Τα έπαθα όλα ακούγοντας τυχαία και για πρώτη φορά Moa
Pillar. Σκοτεινό, χορευτικό, φρέσκο, διαφορετικό. Εκεί όμως που τα είδα όλα
ήταν στο Peacewalker το οποίο από όταν το άκουσα δεν πέρασε ούτε μια μέρα που
να μην παίξει τέρμα. Ένας οργασμός διάρκειας 11 λεπτών. Ένα soundtrack μιας
περιπετειώδους καταδίωξης, ένα mind fuck ασύλληπτων διαστάσεων. Ένταση σε κάθε
δευτερόλεπτο. Μια ιστορία. Κάπως έτσι είναι ολόκληρος ο δίσκος. Δε θα ήταν
υπερβολικό να χαρακτηριστεί ως ένα από τα καλύτερα ηλεκτρονικά tracks της χρονιάς
(όπως έχω ξαναγράχψει).
No comments:
Post a Comment