Στα τέλη της δεκαετίας του 60, η παρατεταμένη ψευδαίσθηση ελευθερίας που πλανιόταν σαν φάντασμα πάνω από τον δυτικό κόσμο έφερε τα πάνω κάτω στις ανθρώπινες σχέσεις και τον τρόπο που αντιμετωπιζόταν ο έρωτας.
Μουσική και drugs άλλαξαν τις σχέσεις και αυτές με τη σειρά τους άλλαζαν όλο το εποικοδόμημα, σπρώχνοντας για περισσότερη χαρά, δικαιώματα, σεξ, απολαύσεις. Στη ζωή μπήκε η έννοια του ελεύθερου έρωτα ανάμεσα σε ηλικίες, κάστες, τάξεις, φύλα, ράτσες, γούστα.
Η χίππικη υποκουλτούρα και η απόλυτη επιρροή της και στα σαλόνια και στα αλώνια των περισσότερων δυτικών χωρών, δεν αφήνει αδιάφορα τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο και σπουδαίους ή νέους περίεργους σκηνοθέτες και δημιουργούς.
Από τα ντοκιμαντέρ που καλύπτουν μεγάλα live περνάμε στην fiction με πρώτη στο είδος της ταινία το εμβληματικό Easy Rider.
Παράλληλα στον χάρτη του Μεγάλου Φευγιού μπαίνουν πιο προσιτοί από την Ινδία Ευρωπαϊκοί προορισμοί (ναι, είχε και Ελλάδα το μενού - κυρίως Μάταλα αλλά και Μύκονο) με πρώτη την Ibiza.
Την ίδια χρονιά με το Easy Rider, τo 1969, ένας νέος παραγωγός, ο Barbet Schroeder κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία more. Η υπόθεση είναι boy meets girl, πάνε Ιμπίθα, βουτάνε στα drugs και το sex, στο κάδρο μπαίνει και ένα ακόμη girl και η κατάσταση ξεφεύγει.
Ο Schroeder είχε εμπνευστεί από το κίνημα και ήθελε να μιλήσει για τον ελεύθερο έρωτα και την χαρά (ομορφιά) της ζωής, έτσι όπως αυτή προέκυπτε από τον ελεύθερο έρωτα και τα drugs.
Για μουσική, δεν θέλει ένα απλό soundtrack αλλά κομμάτια που θα ντύνουν τη δράση ΄΄σαν ένας δίσκος που παίζει σε πάρτι'' (κάτι σαν ένα μεγάλου μήκους σπονδυλωτό video clip δηλαδή).
Την δουλειά παίρνουν οι Pink Floyd που μόλις έχουν διακόψει με τον Syd Barrett.
Εδώ μπαίνουν τα κουμπιά - των keyboards και λοιπών μουσικομηχανημάτων:p
Το more, ένας αριστουργηματικός δίσκος με αρχή, μέση και τέλος βάζει στο σελυλόιντ και την μεγάλη οθόνη και άρα στον σκληρό δίσκο και το θυμικό εκατομμυρίων ανθρώπων, την πρώιμη ηλεκτρονική μουσική, μια μουσική που δεν φοβάται να μιλήσει μέσα από ...κουμπιά για την αγάπη,τον έρωτα,την ελευθερία, την χαρά της ζωής αλλά και το σκοτάδι που η καταπίεση, η στέρηση κι ο θάνατος συνεπάγονται.
Τα χρόνια περνάνε, τα κινήματα πέθαναν μαζί με την ελπίδα. Μαύρο.
Το 2015, ένας άλλος - φτασμένος πλέον- σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συνθέτης, ο 67χρονος John Carpenter aka Ο Άρχοντας του Σκότους, πετάει το γάντι σε παλιούς και νέους μάστορες του είδους- το οποίο έχει πλέον περάσει στην φάση της ωριμότητας- και κυκλοφοράει έναν συγκλονιστικό δίσκο ηλεκτρονικής μουσικής, βγαλμένον μέσα από τις πιο σκοτεινές και ομιχλώδεις διαδρομές τις οποίες μπορεί να χαράξει ο ανθρώπινος νους.Το LOST THEMES.
Αλλά δεν σταματάει εκεί. Την ίδια χρονιά, σε μια προκλητική συμμαχία με την crème de la crème αυτής της σκηνής, κυκλοφοράει το LOST THEMES REMIXED.
Prurient, Zola Jesus, Uniform, Silent Servant, Blanck Mass και άλλοι, αποδίδουν τιμές στον Γέροντα και φτιάχνουν έναν επικό δίσκο που θα μπορούσε άνετα να είναι το soundtrack ενός ντοκιμαντέρ με θέμα
''10's. Οι Millennials Χορεύουν στο Σκοτάδι''.
Η πάσα στους Ιταλούς, τον Alessandro Cortini κι ένα ακόμα soundtrack. Ένα soundtrack για την γενιά των gamers, το Tom Clancy's Ghost Recon Breakpoint , μουσική που σε φυλακίζει ''σε ένα σκοτεινό, καταιγιστικό περιβάλλον σκόπευσης και τακτικής σε ένα τεράστιο sandbox ανοικτού κόσμου''.
Ο Cortini έχει βάλει άλλο καπέλλο από αυτά που συνήθως κάνει με αυτήν την δουλειά του κι ενώ παραμένει στα μονοπάτια της electronica, ο έμπειρος μη millennial μουσικόφιλος θα αναγνωρίσει - κι ενδεχομένως ανατριχιάσει - με ακούσματα που θα του θυμίσουν ακόμα και Stooges.
Αλλά γι αυτούς θα μιλήσω μιαν άλλη φορά.
Έτσι κλείνει ( ή μόλις άρχισε;) ο κύκλος των κουμπιών και του σκότους, και τώρα άκου τα 16 μου και δεν θα χάσεις εδώ>
#16 BLOGOVISION 2019: Alessandro Cortini - Tom Clancy's Ghost Recon Breakpoint
#16 BLOGOVISION 2010-19 John Carpenter - Lost Themes Remixed
Από το 1969: Pink Floyd - more
BONUS: Δες την ταινία more εδώ
No comments:
Post a Comment