Search This Blog

Monday, December 20, 2021

Blogovision 2021 - 1971: Fire! There' s a Riot Goin On

 Revolution Will Not Be Televised

                             Gil Scott - Heron


To 1971 ο πόλεμος του Βιετνάμ, οι αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και η άνοδος του κινήματος Black Power ''οπλίζουν'' τις φωνές, τους στίχους και τις νότες των Αφροαμερικανών αλλά και όλων των καταπιεσμένων μειονοτήτων των ΗΠΑ. Οι συνθήκες ωριμάζουν. Δημιουργούνται και κυκλοφορούν, με τεράστια επιτυχία  στις περισσότερες περιπτώσεις, αριστουργήματα της soul, του funk και της R&B σκηνής, πολλά εκ των οποίων έχουν έντονα πολιτικά μηνύματα και ξεσηκώνουν ακόμα και σήμερα τους συνειδητοποιημένους κι ενάντια στο κατεστημένο ακροατές.
Ο Marvin Gaye κυκλοφορεί το What's Going On, ένα εμβληματικό concept album, το για πολλούς καλύτερο όλων των εποχών! Ο εριστικός και αισθησιακός πολυοργανίστας Sly με την μπάντα του Sly and The Family Stone κάνουν το breakthrough με το There's A Riot Goin On συνδυάζοντας με πρωτοποριακό τρόπο στοιχεία funk, ψυχεδέλειας, και avant soul  και χρησιμοποιώντας τα πρώτα και σχεδόν πρωτόγονα drum machines, overdubbing και μιξαρίσματα με αποτέλεσμα να θεωρούνται πρόδρομοι του hip hop.
Steve Wonder, Bob Μarley, Al Green, Earth Wind and Fire, o ριζοσπάστης Curtis Mayfield με το αγαπημένο μου Roots  και δεκάδες ακόμη μουσικοί δημιουργούν μία σχολή - κίνημα που πραγματικά αλλάζει τον ρου της ιστορίας - και όχι μόνο της μουσικής.
Όμως. Όμως αυτό που πραγματικά είναι αδιανόητο για την εποχή και επηρέασε όλες τις μουσικές εξελίξεις από τότε και μετά είναι η εγγραφή και κυκλοφορία του πρώτου RAP κομματιού στην ιστορία της μουσικής. Gil Scott - Heron: Revolution Will Not Be Televised.
Με αυτήν την λογική ακούμε σήμερα τον The Bug και όλα όσα πρεσβεύει για μία ανθρώπινη κοινωνία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το πως μπορούμε να τα διεκδικήσουμε μέσω των ήχων της θορυβώδους, βιομηχανικής, ραπ, ηλεκτρονικής μουσικής του.
Fire στο νούμερο 1 μου και άντε και του χρόνου!



#01 The Bug - Fire

#02 The Underground Youth – The Falling

#03 Lingua Ignota – Sinner Get Ready

#04 Front 242 - Hamburg 87/Official Version (Live)

#05 The Body – I’ve Seen All I Need To See

#06 Moor Mother – Black Encyclopedia of the Air

#07 Luis Vasquez – A Body of Errors

#08 Enzo Kreft – Different World

#09 Richard Dawson, Circle - Henki

#10 Arab Strap- As Days Get Dark

#11 Caterina Barbieri – Fantas Variations

#12 Crawler – Idles

#13 For Those I Love – For Those I Love

#14 Jerusalem in My Heart – Qalaq

#15 Restive Plaggona - Restive Plaggona

#16 Liars - The Apple Drop

#17 Jung Jaeil – The Squid Game

#18 Xiu Xiu- OH NO

#19 Blanck Mass - In Ferneaux

#20 Jung Jaeil – Psalms

 

 

 


Blogovision 2021: Στο Νο 1 του Γεράσιμου οι The Armed και το Ultrapop!

The Armed have cloaked themselves in mystery since the beginning, however, this album cycle, they’ve revealed the full lineup, which in part would appear to be made up of beefed up muscle bros standing in front of brightly colored backgrounds. The tone of the smirking is-it-a-joke Noisey profiles has found its way into the music itself, threatening to alienate hardcore audiences with music that sounds more and more like it belongs on Alt Nation. The overtly Millennial aesthetic threatens to do the same. ULTRAPOP presents itself as anti-hardcore hardcore, all with a smile on its face that dares you to throw the record across the room. Lucky for The Armed, the songs are just too good to do that.

The accessibility of this record shouldn’t be overstated. It’s still Loud and Out Of Breath, but instead of hooks being buried in the mix, they’re noticeable on first listen. The opener is full of harmonies strong enough not to be crushed by dense bursts of bass and digital noise. There’s something almost Deafheaven-like in the juxtaposition of delicate dream pop and metal.

Songs like “All Futures” and “Average Death” represent ULTRAPOP at its most radio friendly, which is to say, not all that kind to DJs beholden to advertisers. Yes, there are sung choruses in these songs (catchy ones!), but they are at the center of arenas of pounding drums and guitars, noise made by, if they are to be believed, eight people who seem desperate to beat us down. Both make use of group sung choruses, pointing to something very communal in The Armed’s ever-shifting lineup.

The band is at its best when it’s making brutally fast bangers like “Masunaga Vapors,” a song that hinges itself on elliptical guitar lines running up and down the scale at dazzling speeds. The whole thing crests at the end, when the wave breaks and everything collapses into glittering bits of synth. It’s excellent. While a typical song by The Armed lets up just long enough for a hook to appear, “A Life So Wonderful” goes even harder in the chorus, blast beats and screaming turning into something like an anthemic hook. “Faith in Medication” is built on Converge-ish vocals and angular stabs of guitar, making good on their early roots in mathcore. The solo at the end is a bonkers show off that’s completely unnecessary, which is what makes it great.

Closer “The Music Becomes a Skull,” featuring vocals from Mark Lanegan, apes a goth drum pattern to slow things down and get b-i-i-i-g. While it’s not the best song on the record, it reflects a hungry band that keeps getting more ambitious. ULTRAPOP seems like it could have the same crossover appeal Sunbather did eight years ago: metal for the non-metal listener. Deep down, everyone likes to thrash, it’s just a matter of how much sugar is needed to make that thrashing palatable to people who prefer Popjustice over Decibel. The Armed thread a difficult needle, bringing heavy music to people who sneer at the stuff. They seem like they could really make it happen. (Treblezine)

LISTEN


No. 02 The Body - I've Seen All I Need To See 
No. 03Senyawa vs Black To Comm - Alkisah Versi Hitam 
No. 04 The Body and BIG|BRAVE - Leaving None But Small Birds 
No. 05 Slikback - Melt No. 06 Backxwash - Ι Lie Here Buried With My Rings and My Dresses 
No. 07 Dalhous - The Composite Moods Collection Vol.2: Point Blank Range 
No. 08 Ryan Adams - Big Colors 
No. 09 BIG|BRAVE - Vital 
No. 10 Rey Sapienz and the Congo Techno Ensemble - Na Zala Zala 
No. 11 Moin - Moot! 
No. 12 Operant - Traumkörper 
No. 13 Moor Mother – Black Encyclopedia of the Air 
Νο. 14 Converge & Chelsea Wolfe - Bloodmoon: I 
No. 15 Don Zilla - Ekizikiza Mubwengula 
Νο. 16 Restive Plaggona - Restive Plaggona 
Νο. 17 Irreversible Entanglements – Open the Gates 
Νο. 18 Scorn – The Only Place 
Νο. 19 Alexis Marshall - House of Lull House of When 
No. 20 Crystal Geometry - Distressing Visions

Sunday, December 19, 2021

Blogovision 2021- 1971: To τραγικά ρομαντικό δύο που ΔΕΝ ψήφισε κανείς

 

You who wish to conquer pain

You must learn what makes me kind

The crumbs of love that you offer me

They're the crumbs I've left behind

Your pain is no credential here

It's just the shadow, shadow of my wound

Ο τραγικός ρομαντισμός στην ποίηση και την μουσική - αυτό που δίνει ρεύμα στο συμπαθητικό και παρασυμπαθητικό σου, κάτι που εσύ αντιλαμβάνεσαι με ρίγη, δάκρυα, κάψιμο στο στομάχι. Από τον Τριστάνο και την Ιζόλδη, ως τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα και την Madame Butterfly, τα ποιήματα των Lorca, Neruda, de Vigny, Verlaine, Λαπαθιώτη και Καρυωτάκη, η λεπτή γραμμή που ενώνει τα πιο απόλυτα αισθήματα του ανθρώπου, την Αγάπη, το Μίσος και το πάθος για Ελευθερία.

Από το 1971 άκου το Songs of Love and Hate του Leonard Cohen , το Wild Horses και το Sister Morphine από το Sticky Fingers των Stones.

Μετά άκου αυτό από το 1996.

Και τέλος άκου το The Falling από τους The Underground Youth. Τραγικά ρομαντική επιλογή; 


#03 Lingua Ignota – Sinner Get Ready 
#04 Front 242 - Hamburg 87/Official Version (Live) 
#05 The Body – I’ve Seen All I Need To See 
#06 Moor Mother – Black Encyclopedia of the Air 
#07 Luis Vasquez – A Body of Errors 
#08 Enzo Kreft – Different World 
#09 Richard Dawson, Circle - Henki 
#10 Arab Strap- As Days Get Dark 
#11 Caterina Barbieri – Fantas Variations 
#12 Crawler – Idles 
#13 For Those I Love – For Those I Love 
#14 Jerusalem in My Heart – Qalaq 
#15 Restive Plaggona - Restive Plaggona 
#16 Liars - The Apple Drop 
#17 Jung Jaeil – The Squid Game 
#18 Xiu Xiu- OH NO 
#19 Blanck Mass - In Ferneaux 
#20 Jung Jaeil – Psalms

Blogovision 2021: Στο Νο 2 του Γεράσιμου The Body - I've Seen All I Need To See


The Body is a prolific musical force whose creativity is matched only by the astonishing weight of their sound. Duo Lee Buford and Chip King have established their own musical language that reimagines how rhythm, dynamics, and sonics can shape or dismantle song structure. Over the course of two decades, the duo has consistently challenged assumptions and defied categorization, redefining what it means to be a heavy band. On their new album, The Body are again pushing limits and testing the boundaries of the studio to explore the extremes and microtonality of distortion to find its maximal impact. I’ve Seen All I Need To See is The Body at their most incisively bleak, a towering monolith of noise.

I’ve Seen All I Need To See marks both a return and departure for The Body. In contrast to the electronic-centric instrumentation and production-heavy arrangements of previous albums and Buford’s work in Sightless Pit, this album is focused on their core live sound: Buford’s booming, resolute drums paired with King’s obliterated guitar and howl. Following albums with extensive guest performances and acclaimed collaborations with Thou, Uniform, Full of Hell, and more, I’ve Seen All I Need To See is almost entirely the core duo. Guests vocalist/pianist Chrissy Wolpert and vocalist Ben Eberle are used very sparingly. Course, bristling distortion contorts every instrument, with samples of spoken word, cymbals, toms and King’s already noxious tone emerging from layers of feedback. The myriad of tonal interplays, captured in detail, has a movement all its own. The Body, together with engineer Seth Manchester of Machines With Magnets, capture the complexities of distorted sound in stunning detail. The clarity and the cacophony exceed anything they've created before, morphing desolate, festering soundscapes into an exhilarating sonic universe.

I’ve Seen All I Need To See demonstrates not only The Body’s fearless spirit and vicious edge, but their intellectual musical heft through its explorations of distorted sound and the power of distorted sounds’ interplay. Composer Roger Johnson said “Noise is power, but is generally represented as negative, chaotic, dangerous, violent, when it comes... from those marginalized from power. Noise is also an expression of freedom, a ‘liberation of sound.’” The Body are sound liberators capable of mining and extracting remarkable details from the most manipulated and distorted sound sources. I’ve Seen All I Need To See is a groundbreaking work and an ecstatic listen, whether seen as a testament to catharsis in oblivion, an opus of inexorable dread or a wholly liberating adventure.

LISTEN


No. 03 Senyawa vs Black To Comm - Alkisah Versi Hitam

No. 04 The Body and BIG|BRAVE - Leaving None But Small Birds

No. 05 Slikback - Melt

No. 06 Backxwash - Ι Lie Here Buried With My Rings and My Dresses

No. 07 Dalhous - The Composite Moods Collection Vol.2: Point Blank Range

No. 08  Ryan Adams - Big Colors

No. 09  BIG|BRAVE - Vital

No. 10 Rey Sapienz and the Congo Techno Ensemble - Na Zala Zala

No. 11 Moin - Moot!

No. 12 Operant - Traumkörper

No. 13 Moor Mother – Black Encyclopedia of the Air

Νο. 14 Converge & Chelsea Wolfe - Bloodmoon: I

No. 15 Don Zilla - Ekizikiza Mubwengula

Νο. 16 Restive Plaggona - Restive Plaggona

Νο. 17 Irreversible Entanglements – Open the Gates

Νο. 18 Scorn – The Only Place

Νο. 19 Alexis Marshall - House of Lull House of When

No. 20 Crystal Geometry - Distressing Visions

 


Saturday, December 18, 2021

Blogovision 2021 - 1971: Casta Diva

 

                                         Bach is the beginning and end of all music

                                                                                               Max Reger


Όσο η μεσαιωνική μουσική των τροβαδούρων επηρέασε την σύγχρονη folk άλλο τόσο η μουσική της Αναγέννησης, το μπαρόκ και ο ρομαντισμός επηρέασαν την σύγχρονη rock.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 60, οι πρωτοπόροι του rock, εμπνέονται από και πειραματίζονται με μελωδίες, φόρμες και όργανα που χρησιμοποιούσαν ανώνυμοι και παγκοσμίως γνωστοί μουσικοί και μουσουργοί από τον Μεσαίωνα και μετά, με το εκκλησιαστικό όργανο να αποτελεί το κλειδί που άνοιξε την πόρτα σε μεγάλες δουλειές της progressive rock  που θα μείνουν στην ιστορία για πάντα αλλά και στη  δημιουργία και τελική επικράτηση των synths και της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής.
Στην διαδρομή μας στην χρυσή χρονιά του 1971 συναντήσαμε μουσουργούς όπως τον Mussorgsky, Shostakovich, Stockhausen
Διεισδύοντας ακόμα βαθύτερα στην μουσική που γέννησε η υπεργόνιμη αυτή χρονιά βλέπουμε πως Αναγέννηση, Μπαρόκ και η ιδιοφυία του J.S. Bach υπήρξαν καθοριστικοί παράγοντες που επηρέασαν τους μουσικούς αυτής της εποχής από την περίοδο των σπουδών τους - για όσους σπούδασαν- ως και την περίοδο της πιο δημιουργικής τους περιόδου, με το 1971 να μετράει για πάνω από 10 σπουδαίες δουλειές που είναι εμπνευσμένες από τις μουσικές αυτές.
Θα σταθώ σε τρεις από αυτές. 
Το εύθραυστο και ριγμένο από κριτές και κοινό εκείνης της εποχής The Low Spark Of The High Heeled Boys των Traffic που συνδυάζει στοιχεία πρώιμης αναγέννησης με jazz, funk και folk φτιάχνοντας ένα υποδειγματικό έργο progressive rock 
Το αγαπημένο μου Fragile των Yes, με τον πολύ Rick Wakeman στα πλήκτρα και μία τολμηρή διασκευή του 3ου μέρους της 4ης Συμφωνίας σε Ε Minor του Brahms
και..το Stairway To Heaven, το εμβληματικό τραγούδι - θεωρείται από τα σπουδαιότερα και καλύτερα όλων των εποχών και όλων των ειδών μουσικής - που περιέχεται στο 4ο άλμπουμ των Led Zeppelin και του οποίου η εισαγωγή με την εξάχορδη κιθάρα και τις τέσσερεις φλογέρες βασίζεται πάνω στο Αναγεννησιακό στυλ.
Πενήντα χρόνια μετά στο νούμερο τρία της εικοσάδας μου μία γυναίκα. Η Kristin Hayter, γνωστή ως Lingua Ignota μία βασανισμένη και κακοποιημένη γυναίκα από την Καλιφόρνια που σήμερα ζει και δημιουργεί στo Chicago, με κλασικές σπουδές στη μουσική, πολυοργανίστρια, όπως πολλοί σπουδαίοι μουσικοί που έβαλαν τις βάσεις του είδους που εκπροσωπεί και με τεράστιο εύρος φωνής, έχοντας γράψει μίλια στην μελέτη του Μπαχ αλλά και της Όπερας ξορκίζει τους δαίμονές της, δίνοντάς μας ως νέα Casta Diva το σπαρακτικό Sinner Get Ready - έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς - σκληρό fusion κλασικής, avant garde και βορειοαμερικανικής folk, μία σύγχρονη, δραματική, σκοτεινή και πρωτοποριακή όπερα- εξορκισμό.


#04 Front 242 - Hamburg 87/Official Version (Live) 
#05 The Body – I’ve Seen All I Need To See 
#06 Moor Mother – Black Encyclopedia of the Air 
#07 Luis Vasquez – A Body of Errors 
#08 Enzo Kreft – Different World 
#09 Richard Dawson, Circle - Henki 
#10 Arab Strap- As Days Get Dark 
#11 Caterina Barbieri – Fantas Variations 
#12 Crawler – Idles 
#13 For Those I Love – For Those I Love 
#14 Jerusalem in My Heart – Qalaq 
#15 Restive Plaggona - Restive Plaggona 
#16 Liars - The Apple Drop 
#17 Jung Jaeil – The Squid Game 
#18 Xiu Xiu- OH NO 
#19 Blanck Mass - In Ferneaux 
#20 Jung Jaeil – Psalms

Blogovision 2021: Στο Νο 3 του Γεράσιμου Senyawa vs Black To Comm - Alkisah Versi Hitam

Black To Comm's spannered psychedelic inversions of Senyawa's percussive experimental trax might be our fave to emerge from the remix project so far. Overdriven, foamy noise built out of dissociated wind tunnel vox, granulated drums and tectonic plate shifting power ambient drones. Fucking massive.

The latest artist to take on Indonesian duo Senyawa's "Alkisah" album is Hamburg-based Marc Richter, aka Black To Comm. There have been a few different takes on the source material so far, but by working in long-form Richter manages to establish a fully-formed world, taking apart the original album completely and reconstructing it in his inimitable style.

Distortion is the key element here, and Richter pushes Senyawa's components full into the red, blurring drums and Indonesian instrumentation until it buckles and breaks into fragments of feedback and white noise. His treatments are harmonic somehow; while the original tracks were more stark, Richter's arhythmic, psychedelic approach is completely in line with the duo's process, and nothing about this version feels surplus to requirement.

Rather, it adds a completely new dimension to the original album - Richter feels like the third member of the band as he levitates disparate ingredients with the glee and serendipitous charm of an evil sorcerer. If you've already tracked down the wash of Senyawa remixes and are experiencing ear fatigue - rinse 'em out with soap and water.

LISTEN


No. 04 The Body and BIG|BRAVE - Leaving None But Small Birds

No. 05 Slikback - Melt

No. 06 Backxwash - Ι Lie Here Buried With My Rings and My Dresses

No. 07 Dalhous - The Composite Moods Collection Vol.2: Point Blank Range

No. 08  Ryan Adams - Big Colors

No. 09  BIG|BRAVE - Vital

No. 10 Rey Sapienz and the Congo Techno Ensemble - Na Zala Zala

No. 11 Moin - Moot!

No. 12 Operant - Traumkörper

No. 13 Moor Mother – Black Encyclopedia of the Air

Νο. 14 Converge & Chelsea Wolfe - Bloodmoon: I

No. 15 Don Zilla - Ekizikiza Mubwengula

Νο. 16 Restive Plaggona - Restive Plaggona

Νο. 17 Irreversible Entanglements – Open the Gates

Νο. 18 Scorn – The Only Place

Νο. 19 Alexis Marshall - House of Lull House of When

No. 20 Crystal Geometry - Distressing Visions


Friday, December 17, 2021

Blogovision 2021- 1971: Papa Techno, Trans και Changes

 

Ch-ch-ch-ch-changes

Turn and face the strange

                                                                         David Bowie (Changes, Hunky Dory, 1971)

Σαν σήμερα, 17 Δεκεμβρίου 1971 κυκλοφορεί το '' και η ζωή είναι ωραία'' Hunky Dory του David Bowie- ίσως το πιο υποτιμημένο στην εποχή του album του. Ύμνος στα τότε είδωλα, δικά του και μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε καταναλώνοντας ειδήσεις, μουσικές, περιοδικά, εικαστικές τέχνες και lifestyle φτιαγμένο από αυτά για όλους. Η χρονιά κλείνει αισιόδοξα. Changes.

Όμως. Σε ένα παράλληλο σύμπαν που ονειρεύεται πιο niche μουσικές τολμώντας να πειραματισθεί, συμβαίνουν οι πραγματικές αλλαγές και μπαίνουν οι βάσεις για το πιο μεγάλο μουσικό ρεύμα από τα τέλη του 20ου αιώνα ως και σήμερα.

Ο άνθρωπος που το BBC ονόμασε πατέρα της Techno - PaPa Techno- ο Γερμανός Karlheinz Stockhausen, πρωτοπόρος και μεγαλύτερος συνθέτης του 20ου (και 21ου) αιώνα, κάνει τομή στη μουσική, αφήνει πίσω του τον παραδοσιακό τρόπο σύνθεσης, όμορφες νότες αγγελικά βαλμένες δίπλα - δίπλα, με στόχο την παραγωγή μελωδίας και βασισμένος στα πιο απίθανα όργανα και τον ηλεκτρονικό ήχο ποντάρει στην ασυνέχεια και παράγει ''μουσική με απρόβλεπτη και ασυνεχή ροή, με συνεχώς μεταβαλλόμενη και θραυσματική υφή, στην οποία μουσικά γεγονότα φτάνουν να είναι οι μεμονωμένες νότες ή μικρές ομάδες από νότες και ό,τι τις χαρακτηρίζει (δυναμική, ηχόχρωμα, ρετζίστρο)''  πράγμα που αποκλήθηκε ‘στικτογραφία’ (κάτι σαν το κίνημα του Pointillism στη ζωγραφική όπου μικρές ασύνδετες μεταξύ τους τελίτσες χρωμάτων δημιουργούν όταν βλέπεις το έργο από απόσταση ένα ενιαίο θέμα.

Μιλώντας για μουσική στικτογραφία, ένα μικρό μουσικό διάλλειμα - άκου το Andy Warhol του Bowie, ο οποίος είναι ένας από τους πολλούς μουσικούς της εποχής που δήλωνε πως είχε επηρεαστεί από τον Stockhausen. Με πιάνεις;

Εκείνη λοιπόν την μαγική χρονιά που ''οι Γερμανοί πήραν τη μουσική στα χέρια τους''  δημιουργήθηκε η λεγόμενη σχολή του Βερολίνου και το Krautrock. To ροκ της λαχανοσαλάτας σαν να λέμε, kraut είναι το παραδοσιακό πιάτο- σαλάτα από ψιλοκομμένα λάχανα μαριναρισμένα σε μηλόξυδο. Θα μου πεις γιατί δεν το είπαν Wurstrock - και τα λουκάνικα είναι το ίδιο παραδοσιακά, ίσως γιατί η λέξη kraut είναι πιο εύηχη και δεν δημιουργεί σεξουαλικά connotations; Εν πάση περιπτώσει γεννιέται το Krautrock (ή Kosmische Music). Μουσική που βασίζεται στον ηλεκτρονικό ήχο ενώ συνδυάζει παράλληλα ψυχεδέλεια, progressive, space rock και avant garde. 

Δεύτερο διάλλειμα - άκου το The Bewlay Brothers, πάλι από το Hunky Dory. Με πιάνεις;

Οι  Amon Düül II κυκλοφορούν το πρωτοποριακό Tanz der Lemminge και οι Van der Graaf Generator, από το Manchester, το αποτυχημένο και παρεξηγημένο στην εποχή του σκοτεινό αριστούργημα Pawn Hearts . Για τους Can και το Tago Mago μιλήσαμε ήδη. Τι γίνεται τώρα εδώ. Η χρήση synthesizers, drum machines και vocoders (φωνοκωδικοποιητών) απελευθερώνει τα στοιχειωμένα από τους στίχους κι εμπορικές μελωδίες τραγούδια και σε συνδυασμό με την τάση αμφισβήτησης του παραδοσιακού τρόπου σύνθεσης προχωράει τη μουσική σε πιο σκοτεινά, εσωστρεφή, υπνωτικά μονοπάτια που χρησιμοποιούν επαναλαμβανόμενα μοτίβα, εκπαιδεύοντας τον ακροατή, εθίζοντάς τον σε ένα νέο είδος σχεδόν αναρχικής μουσικής και τελικά ξεσηκώνοντάς τον σε αυτό που στα τέλη του περασμένου αιώνα είπαμε rave. Η επιτομή της ηλεκτρονικής μουσικής.

Την ίδια χρονιά που συμβαίνουν όλα αυτά, ο Papa Techno (ξαναλυσσάξτε, τον έχω δει μαζί με 100 περίπου ακόμα άτομα, συνοδευόμενη από την φρικαρισμένη θεία μου - διότι ήμουν μικρή κι απαγορευόταν να βγαίνω μόνη μου -  κάτω από βροχή να διευθύνει στο Ηρώδειο) μας δίνει το Trans.

Μουσική που (κυριολεκτικά) ονειρεύτηκε κι έγραψε για ορχήστρα και μαγνητοταινία. Μουσική γραμμένη ''σε μια απλή ακολουθία τόνου από τριάντα έξι νότες χωρίς στημένες ή ρυθμικές προεκτάσεις, η οποία «επεξεργάζεται με εμπνευσμένη ευελιξία», πρώτα μια σειρά δώδεκα τόνων σε ένα απότομα πτωτικό περίγραμμα και μετά μια σταδιακά ανερχόμενη, περιελιγμένη χρωματική γραμμή'' λολ. Πράγματι πρωτοπόρος, χρησιμοποιούσε το θέαμα με (αντι)- θεατρική λογική, φώτα και ότι ακόμα του έδινε η τεχνολογία για να περιγράψει και εικαστικά τη μουσική του η οποία παιζόταν σε ένα ζωντανό (ορχήστρα) κι ένα προμαγνητοφωνημένο επίπεδο. Απεριόριστη ελευθερία. Αυτό που εγώ λέω μουσική αναρχία.

Σκέψου ότι την ίδια περίοδο, εκεί δίπλα ωρίμαζαν οι Neu! και οι Kraftwerk. Με πιάνεις;

Εκείνη την περίοδο μεγάλωναν στο γειτονικό Βέλγιο τα ιδρυτικά μέλη των FRONT 242, οι άνθρωποι που συνδυάζοντας krautrock και EBM έστειλαν το synth punk, το dance και το live, 3 σε 1, στον Παράδεισο.

Το 1987 δίνουν ένα θρυλικό live στο Αμβούργο παίζοντας το άλμπουμ τους Official Version συν μερικά ακόμα τραγούδια.

Αυτό το live δεν γράφτηκε ποτέ σε δίσκο, μέχρι φέτος που κυκλοφόρησε από την Alfa Matrix σε ψηφιακή μορφή, δίνοντάς μας ένα μαστουρωτικό και παράλληλα ξεσηκωτικό, βίαιο  αριστούργημα που θα μπορούσε να είναι το ψηφιακό ηχητικό κατά Ηλεκτρονική Μουσική Eυαγγέλιο -.

Ζήσε το #4 εδώ. Αμήν.


 
#05 The Body – I’ve Seen All I Need To See 
#06 Moor Mother – Black Encyclopedia of the Air 
#07 Luis Vasquez – A Body of Errors 
#08 Enzo Kreft – Different World 
#09 Richard Dawson, Circle - Henki 
#10 Arab Strap- As Days Get Dark 
#11 Caterina Barbieri – Fantas Variations 
#12 Crawler – Idles 
#13 For Those I Love – For Those I Love 
#14 Jerusalem in My Heart – Qalaq 
#15 Restive Plaggona - Restive Plaggona 
#16 Liars - The Apple Drop 
#17 Jung Jaeil – The Squid Game 
#18 Xiu Xiu- OH NO 
#19 Blanck Mass - In Ferneaux 
#20 Jung Jaeil – Psalms

Blogovision 2021: Στο No. 4 του Γεράσιμου The Body and BIG|BRAVE - Leaving None But Small Birds


Leaving None But Small Birds transfigures The Body and BIG|BRAVE’s heft into a daring diversity of sounds unbridled and austere. The loping opener “Blackest Crow” implements gusts of violin and harmony against the bedrock of a droning riff and shruti box that subtly shifts timbre. “Hard Times” threads stories of indentured and child factory laborers through cascading trellises of rubato guitar as Wattie’s petitions are swallowed by the swell. The Body and BIG|BRAVE’s maximalist rumble looms at the fringes of each song as guitarist Chip King’s (The Body) staggering drones seep into their fabric with resolute percussion from Buford and BIG|BRAVE drummer Tasy Hudson punctuating with their steady current. Wattie and fellow BIG|BRAVE guitarist Mathieu Ball twirl repeating phrases around one another into restrained meditations that bend and shift incrementally. Hudson joins Wattie in harmonized duets and hockets across the album, enhancing the loneliness of “Once I Had A Sweetheart” and laying bare the raw brilliance of “Black is the Colour.” “Polly Gosford” froths with persistently rising walls of violin, guitar, piano and trudging toms that only capitulate after Wattie spins the tragic song of femicide into ghostly revenge with “She broke him, she tore him / she ripped him in three / because he murdered / her baby and she.”

BIG|BRAVE’s roots as a minimalist folk band and The Body’s love of old-time, country blues, and folk music enable the quintet to strike a formidable balance between sorrowful lamentation and uplifting resolve to weighty effect. Leaving None But Small Birds thatches together two monumental innovative forces that render the emotionally profound with lucid, devastating vitality.  

LISTEN


No. 05 Slikback - Melt 
No. 06 Backxwash - Ι Lie Here Buried With My Rings and My Dresses 
No. 07 Dalhous - The Composite Moods Collection Vol.2: Point Blank Range 
No. 08 Ryan Adams - Big Colors 
No. 09 BIG|BRAVE - Vital 
No. 10 Rey Sapienz and the Congo Techno Ensemble - Na Zala Zala No. 11 Moin - Moot! 
No. 12 Operant - Traumkörper 
No. 13 Moor Mother – Black Encyclopedia of the Air 
Νο. 14 Converge & Chelsea Wolfe - Bloodmoon: I 
No. 15 Don Zilla - Ekizikiza Mubwengula 
Νο. 16 Restive Plaggona - Restive Plaggona 
Νο. 17 Irreversible Entanglements – Open the Gates 
Νο. 18 Scorn – The Only Place 
Νο. 19 Alexis Marshall - House of Lull House of When 
No. 20 Crystal Geometry - Distressing Visions

Thursday, December 16, 2021

Blogovision 2021- 1971: Die Hard. Και Metal

The World Is A Lonely Place When You're On Your Own

                            Black Sabbath (Solitude)


Φαντάσου
1971. Οι Deep Purple παρακολουθούν τον Zappa να παίρνει φωτιά σε live στο Montreux και συλλαμβάνουν το Smoke In Th Water.
1971. Κυκλοφορούν κομμάτια όπως τα I 'd Love To Change The World, Black Dog, Solitude, Strange Kind of Woman, Locomotive Breath, Riders On The Storm, Baba O'Riley
1971. 12 μήνες και βγαίνουν αυτά τα άλμπουμ.

Alice Cooper -Killer

Alice Cooper -Love It to Death

Atomic Rooster – In Hearing of Atomic Rooster

Black Sabbath -Master of Reality

Cactus – One Way Or Another

Deep Purple - Fireball

και συνεχίζω

Doors- L.A.Woman

Dust - Dust

Grand Funk Railroad- Survival

Hawkwind - In Search of Space

Jethro Tull -Aqualung

Led Zeppelin - Led Zeppelin IV

Nazareth – Nazareth

Steppenwolf - For Ladies Only

Ten Years After – A Space In Time

The Who - Who's Next

Thin Lizzy -Thin Lizzy

Uriah Heep - Look At Yourself

Uriah Heep - Salisbury

Τι σου θυμίζουν οι πρώτες νότες από το Sweet Leaf των Sabbath;

Αν δεν γέννησε κι έκτισε αυτή η χρονιά το metal

Αν δεν άλλαξε αυτή η χρονιά τη μουσική, τότε ποια; 

Με το μυαλό μου στο Master of Reality, τον πρώτο Metal δίσκο της δισκοθήκης μου το 5 μου:



Άκου

#06 Moor Mother – Black Encyclopedia of the Air

#07 Luis Vasquez – A Body of Errors

#08 Enzo Kreft – Different World

#09 Richard Dawson, Circle - Henki

#10 Arab Strap- As Days Get Dark

#11 Caterina Barbieri – Fantas Variations

#12 Crawler – Idles

#13 For Those I Love – For Those I Love

#14 Jerusalem in My Heart – Qalaq

#15 Restive Plaggona - Restive Plaggona

#16 Liars - The Apple Drop

#17 Jung Jaeil – The Squid Game

#18 Xiu Xiu- OH NO

#19 Blanck Mass - In Ferneaux

#20 Jung Jaeil – Psalms


Blogovision 2021: Στο Νο. 5 του Γεράσιμου Slickback - Melt


Kenya-born, Uganda-based producer Fredrick Mwaura Njau, who records under the name Slikback, released six EPs throughout 2021, which made his year far more prolific than most. Yet it’s his full-length album MELT that found him going the hardest, dialing up the noise and pushing the faders till the knobs break off. MELT is club music immersed in acid and dredged through barbed wire, a post-industrial machine-gun fire of footwork and IDM that embraces the spirit of collaboration with like-minded iconoclasts such as Objekt, KMRU and Ziúr. The result span from the slow-burning (“Ogdru”) to the unsettled (“Dissociation”) to the relentlessly aggressive (“Banshee”), not just deconstructing club music but at times obliterating it entirely—an out-of-control inferno of beats, bass and all-consuming distortion.

LISTEN


No. 06 Backxwash - Ι Lie Here Buried With My Rings and My Dresses
No. 07 Dalhous - The Composite Moods Collection Vol.2: Point Blank Range
No. 08  Ryan Adams - Big Colors
No. 09  BIG|BRAVE - Vital
No. 10 Rey Sapienz and the Congo Techno Ensemble - Na Zala Zala
No. 11 Moin - Moot!
No. 12 Operant - Traumkörper
No. 13 Moor Mother – Black Encyclopedia of the Air
Νο. 14 Converge & Chelsea Wolfe - Bloodmoon: I
No. 15 Don Zilla - Ekizikiza Mubwengula
Νο. 16 Restive Plaggona - Restive Plaggona
Νο. 17 Irreversible Entanglements – Open the Gates
Νο. 18 Scorn – The Only Place
Νο. 19 Alexis Marshall - House of Lull House of When
No. 20 Crystal Geometry - Distressing Visions

Wednesday, December 15, 2021

Blogovision 2021 - 1971: Woman Is The Nigger Of the World

 


Woman is the nigger of the world
Yes, she is, think about it
Woman is the nigger of the world
Think about it, do something about it

We make her paint her face and dance
If she won't be a slave, we say that she don't love us
If she's real, we say she's trying to be a man
While puttin' her down, we pretend that she's above us

You know, woman is the nigger of the world, yeah
If you don't believe me, take a look at the one you're with
Woman is the slave to the slave
Ah, yeah, if you believe me, scream about it

We make her bear and raise our children
And then we leave her flat for being a fat old mother hen
We tell her, home is the only place she should be
Then we complain that she's too unworldly to be our friend

Well, now, woman is the nigger of the world, yeah, she is
If you don't believe me, take a look at the one you're with
Woman is the slave to the slave
Yeah, if you believe me, you better scream

We insult her every day on TV
And wonder why she has no guts or confidence
When she's young we kill her will to be free
This is the one that I can never remember
But you get the message anyway

You know that woman is the nigger of the world
Yes, she is, if you don't believe me, take a look at the one you're with
Woman is the slave to the slave
Yeah, Connely was right, we scream it

We make her paint her face and dance
We make her paint her face and dance
We make her paint her face and dance

You know, we make her paint her face and dance
Dance, dance, dance, dance, dance, dance
We make her paint her face and dance

Το 1969 o John και η Yoko δίνουν συνέντευξη στο περιοδικό Nova και φωτογραφίζονται για το εξώφυλλό του. Η Yoko δίνει τον τίτλο: Woman Is The Nigger Of The World.


Είναι μαθηματικά βέβαιο πως αν διαβάσεις αυτούς τους στίχους σήμερα και δεν ξέρεις πότε γράφτηκαν μπορεί να νομίζεις ότι γράφτηκαν φέτος για όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο και και στην Ελλάδα στις γυναίκες. Μόνο στην Ελλάδα και μόνο φέτος μετράμε 17 γυναικοκτονίες μέχρι στιγμής - τις έφαγαν είτε γιατί αρνήθηκαν να τους κάτσουν, είτε γιατί θέλησαν να φύγουν, είτε γιατί απλά τους γύρισαν το μάτι.

Δεν είμαι από αυτές που τριγυρνάνε στα φόρα μιλώντας για τα δικαιώματα της γυναίκας. Πέρασα από εκεί μετά την χούντα, όταν παλεύαμε για τα στοιχειώδη στην ΟΓΕ με την Μελίνα και τις άλλες. Πιστεύω πλέον πως είναι ξεκάθαρα θέμα παιδείας- πως μας μεγαλώνουν και πως μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.

Αν ο άντρας μεγαλώνει με αμέτι μουχαμέτι να γίνει ''μάγκας'', ''παντελονάτος'' και ''γαμιάς'', αυτό θα γίνει και θα αμυνθεί ενάντια σε οτιδήποτε κι οποιονδήποτε αμφισβητήσει αυτές του τις ''ποιότητες'' - όσο πιο κομπλεξικός τόσο πιο επιθετικός.

Όσο η πολιτεία μας δεν κάνει, και εμείς δεν απαιτούμε, θεμελιώδεις αλλαγές στην καθημερινότητα, άνδρες και γυναίκες θα μεγαλώνουν συνηθίζοντας τα απαράδεκτα που ακούγονται για τις γυναίκες στην εκκλησία την ώρα του γάμου, υπογράφοντας δηλώσεις που ζητούν υπογραφή Ο/Η δηλ... , αναφέροντας πάντα πρώτα το αρσενικό άρθρο, έχοντας λέξεις που τα άρθρα τους είναι Ο/Η, πχ Ο/Η  υπάλληλος, βλέποντας το όνομα του άνδρα πριν της γυναίκας στις φορολογικές δηλώσεις και τα δημόσια έγγραφα, δίνοντας σε αιτήσεις μόνο το όνομα του πατέρα ή και των δύο γονέων αλλά με πρώτο του πατέρα κ.ο.κ και άρα μεγαλώνοντας με τον άνδρα να νομίζει ότι έχει κάτι παραπάνω από τη γυναίκα.

Το 1971 πήγαινα σε σχολείο θηλέων, στις Καλόγριες. Πατρίς - Θρησκεία- Οικογένεια η φάση αλλά κάτι τα βιβλία που διάβαζα, κάτι τα ποιήματα, κάτι η αχαλίνωτη φαντασία μου και κυρίως η μουσική, μου είχαν φουσκώσει τα μυαλά κι ήθελα να ζήσω το Καλοκαίρι της Αγάπης και όλα όσα πρέσβευε αυτό κι ας ήταν περσινά, ξινά σταφύλια. 

Η μουσική όμως είχε ήδη περάσει σε μία πιο άγρια - λιγότερα λουλούδια κι έρωτες, περισσότερη δράση- φάση.

Μία αφροαμερικανή κομμουνίστρια συγγραφέας, πολιτικός, ακτιβίστρια, η Angela Davis, γίνεται πηγή έμπνευσης εκατοντάδων χιλιάδων γυναικών και καταπιεσμένων μειονοτήτων σε όλο τον κόσμο μιλώντας για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα της γυναίκας.

Η μουσική ως τότε είχε αρκετές γυναίκες - κορυφαίες φωνές στην ιστορία της - με σπουδαία τραγούδια και άλμπουμ στο ενεργητικό τους. Όμως, το 1971 είναι η πρώτη χρονιά που κυκλοφόρησαν τόσα πολλά άλμπουμ από γυναίκες συνθέτες και τραγουδοποιούς και μάλιστα άλμπουμ που έμειναν στην ιστορία όχι μόνο γιατί έβαλαν τη σφραγίδα τους στην εξέλιξη της σύγχρονης μουσικής επηρεάζοντας ακόμα και σήμερα πάρα πολλούς καλλιτέχνες αλλά και γιατί έβαλαν τις γυναίκες ισότιμα στo studio, στα charts, στα live και στα line ups και φυσικά στις δισκοθήκες μας.

Είχαμε επιτέλους την δικιά μας  Aretha, Buffy, Carly, Carol, Janis, Joni, Joan, Melanie, με τις δικές τους συνθέσεις, τα δικά τους τραγούδια, τις δικές τους ανησυχίες, όνειρα και ευαισθησίες, τους δικούς τους στίχους που έδωσαν πνοή στα δικά μας όνειρα και τις δικές μας αγωνίες.

Jazz, Rock, Soul, Blues, Folk, Country, Pop, καμία άλλη χρονιά και ποτέ πριν και μετά από το 1971 δεν ήταν τόσο γόνιμη σε μουσικά αριστουργήματα φτιαγμένα ή/και ερμηνευμένα από γυναίκες, κυρίως τραγουδοποιούς, με τόσο έντονη επίδραση όχι μόνο στη μουσική αλλά και στον αγώνα για τα ανθρώπινα και γυναικεία δικαιώματα - ακόμα και φέτος που υπάρχουν πάρα πολλά και καλά γυναικεία άλμπουμ, πολλά εκ των οποίων είναι ήδη μέσα στις ανά τον κόσμο λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ του 2021 όπως και στην δική μας, της Blogovision.

Στο έξι μου η ποιήτρια ράπερ και ακτιβίστρια Camae Ayewa aka Moor Mother, co- leader των Irreversible Entanglements με έναν προσωπικό, σκοτεινό δίσκο πειραματικής μουσικής που συνδυάζει στοιχεία rap, jazz και noise και αγγίζει, με εύπεπτο -κατά την δημιουργό του -τρόπο τα θέματα της μάχης, της ελπίδας και της ανάγκης για αλλαγή.

Έφτιαξα μία playlsit με τα οκτώ (8) καλύτερα κατά τη γνώμη μου γυναικεία άλμπουμ από το 1971, τοποθετημένα με την χρονολογική σειρά που κυκλοφόρησαν και τελευταίο στη σειρά το φετινό Black Encyclopedia of the Air της Moor Mother. Για εισαγωγή το πάντα επίκαιρο Woman Is The Nigger of the World του John και της Yoko.


 

#07 Luis Vasquez – A Body of Errors

#08 Enzo Kreft – Different World

#09 Richard Dawson, Circle - Henki

#10 Arab Strap- As Days Get Dark

#11 Caterina Barbieri – Fantas Variations

#12 Crawler – Idles

#13 For Those I Love – For Those I Love

#14 Jerusalem in My Heart – Qalaq

#15 Restive Plaggona - Restive Plaggona

#16 Liars - The Apple Drop

#17 Jung Jaeil – The Squid Game

#18 Xiu Xiu- OH NO

#19 Blanck Mass - In Ferneaux

#20 Jung Jaeil – Psalms