Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι να μου άρεσε μικρό και με παρακίνησε να ακούω μουσική ήταν το πως το λεν πως το λεν, αυτό
Μετά στη Mustang του Θείου Βασίλη άρχισα να ακούω και ξένα
Μετά στο πάρτυ του Θείου Αλέκου προχώρησα λίγο πιο βόρεια
Μετά στις Καλόγριες άρχισα να γουστάρω κι άλλα
Και μετά ο Πετρίδης μου γνώρισε τον Ziggy
Ακριβώς σε εκείνο το σημείο χρονικά και σε συνδυασμό με την προηγούμενη πορεία η μαθηματική εξίσωση της άνεσης των αυτιών μου και του περιπετειώδους του χαρακτήρα μου Μ= Α(α) * Π(χ) με οδήγησαν πολλά χρόνια μπροστά.
2014, Primavera Sound, Bowers & Wilkins + Boiler Room
Με βλέπεις? Ούτε εγώ. Είμαι εκεί με τον Γεράσιμο και τραβάω τον Prurient που παίζει μουσική χτυπώντας το κεφάλι του στην κονσόλα και τα ηχεία.
Είναι τόσο επικός, τόσο σπαρακτικός και τόσο ιδιοφυώς εγκεφαλικός που κάθε του δίσκος είναι μια σπουδαία δήλωση για την Ζωή, μέσα στο κεφάλι του , μέσα στο δικό μου και τώρα στους παγωμένους Καταρράκτες του Νιαγάρα.
Άκου ολόκληρο έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς ή έστω προσπάθησε.
Στο 11 μου ο Prurient και το Frozen Niagara Falls
#11 Prurient - Frozen Niagara Falls
No comments:
Post a Comment