IDLES! IDLES! IDLES!
The mask
Of masculinity
Is a mask
Τους IDLES τους ερωτεύτηκα φέτος στην Primavera. Το live που κάνουν παντρεύοντας ενέργεια, πάθος, ύμνους και rage είναι συναρπαστικό, ξεσηκωτικό, αισιόδοξο και ανώτερο όλων όσων του είδους έχω δει τα τελευταία χρόνια.
Μετά περίμενα το Joy πως και πως.
Είμαι σε λεωφορείο του ΚΤΕΛ και πάω Ιστιαία. Πρωί- πρωί. Και ξαφνικά μου έρχεται μήνυμα στο Twitter από τον Παντελή Κ., λινκ το άλμπουμ που είχε μόλις ληκάρει - δυό μέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία.Θα έτρωγα και όλα μου τα data να το κατεβάσω αλλά το λεωφορειάκι είχε και WI-FI.
Από μια διαβολεμένη σύμπτωση το κατέβασα την ώρα που περνάγαμε έξω από τη Μαλακάσα. Να δεις που είναι προφητικό.
Και μετά, στη διαπασών στα ταλαιπωρημένα από τις κακουχίες αυτιά μου τα drums του Colossus.
Forgive me father,
I have sinned
I've drained my
body full of pins
I've danced till
dawn with splintered shins
Full of pins, full
of pins
Αντίο κόσμε.
Τους ξαναείδα ανήμερα τα γενέθλιά μου στο Μιλάνο - με μια σχετική αγωνία μην και υστερούσε το live σε ενθουσιασμό. Έφαγα τέτοια πίεση στην κόντρα στο κάγκελο που μόνο στο Finsbury είχα ξαναφάει παρόμοια - με τους Stone Roses το 2013. Επί μιάμιση ώρα τα έδωσαν όλα. ΟΛΑ.
Τέτοια κομμάτια δεν γράφονται πια και - το κυριότερο - τέτοια live δεν γίνονται πια.
Περιμένω το 2019, τότε που θα τους ξαναδώ.
Κάπου στην Ευρώπη.
Μέχρι τότε ALL IS LOVE - AF GANG, αγόρια.
Πάρε μια γεύση
#01 IDLES – Joy as
an Act of Resistance
No comments:
Post a Comment