Search This Blog

Thursday, September 26, 2013

Black Language, Ecstasy και οι Βόρειοι κι οι Νότιοι κάτω στα Εξάρχεια



Η πλατεία ήταν γεμάτη αλλά το υπόγειο ήταν άδειο και για πολύ ώρα όσοι ήμασταν  από νωρίς αναρωτιόμασταν αν θα βλέπαμε την ποιο άδεια συναυλία της χρονιάς.
Κάπου κατά τις 11 το ΑΝ είχε μισογεμίσει (ή ήταν μισοάδειο;) και βγήκε ίσως ότι καλύτερο έχω ακούσει από Ελληνική μπάντα σε live τα τελευταία χρόνια, οι Ruined Families.
Η ενέργεια που έχουν αυτά τα πολιτικοποιημένα ( προς αυτό που θεωρώ ως σωστή κατεύθυνση κρίνοντας και από την εισαγωγή- σχόλιό τους δια στόματος Τάκη ) αγόρια δεν τιθασεύεται και σφυροκοπούσε όλους αυτούς που είχαν έρθει να τους δουν - και δεν ήταν λίγοι - από το πρώτο λεπτό κι αδιάκοπα κάθε ένα λεπτό από τα περίπου τριάντα που τάσπασαν συνολικά και κυριολεκτικά.
Παίξανε κυρίως τα καινούρια τους κομμάτια, ήταν πλήρως δεμένοι μεταξύ τους – ο ένας έκοβε, ο άλλος έραβε- και, γενναίοι ως Έλληνες και με μπόλικη αυθάδεια, πέταξαν στην μούρη των Βόρειων παγκόσμια γνωστών κι ανερχόμενων IceAge τους στίχους, τον ιδρώτα και τη μουσική τους κάνοντας πολλούς εκεί μέσα να λένε ότι τελικά το support act ήταν οι Δανοί.
Ναι, το σκηνικό μου θύμισε λίγο Fucked Up αλλά, ποιος νοιάζεται, οι Ruined Families, τα δικά μας τα παιδιά από το Νότο είναι γνήσια και  αυθεντικά, οι στίχοι τους βαράνε το ίδιο δυνατά με τη μουσική τους και τελικά χτες βράδυ απέκτησαν ακόμα ένα φανατικό οπαδό τους.
Και μετά βγήκαν οι IceAge.
Στην αρχή ήταν λίγο κάπως, πως πάς σε ένα πάρτι και ξαφνικά βλέπεις την δική σου με τον πρώην της, προφανώς είχαν πιάσει την ένταση και την εμπλοκή όλων μας στο τριπ των Ruined Families.
Μπορεί να έφταιγε και κάτι άλλο. Οι IceAge έχουν κατηγορηθεί στο παρελθόν ότι προωθούν φασιστικά πρότυπα κι αισθητική.
Φυσικά και το έχουν αρνηθεί , ίσα –ίσα κάποιοι από αυτούς δηλώνουν κι αριστεροί αλλά τόσο η μέρα χτες όσο και αυτά που είπαν οι  Ruined Families στην αρχή και μέσα στα Εξάρχεια δεν σήκωναν καμία μα καμία ξεστρατισμένη παρανόηση κι αυτό ίσως δημιούργησε ένα μικρό μούδιασμα.
Και μετά ανέλαβε ο Elias Bender Rønnenfelt. Sigh
Λένε πως κάποιους ανθρώπους τους θέλει το γυαλί και κάποιους τους αγαπάει ο φακός εννοώντας ότι πίσω από έναν φακό μεταμορφώνονται.
Ο καυτός Ηλίας από την συνήθως παγωμένη Κοπεγχάγη δημιουργεί μια νέα κατηγορία. Αυτήν που υπάρχουν άνθρωποι που τους αδικεί ο φακός και μεταμορφώνονται στη σκηνή σε ΕΙΔΩΛΑ στάζοντας λέξεις και εικόνες που πλημμυρίζουν τα πάντα γύρω τους, ανεβάζοντάς τους σιγά-σιγά στο Πάνθεον αυτών που γεννήθηκαν για να κατακτήσουν τον κόσμο, ακόμα κι αν παίζουν και τραγουδάνε μια τόσο βίαιη, σκοτεινή και για λίγους μουσική.
Η επαφή του με το κοινό, ανεξάρτητα φύλου, είναι μοναδική, σπάνια έχω ξαναδεί τέτοιο empathy να δημιουργείται σε τέτοιου είδους live.
H μουσική που έπαιξαν τα περίπου 50’ που έπαιξαν (έχει γίνει της μόδας να παίζουν κάτω από μια ώρα και να φεύγουν όλοι χωρίς encore - βλέπε το fail των Tropic Of Cancer την Παρασκευή που μας πέρασε στο Fuzz-;) ήταν καλύτερη από αυτό που εισπράττεις από τους δίσκους τους και αυτό νομίζω οφείλεται στο πάθος και το αστέρι του τραγουδιστή τους που διαμόρφωσε το συνολικό ‘’delivery’’ του live τους.

Μου άρεσαν πολύ, είναι ιδανικοί για έναν  χώρο σαν το ΑΝ Club, πάλι μπράβο στους Arte Fiasco και θα τους ξανάβλεπα: Και για τη μουσική τους και για τον τραγουδιστή τους J

                                                         
 Η setlist των IceAge

Κάποια κομμάτια από αυτά που ακούσαμε χτες από αυτούς και φωτό από το live εδώ

Thursday, September 5, 2013

Για τους Parquet Courts χτες βράδι στο ΑΝ και τα παιδιά με τα λουλούδια στα μαλλιά



Βαρκελώνη – Αθήνα 0-1
Αθήνα – Βαρκελώνη 0-1

Χτες βράδυ δεν ξανάζησα αυτό που έζησα στη Βαρκελώνη γιατί πολύ απλά ο κόσμος που ήταν γύρω μου δεν είχε έρθει να τα σπάσει αλλά να δεί από κοντά αυτό που συμβαίνει τώρα και φαίνεται να μεγαλώνει.
Γι αυτό κι εγώ  από ένα σημείο και μετά ξέχασα τι γίνεται πίσω μου και δίπλα μου, βοηθούσε κι η θέση μου σε αυτό, έσβησα τι έζησα στη Βαρκελώνη και μπήκα μέσα στη σκηνή και είπα να το ζήσω όπως συνέβαινε εκεί, σαν να μη τους είχα ξαναδεί και σαν να μην πρόκειται να τους ξαναδώ ποτέ.

Όσο άκουγα τα τραγούδια που έχω ξανακούσει δεκάδες φορές κι όσα δεν έχω ακόμη ακούσει και θα ακούσω δεκάδες φορές  χύμα σκέψεις έσταζαν μέσα στο μυαλό μου.
Ας πούμε ότι είναι συναρπαστικό να βλέπεις ένα punk συγκρότημα από πιτσιρικάδες που φαίνεται να έχουν μια φιλοσοφική διάθεση απέναντι στη ζωή και που όμοιό του δεν κατάφερες να δεις όταν ήσουν σε αυτή την ηλικία που είναι αυτοί τώρα και που είναι η ηλικία που το ίδιο το αίμα σου ζητάει punk, κυλάει punk, είναι punk.
Ας πούμε ότι είναι συγκινητικό να βλέπεις ένα πολύ ντροπαλό, εσωστρεφές και με έντονη εφίδρωση αγόρι να ξεστομίζει με πάθος λέξεις σαν ‘’I was up to my neck in motivation neglect when I felt soft waves of purpose crashing onto the surface. I was feeling nostalgic for the days when My thoughts dripped on to my head from the ceiling. I remember the feeling And it seems these days I'm captive in this borrowed time’’.
Ας πούμε ότι είναι ερεθιστικό να βλέπεις έναν μελαγχολικό κιθαρίστα να κοιτάει  σαν με ξεδιάντροπη λατρεία τον διπλανό του την ώρα που χτυπιέται η καρδούλα του, τα χεράκια του και οι μπούκλες στα μαλλιά του.
Ας πούμε ότι είναι δελεαστικά γλυκό ένας τύπος με δεδηλωμένο χιούμορ και lust for life διάθεση να φαίνεται απορροφημένος στο μπάσο του σαν να χτυπιέται μόνος στο δωμάτιο μιας πλούσιας μονοκατοικίας κάπου στα περίχωρα του Austin.
Ας πούμε ότι είναι πολύτιμο να φοράμε όλοι λουλούδια στα μαλλιά και να είμαστε πίσω εκεί στα 70s, ο MaΞ να χτυπάει τη μπότα του κι εμείς να διαβάζουμε  ποιήματα και να μιλάμε για Καντίνσκι.

Αθήνα – Βαρκελώνη 1-0 κι ας μην άκουγα ξεκάθαρα τη φωνή του Andrew γιατί μπόρεσα να τους ακούσω σαν να έπαιζαν μόνο για μένα εκεί μέσα, χωρίς να με χτυπάνε και  με πατάνε, χωρίς να τους τραβάνε τις κιθάρες , χωρίς να τους αποσπάει τίποτα παρά μόνο η μουσική τους.
Χτες βράδυ στο ΑΝ οι Parquet Courts έπαιξαν με το ίδιο πάθος που έπαιξαν στην Βαρκελώνη αλλά περισσότερη συγκέντρωση και κατάφορη αγωνία μιας επαφής με ένα κοινό που αναζητούσαν την καρδιά και την ματιά του. Και έπαιξαν για μένα.

Τρίβια 1 : To πραγματικό πανηγύρι στη Sala Apollo εκείνο το βράδυ δεν ξεκίνησε από τα παιδιά αλλά από έναν τύπο – σωσία του Νικήτα Κλιντ με κόκκινα μαλλιά- που ανέβηκε στη σκηνή και πήρε τον Sean στους ώμους του πετώντας αυτόν και το μπάσο του στο κοινό που ακριβώς μετά αφήνιασε. Βλέπεις τα live που θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μας είναι σαν το σεξ που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ: ήμασταν τουλάχιστον δύο και συμμετείχαμε όλοι με  το ίδιο έντονο πάθος .
Τρίβια 2: O Max Savage υπέγραψε στο δίσκο μου με το όνομά του με Ξ ελληνικό.
Τρίβια 3: O Sean μου είπε πως αυτό που έζησαν στη Βαρκελώνη ήταν τόσο τρελό που δεν το έχουν ξαναζήσει ποτέ

Τέλος, ευχαριστώ τον Φίλιππο των Arte Fiasco που μου τους γνώρισε από κοντά χαρίζοντάς μου έτσι μία σπάνια στιγμή κι  ένα από τα πιο πολύτιμα βινύλια και αυτόγραφα της συλλογής μου.

Η setlist της χθεσινής βραδιάς





Οι Parquet Courts παίζουν στις 28/10 στο Velvet Underground στο Λονδίνο κι είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα είναι καλύτεροι από ποτέ. 
Μπορείτε να τους ακολουθήσετε μπαίνοντας στο μυαλό τους εδώ http://parquetcourts.wordpress.com/
Φωτογραφίες από χτες βράδι κι όχι μόνο θα ανέβουν σύντομα στο pinterest εδώ http://pinterest.com/athensbynite/parquet-courts/