία με έναν μοναδικά ευφυή τρόπο καταφέρνοντας να αποτυπώσει στην εμουλσιόν του φιλμ την αόρατη στο κοινό μάτι πορεία ενός Αγγέλου προς τον Παράδεισο.

Και γι αυτό τον ευχαριστώ πολύ.

Ακούστε την μουσική του Elliott Smith εδώ