To Days Gone By
είναι αυτό που λέω House της τάβλας. House που δε χύνεις ιδρώτα επειδή δε
χορεύεις αλλά ακούς σπίτι σου ή στη δουλειά χαλαρός και ευχαριστιέσαι χωρίς οι
εξάρσεις του να σου αποσπούν την προσοχή. Αυτό δε σημαίνει φυσικά πως δεν
κουνάς ρυθμικά το ποδαράκι κάτω από το γραφείο, ή το κεφάλι στο δρόμο με τα
ακουστικά σου ψιθυρίζοντας τους στίχους του Talk ή του Nothing at all με φλώρικη
φωνή γιατί δε μπορείς να πιάσεις τις ψιλές. Γενικά δεν άκουσα πολλά άλμπουμς
από την αρχή μέχρι το τέλος με την ίδια ευχαρίστηση καθ'όλη τη διάρκεια τους.
Το Days Gone By δεν ήταν ένα από αυτά.
"House της τάβλας": το καλύτερο subgenre που έχω ακούσει ποτέ!
ReplyDelete