O Πόλεμος του,Βιετνάμ, ο Ψυχρός Πόλεμος, η καταστολή κάθε μορφής εξέργεσης ή αντίστασης κατά των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης, ο Μάης του '68 και όλα όσα συνέβαιναν εκείνη την εποχή και συνέτειναν στην μαζική οργή, απογοήτευση και θλίψη αναζωπύρωσαν το ενδιαφέρον γύρω από την υπαρξιστική θεωρία που είχε γεννηθεί κατά τον 19ο αιώνα από τον Kierkegaard και εδραιωθεί από πλήθος άλλων Ευρωπαίων φιλοσόφων μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ως και τα 50ς.
Πρόσεξε τώρα την παγίδα που βλέπει ο έμπειρος πρώην κατά φαντασίαν Χίππης και αργότερα πρώην Κνίτης: To κίνημα από ιδεαλιστικό και μαζικό αρχίζει και μεταλλάσσεται σε υπαρξιακό - ατομικό,δηλαδή δεν είναι πια κίνημα.
''Σε αντίθεση με τις αρχές του ιδεαλισμού, ο εξιστενσιαλισμός υποστηρίζει ότι η ύπαρξη είναι μοναδική, ξεχωριστή, εξατομικευμένη (η ύπαρξή μου, η ύπαρξή σου κλπ.). Επίσης, σε αντίθεση με διάφορες μορφές αντικειμενισμού, διερευνάται το πρόβλημα του τρόπου ύπαρξης. Επιπλέον, σε αντίθεση με κάθε μορφή αιτιοκρατίας, υποστηρίζεται ότι η ύπαρξη βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπη με ποικίλες δυνατότητες ή εναλλακτικές λύσεις, ανάμεσα στις οποίες πρέπει να επιλέξει και βάσει αυτών των επιλογών της να οργανώσει τη ζωή της. Τέλος, σε αντίθεση με κάθε εγωκρατία και γνωσιολογικό ιδεαλισμό, υποστηρίζεται ότι η ύπαρξη καθορίζεται από τις σχέσεις της με τα πράγματα και τα άλλα όντα, είναι ένα εν τω κόσμω είναι. Η ύπαρξη επιδιώκει την έξοδο από τα όριά της, προς την ύπαρξη των άλλων οντοτήτων, είναι δηλαδή κατά κάποιον τρόπο υπερβατική''.
Πάρτε American dream.Πάρτε Χάπια.Πάρτε Μοναχικότητα,Θλίψη, Αυτοκτονία.Πάρτε Θεό και Κύριε Ελέησον.
Μπορεί να έβαλαν το χεράκι τους και μπάντες σαν τους Cream ή - ακόμα περισσότερο -τους Iron Butterfly με το αριστουργηματικό In a gadda da vida του 1968 αλλά νομίζω τη δόξα της γέννησης των βάσεων του δαίδαλου της metal σκηνής και της χαρακτηριστικής πολυμορφίας τις κερδίζει οριστικά η Αγγλία το 1969.
24 Σεπτεμβρίου 1969.
Ένας σπουδαίος συνθέτης και κιμπορντίστας, o Jon Lord, παρουσιάζει στο Royal Albert Hall στο Λονδίνο, για πρώτη φορά στον κόσμο, το έργο του Concerto for Group and Orchestra .
Στη θέση του group οι Deep Purple. Με έντονες επιρροές από την κλασσική μουσική - οι δύο πρώτοι δίσκοι τους είναι αριστουργήματα-, τις οκτάβες του -έχω μεγαλύτερο εύρος φωνής από την Μαρία Κάλλας - Ian Gillan και τους Blackmore,Glover, Paice σε κιθάρα, μπάσο και ντραμς αντίστοιχα, οι άνθρωποι δεν παρουσιάζουν απλά ένα έπος αλλά ένα δίσκο- ορόσημο και από τους καλύτερους όλων των εποχών,που έβαλε στο τραπέζι τον συνδυασμό κλασσικών επιρροών ερχόμενων από τα συμφωνικά ποιήματα των Σκανδιναβών και Ρώσων συνθετών του 19ου αιώνα, καταιγιστικών εγχόρδων, εκκωφαντικών κρουστών και κυρίως ιδιαίτερων φωνητικών που ξεσπάνε σε σπαρακτικές κραυγές.
Μετά από εκείνη την εποχή, η σχέση μου με το metal αρκέστηκε στο Solitude των Black Sabbath, και σε ορισμένα παρακλάδια του είδους, τα οποία λίγο πολύ όλα χαρακτηριζόντουσαν από μαυρίλα, σπαραγμό και αναφορές σε άλλα είδη μουσικής όπως η κλασική,η πειραματική,το drone κ.α.
Το 2018 έβαλα από περιέργεια το Canary Yellow από το album των Deafheaven Ordinary Corrupt Human Love.
Sigh!
Στις σπάνιες φορές που με πιάνει κάψιμο στο στομάχι από ένα νέο κομμάτι, χάρη στην τεχνολογία πλέον,το πλακώνω 2-3 φορές να δω αν αντέχει, μετά πλακώνω τον δίσκο κι αν είναι ΟΚ, τον κάνω download στο κινητό και τον βάζω με τα ακουστικά έξω από το σπίτι. Το Ordinary Corrupt Human Love δοκιμάστηκε κάτω από τις πιο άγριες συνθήκες σε διαδρομές σε Μετρό, Αθήνα, Μαρούσι, Χαλάνδρι,Ψυχικό, σε γράψιμο παρουσιάσεων, σε αναρτήσεις και στρατηγικές κι όχι μόνο άντεξε αλλά αντέχει ακόμα.
Έχει αυτό ακριβώς το μυστικό που συνδυάζει μελωδιά με οργή και σπαραγμό και που για μένα είναι ακατανίκητο.Και λίγο που το ψήφισα πέρσι 2η θέση αλλά έπεσε πάνω στους Idles....
Μοιραία στο 13 του 2019, ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, το Caligula της Καλιφορνέζας Kristin Hayter aka Lingua Ignota. Εμπνευσμένο από την εικόνα του Θεού που πιάνει κουβέντα με τον Άνθρωπο,η βασανισμένη, κακοποιημένη και τέως ανορεξική ταλαντούχα μουσικός,ξορκίζει τους δαίμονές της φτιάχνοντας έναν φριχτά άγριο δίσκο. Δέος.
Άκου το Caligula της Lingua Ignota εδώ
Στο 13 της Blogovision 2010-19 το Ordinary Corrupt Human Love των Deafheaven.Εδώ!
Από το 1969 το κορυφαίο Cοncerto for Group and Orchestra των Deep Purple σε όλο του το μεγαλείο εδώ
No comments:
Post a Comment