Δύο λόγια για τον Γιάννη

Τον Γιάννη τον γνώρισα στα μέσα της δεκαετίας του 90 στην Olympic. Από την πρώτη δουλειά που κάναμε μαζί αγάπησα το ταλέντο,τις ιδέες του κι ακόμα περισσότερο τον τρόπο που τις πούλαγε και σε μένα και στους πελάτες. Ο Γιάννης ήταν αυτό που λέμε δημιουργικός με τα όλα του.Μπορούσε να δει τα πράγματα στρατηγικά δίνοντας αποτελεσματικές λύσεις, ιδέες με ουσία, μακριά από ρηχά κι εύκολα αστειάκια. 

Ο Γιάννης ήταν έξυπνος κι είχε χιούμορ αλλά αυτό απαντάται συχνά σε αυτό το συνάφι και δη ανάμεσα στους άνδρες διαφημιστές. Δε θα ξεχάσω πως στην παρουσίαση του σπεκ για το Στοίχημα, συστήθηκε στον Σωκράτη Κόκκαλη λέγοντάς του ''Πρόεδρε,είμαι ο άνθρωπός σας. Το λέει και το όνομά μου.Με λένε Μπαρμπούτη. Γιάννη Μπαρμπούτη''.

Όμως ο Γιάννης είχε κι άλλα σπουδαιότερα προσόντα που απαντώνται λιγότερο συχνά στον κόσμο μας. Ήταν δίκαιος, φιλότιμος, γενναίος, ειλικρινής - ντόμπρος που λέμε-, αξιόπιστος (πολύ σημαντικό προσόν αν δουλεύεις στη διαφήμιση) και κυρίως ΤΙΜΙΟΣ. Τίμιος. 

Στο πέρασμα του χρόνου χτίσαμε μια σχέση εμπιστοσύνης. Ο αδελφούλης μου κι η αδελφούλα του. Λέγαμε τα επαγγελματικά μας μυστικά, ανταλλάσσαμε γνώμες και συμβουλές. Φύγαμε μαζί από την Olympic για την Leo, ξαναφύγαμε σχεδόν μαζί από την Leo για τα επόμενα βήματα, ξαναβρεθήκαμε μετά στη McCann, ξαναδουλέψαμε επιτέλους ξανά μαζί. Μετά ξαναχωρίσαν τα βήματά μας κλπ κλπ.

Τελευταία φορά ξανασυναντηθήκαμε στο ΣΠΙΤΙ στο Χαλάνδρι για catch-up, κουβέντα για το επόμενο βήμα του και τα ουισκάκια μας. Ήταν ίδιος. Με την καρδιά και το γέλιο ενός παιδιού και τη γνησιότητα του Μπαρμπούτη. Επέμεινε να κεράσει αυτός. Υπάκουσα και υποσχέθηκα την επόμενη φορά. Μας πρόλαβε ο κορωνοϊός και το lockdown.

Τους επόμενους λίγους μήνες ανταλλάσσαμε μηνύματα και υποσχέσεις για τα ποτά που χρώσταγα μέχρι που κάποια στιγμή χαθήκαμε. Φαντάστηκα φόρτος εργασίας στη νέα του δουλειά. 

Όταν είδα το ποστ του Λιαρμακόπουλου, για ένα δευτερόλεπτο σκέφτηκα αποκλείεται - κακόγουστο αστείο - ακόμα τώρα δε θέλω να το πιστέψω.

Είναι άδικο, άσχημο και τραγικό  να χάνονται καλοί άνθρωποι, είναι άδικο, άσχημο και τραγικό να χάνονται νέοι άνθρωποι και - το χειρότερο - είναι άδικο,άσχημο και τραγικό να φεύγουν βασανισμένοι.

Λυπάμαι. Εύχομαι στην Ηλέκτρα και τα παλληκάρια του που τόσο τους αγαπούσε όλους ο Γιάννης να είναι δυνατοί και γενναίοι σαν τον Γιάννη και να ζήσουν και να τον θυμούνται πάντα στα καλύτερά του. Ειδικά για τα παιδιά του εύχομαι να μεγαλώσουν καλά και πάντα πολύ περήφανα για τον μπαμπά τους. 

Γιάννη, ξέρεις εσύ.Θα ξανασυναντηθούμε.Πιάσε μια θέση κοντά σου.Θα φέρω τα ποτά.