Δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο όχι μόνο να σκεφτώ να ψηφίσω Deafheaven, όχι να αγοράσω δίσκο τους, ούτε καν να ακούσω τον καινούριο τους δίσκο λέμε. Όμως, η περιέργεια τρώει την γάτα και έκανα το μοιραίο λάθος να βάλω να ακούσω για πλάκα το Ordinary Corrupt Human Love. Κάτι με τράβηξε στον τίτλο, όχι κάποια ερμηνεία του ή κάτι, αλλά οι λέξεις, όλες μαζί και η καθε μία χωριστά άσχετα με τη σειρά τους, όσο το σκέφομαι νομίζω ήταν ο συνδυασμός του ordinary με το corrupt και το love.
Και μετά, ΜΠΟΥΜ! Από το You Without End μέχρι το σαρωτικό Worthless Animal - πόσο εμπνευσμένος χαρακτηρισμός για το αλάνι της σειράς και της γειτονιάς - και από το μελωδικό Canary Yellow ως το Honeycomb και ξανά και ξανά, το Ordinary Corrupt Human Love με σκλάβωσε, με έσκισε, με διέλυσε. Αυτός ο φανταστικός σπαρακτικός συνδυασμός της κιθάρας και των κραυγών του Clarke, δεν ξέρω, θα φανεί υπερβολικό, αλλά είναι ακριβώς αυτό που νοιώθω σήμερα, δηλαδή τα τελευταία 10 χρόνια, όταν περπατάω πηγαίνοντας σε μια δουλειά κι όταν γυρνάω και σκέφτομαι τι είδα.
Μελωδική, νοσταλγική, σχεδόν μπήτνικ μαυρίλα και ξανά πίσω στην άγρια εφηβεία μου
Νοιώσε
No comments:
Post a Comment