El Switcher

#14 The Underground Youth - Haunted
#15 Ghostpoet - Shedding Skin

#17 The KVB - Mirror Being
#18 Inventions – Maze Of Woods

4. 10000 Russos – 10000 Russos
5. Suicide Of Western Culture - Long Live Death! Down With Intelligence!

Το #1 του @yerasimos: Carter Tutti Void ‎– F (x) (Industrial Records)

Μετά το live άλμπουμ Transverse το 2012, οι Chris Carter, Cosey Fanni Tutti (Chris and Cosey / Throbbing Gristle) και η Nik Colk Void (Factory Floor) βγάζουν στούντιο άλμπουμ. Το αποτέλεσμα είναι να μου ξαναπάρουν τα μυαλά και κάνουν εύκολη την απόφαση για το Νο 1.

Carter Tutti Void are reimagining industrial music without the need for in-your-face defiant transgression. They are distilling the ideology of industrial music leaving behind its very core aesthetic. They’re sanding the edges of that jagged-edged factory gear, and they’re swapping pneumatic drills for sonic paintbrushes, leaving behind little more than a wash of dense engulfing grey, punctuated by the wailing of bowed guitar strings, mournful chanted voices, and the eternally recurring robotic pulse. (http://drownedinsound.com)

ΥΓ . Άκου το Live από το Villette Sonique 2015:

1. Carter Tutti Void - F(x)
2. Vainio & Vigroux- Peau Froide, Léger Soleil
3. Feuerbahn - Suolo

6. Deafheaven – New Bermuda
7.The Black Ryder – TheDoor Behind The Door

8. Αnna Von Hausswolff – The Miraculous

9. Ø [Phase] – Alone in time?

10.Disappears- Irreal

11. The Body & Thou - You, Whom I Have Always Hated

12.Moa Pillar - Humanity

13. Liturgy - The ArkWork

14. Ricardo Donoso - Saravá Exu

15. Chelsea Wolfe - Abyss

16. Lakker - Tundra

17.Helena Hauff - Discreet Desires

18. Myrcur – M

19. The Telescopes - Hidden Fields

20. Sonic Jesus - Neither Virtue Nor Anger

To #1 της @ste_pl : Bjork - Vulnicura

Η αθωότητα του Debut και η εμπειρία των 10 άλμπουμς αυτής της τιτανοτεράστιας τραγουδίστριας που όμοια της δεν έχει γνωρίσει ο πλανήτης σε ένα δίσκο. Γυμνή και ειλικρινής με μόνο όπλο την συγκλονιστική φωνή της κι απέναντι της όλος ο κόσμος. Μας το χρωστούσε έπειτα από το Biophilia. 4 χρόνια δεν ήταν αρκετά για να ξεχάσουμε τον όλεθρο. Επέστρεψε με θρίαμβο. Το Vulnicura μας θύμισε πως είναι να σε διαπερνά ηλεκτρισμός. Να αισθάνεσαι την ένταση κάθε νότας που βγαίνει από το υπέροχο στόμα της (που το είδαμε μέσα έξω στο video του mouth mantra). Αναβίωσε μεγάλες δόξες δεκαετίας 90, τότε που βρέχατε τα βράκακια σας (εγώ ήμανε μικρή, άκουγα stereonova). Σα να συμπίεσε το ταλέντο της και πατώντας το Play να γίνεται extract. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω. Οι υπόλοιποι τα είπαν καλύτερα (ξέρω που μένετε και θα σας καταστρέψω που την είχατε χαμηλά). Και τέλος πάντων, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας κι ακούστε το (ξανά).

To #1 του @dementia_inc: Dodheimsgard – A Umbra Omega

Saturday, December 19, 2015

Η λίστα μου με τα 20 καλύτερα τραγούδια του 2015: Άκουσε τα!

Τα έβαλα στη σειρά από το 1 ως το 20.
Άκουσέ τα!

Στο #2 μου, Επιτέλους! Λιακάδα!

Ένα πράγμα που με συναρπάζει στην τέχνη και δη στην μουσική είναι όταν καλλιτέχνες με συγκεκριμένο στίγμα και κοινό τολμάνε να πειραματισθούν και να δοκιμάσουν κάτι άλλο. Προς πάσα κατεύθυνση.
Πιστεύω πως αυτό που ξεχωρίζει τον πραγματικό καλλιτέχνη από τους απλούς δημιουργούς είναι ακριβώς αυτό:
H διάθεση και η τόλμη να πειραματισθεί δοκιμάζοντας καινούρια στυλ και εξερευνώντας καινούρια μονοπάτια. Ρισκάροντας εν πολλοίς κοινό και κριτικές ή ακόμα και την ίδια του την ησυχία.
Μέσα από αυτήν την διαδικασία έχουμε δει να γεννιούνται αριστουργήματα αλλά και τάσεις που πάνε τα πάντα ένα βήμα, αν όχι μπροστά, αλλού.
Κι αυτό είναι τελικά το ζητούμενο από την τέχνη, σε όλες της τις μορφές.
Να σε προχωράει, να σε κάνει ανήσυχο, να σε προκαλεί,να σε στέλνει βρε αδερφέ.Αλλού.

Στο #2 μου για το 2015 σας παρουσιάζω το δικό μου μουσικό Αλλού Φαν Πάρκ.

Ένα ηλιόλουστο δάσος, χωρίς κανέναν φόβο και καμία ενοχή να σε σταματάνε από την εξερεύνησή του καθώς (ξανα)προχωράς περίεργος μέσα στον Μυστικό Κήπο της παιδικής σου ηλικίας.

Αν τα προηγούμενα άλμπουμ που ψήφισα σηματοδοτούν την τελειωμό δεν έχει σκοτεινή πλευρά του αιώνια έφηβου εαυτού μου, αυτό μου θυμίζει όταν ερωτευόμουν στο Δημοτικό. Έλα μαζί μου:

1. Κάνε τα βήματα

2. Πες τα λόγια

3. Κανένας Καμπαλέρο! Προχωρήστε χέρι - χέρι ακούγοντας ελεύθεροι τον καλύτερο για μένα δίσκο της χρονιάς, το Sunshine Special των Baby Guru.

Ήρθε η ώρα να πω ότι τα τέσσερα άλμπουμ στην κορυφή της φετινής 20άδας μου

τα έβαλα στη σειρά με κλήρωση γιατί δεν ήξερα πιο να ψηφίσω πιο πάνω από το άλλο.

#2 Baby Guru - Sunshine Special

#3 Disappears - Irreal
#4 Dan Deacon - Gliss Riffer

#14 The Underground Youth - Haunted
#15 Ghostpoet - Shedding Skin

#17 The KVB - Mirror Being
#18 Inventions – Maze Of Woods

4. 10000 Russos – 10000 Russos
5. Suicide Of Western Culture - Long Live Death! Down With Intelligence!

Το #2 του @dementia_inc : Sufjan Stevens – Carrie and Lowell

To #2 του @yerasimos: Vainio & Vigroux- Peau Froide, Léger Soleil (Cosmo Rhythmatic)

The album consists mostly of aggressive, industrial sounds. On first listen, these more confrontational pieces present an unbroken edifice of rock-solid sound: big, thumping kicks propel harsh waves of noise into reckless collisions. They can feel static, locked in a restricted rhythm, straining against their bonds. But the details emerge over time. Layers of carefully synthesised tones separate, making the cleverness and precision of their composition clear. Soon you're listening past the blockbuster moments—the first drop on "Deux," the side-chain pumps at the end of "Mémoire"—to the smaller sounds rustling in the background. (residentadvisor.net)

Peau Froide, Léger Soleil is a difficult album to get a grip on, it's length and diversity compounding any attempt to sum it up neatly. It draws on the same impulses that have driven Vainio's career to date: a dedication to intense sound design, sound wielded as a weapon and sound as something ambiguous, almost comforting but not quite. The aggressive tracks are sometimes spectacular—"Parabole" on a large soundsystem would be impressively daunting—but more often, the quieter moments stick in the mind. (residentadvisor.net)

ΥΓ. Δες αυτό το υπέροχο βίντεο (και κατέβασέ το να θες)

VIGROUX & VAINIO - PARABOLE from dautrescordes on Vimeo.

2. Vainio & Vigroux- Peau Froide, Léger Soleil
3. Feuerbahn - Suolo

6. Deafheaven – New Bermuda
7.The Black Ryder – TheDoor Behind The Door

8. Αnna Von Hausswolff – The Miraculous

9. Ø [Phase] – Alone in time?

10.Disappears- Irreal

11. The Body & Thou - You, Whom I Have Always Hated

12.Moa Pillar - Humanity

13. Liturgy - The ArkWork

14. Ricardo Donoso - Saravá Exu

15. Chelsea Wolfe - Abyss

16. Lakker - Tundra

17.Helena Hauff - Discreet Desires

18. Myrcur – M

19. The Telescopes - Hidden Fields

20. Sonic Jesus - Neither Virtue Nor Anger

Το #2 της @ste_pl : LoW - Ones And Sixes

Κανονικά στο νούμερο δύο έπρεπε να είναι οι Noze με το Come With Us για το οποίο θα βρω ευκαιρία να σας μιλήσω άλλη φορά. Με έτρωγε όμως που από ενα δικό μου λάθος θα άφηνα απ'έξω το δίσκο που θα σας παρουσιάσω. Ένα δίσκο που όπως σε όλον τον κόσμο, έτσι και στην ψωροκώσταινα πήγε πολύ καλά (παραδόξως). Ένα σημείο τομής μεταξύ των ακροατών ραδιοφώνων, τους επιλεκτικούς, τους "άκουγα τη μουσική τους πριν καν δημιουργηθούν", τους "εγώ και η μάνα τους τους ακούμε" και των λιστών μεγάλων μουσικών περιοδικών και sites. Τουτέστιν, είναι ένας δίσκος ευρείας αποδοχής.

Έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός καλού δίσκου (τα έχω περιγράψει ξανά σε άλλο ποστ). Το βασικότερο όλων είναι πως το ακούς ολόκληρο παραπάνω απο μια φορά. Άλλωστε είναι εξαιρετικά εύκολο να δεθείς μαζί του γιατί ουσιαστικά το Ones & Sixes είναι μελοποιημένα συναισθήματα. Δυσκολεύομαι να το περιγράψω καθώς πρόκειται για κάτι αιθέριο κι επειδή δεν το συνηθίζω να παθαίνω πλάκα με indie καθώς με απωθούν λίγο λιγότερο από ένα πιάτο φασολάκια χλωρά.

Πρόκειται λοιπόν για ένα αριστούργημα -κατά γενική ομολογία- αφού καταφέρνει να συγκινεί ακόμη κι απαίδευτους ακροατές. Κι αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά αγαπημένοι μου

Friday, December 18, 2015

Με τo #3 μου Μια Ασέληνη Νύχτα στον Route 666

Στην προσπάθειά του να ξεφύγει έχασε τον δρόμο

Όσο και να προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει τα σημάδια για την έξοδο άκουγε τα ίδια κύματα

Νόμιζε ότι είχε χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας

Προς στιγμήν είδε να έρχονται οι Αλκυονίδες μέρες

Γύρισε να δει από που ερχόταν αυτός ο θόρυβος και...___

Σύμφωνα με το #yearinmusic στο Spotify στρημάρισα Disappears 140 φορές πράγμα που τους φέρνει στην 1η θέση των αυτιών μου για φέτος. Ο λόγος που τους έλιωσα ήταν το Irreal που μόλις ''ανέλυσα'' σχεδόν track by track. Πάντα αγαπούσα το σκοτάδι και τα ταξίδια. Αυτό ακριβώς είναι για μένα το Irreal. Σπουδή για μια Ασέληνη Νύχτα στον Route 666

Άκου τον για μένα καλύτερο και πιο σκοτεινό δίσκο της χρονιάς ιδανικά μόνος σε κάποιο μοτέλ, κοιτώντας τα φώτα του δρόμου μ' ένα ποτήρι bourbon για συντροφιά

#3 Disappears - Irreal
#4 Dan Deacon - Gliss Riffer

#14 The Underground Youth - Haunted
#15 Ghostpoet - Shedding Skin

#17 The KVB - Mirror Being
#18 Inventions – Maze Of Woods

6. Deafheaven – New Bermuda
7. The Black Ryder – TheDoor Behind The Door

To #3 του @yerasimos: Feuerbahn– Suolo (Beläten)

Με έχουν “αναγκάσει” να αγοράσω τα άλμπουμ τους σε κασέτα, αυτό νομίζω αρκεί.

It’s difficult to describe the music of Feuerbahn. There are hints of post-punk, but they just as easily fit into the current wave of dark Italian neo-psych. On the one hand it’s quite majestic, but on the other hand the sheer filthiness of it invokes a feeling of utter despair. Like wandering the barren lands of a post-apocalyps Europa. (feuerbahn.bandcamp.com)

ΥΓ.1 Άκου τo

ΥΓ.2 Με αυτό το κομμάτι από τον προηγούμενο δίσκο τούς λάτρεψα

3. Feuerbahn - Suolo

4. 10000 Russos – 10000 Russos
5. Suicide Of Western Culture - Long Live Death! Down With Intelligence!

8. Αnna Von Hausswolff – The Miraculous

9. Ø [Phase] – Alone in time?

10.Disappears- Irreal

11. The Body & Thou - You, Whom I Have Always Hated

12.Moa Pillar - Humanity

13. Liturgy - The ArkWork

14. Ricardo Donoso - Saravá Exu

15. Chelsea Wolfe - Abyss

16. Lakker - Tundra

17.Helena Hauff - Discreet Desires

18. Myrcur – M

19. The Telescopes - Hidden Fields

20. Sonic Jesus - Neither Virtue Nor Anger

To #3 της @ste_pl : Monophona - Black On Black

Όταν άκουσα το Black on Black το έστειλα σε φίλους, γνωστούς, αγνώστους, στη μάνα μου από τον ενθουσιασμό. Ο καθένας βρήκε κάτι καλό να πει για αυτό, γιατί όπως είπαμε και σε άλλο ποστ δεν είναι και το δημοφιλέστερο είδος μουσικής. Συνεπώς αποφύγαμε τα "Τι είναι αυτά μωρή;". Στους περισσότερους άρεσε το Thumb και το Heavier Slower. Εγώ στράγγιξα με το Forest of Wonders. Γενικά έχει τα χαρακτηριστικά ενός ωραίου άλμπουμ. Σου αρέσουν όλα τα κομμάτια από την αρχή μέχρι το τέλος, το ακούς πάρα πολλές φορές χωρίς να σε κουράζει και σίγουρα θα ανατρέχεις σε αυτό και μετά το 2015.

Oι Monophona είναι ντουέτο. Αποτελείται από έναν πρώην έφηβο Dj και μια συνθέτρια-τραγουδίστρια της folk (Claudine & Chook). To Black on Black είναι το δεύτερο άλμπουμ τους.

Trip -Hop, house, folk (τουλάχιστον στα vocals). Αυτό είναι και σας προτείνω να το ακούσετε

To #3 του @dementia_inc: Godspeed You! Black Emperor – Asunder, Sweet and Other Distress

Thursday, December 17, 2015

Στo #4 μου Γυμνοί στο δρόμο:Χορεύει μαστουρωμένη η Σαλώμη

Τον Dan Deacon τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή που τον άκουσα γιατί με ανεβάζει συνδυάζοντας με έναν μοναδικό φουτουριστικό τρόπο την ψυχεδέλεια των 70ς που με μεγάλωσε με την πειραματική DIY electronica που με κάνει να νοιώθω τον χρόνο μακριά μου. Drugless μαστούρωμα με ακατανίκητη θετική ενέργεια και απίστευτα interactive live, ένα ''logistically impossible'' όργιο ελεύθερων μυαλών με μάτια και απόλα ανοιχτά. Musicsexualism per se.

Αυτή είναι μία φωτογραφία που τράβηξα φέτος στην Primavera - στο καλύτερο φετινό μου live -
από την πάρτη του για μένα

Και να τι έγραψα γι αυτόν στην Popaganda

''....Όμως η ευτυχία δεν θα σταμάταγε εκεί. Με ένα μικρό διάλειμμα ανούσιων Strokes στην χαοτική αρένα της Primavera (θεέ μου πόσο λίγοι μου φάνηκαν) αφού έφυγα στα δύο κομμάτια, ξανά πίσω, στην θέση ακριβώς μπροστά στον τρομερό ντράμερ του Dan Deacon, τον Jeremy Hyman. Ο Dan Deacon είναι αυτό που θα κάνει αυτήν την γενιά ανθρώπων να πάνε τον κόσμο πιο μπροστά. Είναι genius, αυθεντικός και κυρίως κυνικός. Και γράφει μουσική για ανθρώπους που μπορούν να ξεκλειδώσουν το κεφάλι, να αποτινάξουν τα ταμπού και να απολαύσουν το τώρα βγαίνοντας από την πόρτα και χορεύοντας στην πλατεία. Ευφυώς σκεπτόμενος και βλέποντας όλο το μεγάλο πλήθος που είχε μαζευτεί στην μεγάλη Ray Ban προκάλεσε όλους όσους δεν ήταν έτοιμοι να κάνουν unlock συμμετέχοντας στην εμπειρία του με τους δικούς του όρους, να πάνε πιο πέρα να δουν «famous bands» δείχνοντας προς την μεριά των Strokes. Και μετά, ξανά αντίο κόσμε, μας έβαλε και φιλιόμασταν μεταξύ μας, πιάναμε ο ένας την μύτη του άλλου, ξαπλώναμε αγκαλιασμένοι και βασικά χορεύαμε ασταμάτητα σε ένα απίστευτο 45λεπτο ψυχεδελικής rave που σε έβαζε στα μονοπάτια των Native Americans και της μουσικής τους με έναν μοναδικό ηλεκτρονικό τρόπο. 10 στα 10 - ακούσαμε τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς so far, 10 τουλάχιστον φορές πιο απογειωμένο. Έκσταση''.

Άκου τον για μένα καλύτερο δίσκο της χρονιάς , το θριαμβικό Gliss Riffer του Dan Deacon, ιδανικά γυμνός χορεύοντας στον δρόμο με παρέα

#4 Dan Deacon - Gliss Riffer

#14 The Underground Youth - Haunted
#15 Ghostpoet - Shedding Skin

#17 The KVB - Mirror Being
#18 Inventions – Maze Of Woods