Αν κι είχα λύσει από τα φοιτητικά μου χρόνια το θέμα με το πως ένας άνθρωπος μπορεί να οδηγηθεί
στα άκρα δεν είχα λύσει το ερώτημα του πως μπορώ να ακούω και απολαμβάνω τόσο ακραίες μουσικές.
Με ταλάνιζε ειδικά το θέμα του ευρύτερου ''Κύκλου'' του Noise και του πως είναι δυνατόν και αντλώ απόλαυση μέσα από αυτήν την μουσική. Ως δια μαγείας το πρόβλημα λύθηκε το βράδυ μετά την οργιαστική εμφάνιση του Vatican Shadow στο Winter Plisken Festival 2016, πριν μία βδομάδα περίπου δηλαδή.
Τα κομματάκια αυτού του μυστηριώδους παζλ βρήκαν την θέση τους την ώρα που γύρναγα σπίτι μου καθώς αστραπιαία πέρασαν από το μυαλό μου όλες οι ηλικιακές και ψυχολογικές φάσεις μου μέσα από την μουσική ξεκινώντας από τον Χατζιδάκι, τα λαϊκά και τα rock 'n roll που άκουγα παιδί με την φιλόμουση μαμά μου,το πέρασμά μου στην σόουλ και την ροκ στην εφηβεία, την αγάπη μου για την κλασσική και το progressive καθώς μεγάλωνα, τις περιπετειώδεις αναζητήσεις μου αργότερα για να φτάσω πια στα δεύτερα -άντα και μετά, όπου προχώρησα στην ηλεκτρονική κι όλα τα αδερφά της είδη φτάνοντας εδώ και λίγα χρόνια στην πλήρη αποδοχή και απόλαυση αυτών των στρυφνών ήχων μερικούς από τους οποίους μου χαρίζει απλόχερα ο Dominick Fernow σε όλες του τις εκδοχές.
Νομίζω το κλειδί είναι στην ηλικία, κι όχι μόνο ή απαραίτητα την χρονολογική αλλά και την ψυχολογική,φιλοσοφική και μουσική, εκεί που ο συσσωρευμένος θυμός για όλα όσα γίνονται και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν συναντά και κουμπώνει με την εμπειρία και την εξάσκηση του αυτιού στο να αποκρυπτογραφεί και βρίσκει μελωδίες και λυρισμό μέσα από την Αταξία και την Έκρηξη των ήχων και όλα αυτά μαζί δένουν με την ακατανίκητα ρομαντική διάθεση να ξαναγυρίσεις πίσω εκεί που όλα ξεκίναγαν και ήσουν πάντα έτοιμος να εκραγείς και τα σπάσεις όλα - ιδανικά με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση: Κάτι σαν αυτό που κάνει ο Vatican Shadow στους δίσκους και τα live του δηλαδή.
Νομίζω το κλειδί είναι στην ηλικία, κι όχι μόνο ή απαραίτητα την χρονολογική αλλά και την ψυχολογική,φιλοσοφική και μουσική, εκεί που ο συσσωρευμένος θυμός για όλα όσα γίνονται και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν συναντά και κουμπώνει με την εμπειρία και την εξάσκηση του αυτιού στο να αποκρυπτογραφεί και βρίσκει μελωδίες και λυρισμό μέσα από την Αταξία και την Έκρηξη των ήχων και όλα αυτά μαζί δένουν με την ακατανίκητα ρομαντική διάθεση να ξαναγυρίσεις πίσω εκεί που όλα ξεκίναγαν και ήσουν πάντα έτοιμος να εκραγείς και τα σπάσεις όλα - ιδανικά με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση: Κάτι σαν αυτό που κάνει ο Vatican Shadow στους δίσκους και τα live του δηλαδή.
Το Media in the Service of Terror πέρα από τον ίδιο του τον τίτλο είναι μία αφηνιασμένη μουσική ΔΗΛΩΣΗ - ΡΑΠΙΣΜΑ ενάντια σε αυτά που συμβαίνουν και έτσι όπως μας ταΐζονται προς κατανάλωση, είναι ένα θυμωμένο άδειασμα των ΜΜΕ και του τρόπου με τον οποίο γεννάνε, μεγαλώνουν και διαιωνίζουν την δική σου και την δική μου τρομοκρατία στον βωμό των κλικ και των GRPs, αλλά πιο πολύ από όλα είναι μια εσωστρεφής, ερεθιστική και εξαγριωμένη στόχευση στο δικό σου Μέσο,αυτό που μπορείς να βγάλεις από το κλουβί αν αφεθείς να σκέφτεσαι,να χορεύεις ή και να χτυπιέσαι - όπως το προτιμάς- ελεύθερος στον ήχο του.
Είπε: “In some kind of lame, pathetic, horrible way,
it’s a form of meditation. You have no other choice, you’re in a fucking
prison.”
AKOY ( και διάβασε πίσω από τις γραμμές των τίτλων των κομματιών)
#7 Vatican Shadow – Media in the Service of
Terror
*Photo taken from http://www.mirror.co.uk/news/weird-news/terrorists-caught-bikinis-after-performing-7285335
No comments:
Post a Comment