Κανονικά στο
νούμερο δύο έπρεπε να είναι οι Noze με το Come With Us για το οποίο θα βρω ευκαιρία να σας μιλήσω άλλη φορά. Με έτρωγε όμως που
από ενα δικό μου λάθος θα άφηνα απ'έξω το δίσκο που θα σας παρουσιάσω. Ένα
δίσκο που όπως σε όλον τον κόσμο, έτσι και στην ψωροκώσταινα πήγε πολύ καλά
(παραδόξως). Ένα σημείο τομής μεταξύ των ακροατών ραδιοφώνων, τους
επιλεκτικούς, τους "άκουγα τη μουσική τους πριν καν δημιουργηθούν",
τους "εγώ και η μάνα τους τους ακούμε" και των λιστών μεγάλων
μουσικών περιοδικών και sites. Τουτέστιν, είναι ένας δίσκος ευρείας αποδοχής.
Έχει όλα τα
χαρακτηριστικά ενός καλού δίσκου (τα έχω περιγράψει ξανά σε άλλο ποστ). Το
βασικότερο όλων είναι πως το ακούς ολόκληρο παραπάνω απο μια φορά. Άλλωστε
είναι εξαιρετικά εύκολο να δεθείς μαζί του γιατί ουσιαστικά το Ones & Sixes είναι μελοποιημένα συναισθήματα. Δυσκολεύομαι να
το περιγράψω καθώς πρόκειται για κάτι αιθέριο κι επειδή δεν το συνηθίζω να
παθαίνω πλάκα με indie καθώς
με απωθούν λίγο λιγότερο από ένα πιάτο φασολάκια χλωρά.
Πρόκειται λοιπόν για ένα αριστούργημα -κατά γενική
ομολογία- αφού καταφέρνει να συγκινεί ακόμη κι απαίδευτους ακροατές. Κι αυτό
δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά αγαπημένοι μου
No comments:
Post a Comment