Ένα από τα καλύτερα ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ είναι για μένα ''Η Σονάτα του Σεληνόφωτος''του Γιάννη Ρίτσου. Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ πως αυτό που του δίνει έναν πολύ ιδιαίτερο - κινηματογραφικό - αφηγηματικά χαρακτήρα είναι η αντίθεση ανάμεσα στην επιθυμία και τις σκέψεις -λόγο της Γυναίκας - δηλαδή την δράση του έργου και, στην παθητική στάση - μη δράση της. Αυτό ακριβώς το σύνολο έχω αποτυπώσει στο μυαλό μου σαν μία ''ομπρέλλα'' υπό τον τίτλο ''Περιμένοντας τον Ταχυδρόμο'' και ήταν η αφορμή να ξεκινήσω το ''concept'' της Blogovision 2016, εστιάζοντας όμως σε αυτό που με συναρπάζει περισσότερο - τους άνδρες κι όχι τις γυναίκες - και την ενεργητική στάση τους απέναντι στο παράθυρο με την θέα στον δρόμο. ..
Μία αναζήτηση αντίστοιχων πραγματικών ιστοριών που θα είχαν καταγραφεί στο διαδίκτυο. Ψάχνοντας με random λέξεις στη Google ανακάλυψα πάρα πολλές φωτογραφίες, κυρίως μέσα από σκοτεινά, niche blogs αλλά όχι ιστορίες. Έτσι άρχισα να φαντάζομαι τις δικές μου ιστορίες και να τις δένω με τις φωτογραφίες που είχα βρει και τα άλμπουμ που θα ψήφιζα.
Δεν είχα σκοπό να το συνεχίσω και φέτος μέχρι που ο Angus AKA οι Liars έβγαλε το TFCF με αυτό το εξώφυλλο
Ήταν σαν να έβλεπα το follow up του ''Περιμένοντας τον Ταχυδρόμο'' 2016 και εννοείται πως μετά από αυτό και με δεδομένο ότι θα ήταν το #1 μου δεν θα μπορούσα παρά να συνεχίσω με νέες ιστορίες - αποκυήματα της φαντασίας μου και άλλες περισσότερες πραγματικές φωτογραφίες θαρραλέων ανδρών που πέρασαν από την σκοτεινή πλευρά του πεζοδρομίου ώστε να κορυφώσω εδώ.Με αυτό!
Για τον δίσκο δεν έχω να πω πολλά - είναι στη ολότητά του το ίδιο σπαρακτικός με το αγαπημένο μου ποίημα (πόσα περισσότερα να πω?), η επιτομή του storytelling δια της electronica οδού και ακόμα παραπέρα.
Άκουσέ τον κάποια βραδιά διαβάζοντας την Σονάτα του Σεληνόφωτος