Ήταν το Σάββατο του Λαζάρου, 17 Απριλίου του 2011, την ημέρα που πέθανε ο Νίκος Παπάζογλου. Περνούσα κοσμοϊστορικές αλλαγές στη ζωή μου, μόλις πριν ένα μήνα είχα απολυθεί μετά από πολλά χρόνια στη McCann και ήμουν σε φάση που έψαχνα το επόμενο - διαφορετικό - σωστό βήμα. Ξενύχταγα ακούγοντας μουσική και κάνοντας σενάρια. Εκείνο το Σαββατοκύριακο είχα κανονίσει με τον κολλητό μου να κάτσουμε σπίτια μας και να δούμε ''μαζί'' ''ζωντανά'' το live stream της Coachella, νομίζω μάλιστα ήταν το πρώτο live stream που έγινε ποτέ από φεστιβάλ και μάλιστα τέτοιου μεγέθους και με τέτοιο line up.
Δεν θυμάμαι καν τι έβλεπα νωρίτερα, θυμάμαι μόνο που όταν βγήκε ο Kanye χρειάστηκαν κάτι ελάχιστα λεπτά για να μεταφερθώ διακτινιζόμενη εκεί και να μπω μέσα στη νύχτα, πάνω στη σκηνή. Με πήρε τόσο πολύ μαζί του που νόμιζα άκουγα τους ήχους της νύχτας και μύριζα την έρημο και σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο παρά αυτός,αυτή κι εγώ. Άναυδη. Το chat με τον φίλο μου διεκόπη απότομα για να επανέλθει αμέσως άμα την λήξη του live όπου και οι δυό μας αποφανθήκαμε με μία λέξη, την ίδια και οι δύο: Εξωγήινος!
Αυτό ακριβώς ήταν και είναι ακόμη για μένα ο Kanye West. Ένας άνθρωπος ιδιαίτερης ευφυίας από άλλο πλανήτη που δεν ξέρω πόσο fit είναι για αυτήν τη Γη.
Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται την persona του στα media είναι τρομακτικός αλλά μου δημιουργεί ακατάσχετη διάθεση να καταναλώσω οτιδήποτε κάνει είτε αυτό είναι οι καυγάδες του με διάφορους του χώρου, είτε οι επιδείξεις μόδας του που τις θεωρώ εξίσου εξωγήινες και συναρπαστικές, είτε όταν δηλώνει πως θα κατέβει για Πρόεδρος των ΗΠΑ, BTW θα τον ψήφιζα.
Πάνω από όλα όμως με συναρπάζει ο κρυστάλλινος και εν πολλοίς αγανακτισμένος τρόπος της μουσικής του, νομίζω καταφέρνει να συνδυάζει με μια μοναδική μαεστρία την μαυρίλα και τον θυμό του Hip Hop με την δύναμη της electro και με τα φωνητικά και το στυλ που τα χρησιμοποιεί να αγκαλιάζουν το σύνολο οδηγώντας σε κάτι που για μένα αγγίζει τα όρια αυτού που λέω μέτα- μπαρόκ.
Το The Life of Pablo είναι κατά τη γνώμη μου η επιτομή αυτού του νέου είδους, περιέχει ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς,το Wolves και,δυστυχώς, όσο θυμάμαι την καμπάνια με την οποία λανσαρίστηκε αποτελεί επίσης έναν απελπισμένο οιωνό για αυτά με έμελλε και μέλλει να δούμε από έναν άνθρωπο με πολύ μεγάλο και πολυσχιδές μυαλό για την απλή, ζοφερή και πολλές φορές μίζερη καθημερινότητά μας.
Το The Life of Pablo θα μπορούσε να είναι το νούμερο 2 μου φέτος ,αλλά ,δεν ξέρω γιατί, με έπιασε να γράψω γι αυτό σήμερα.
Μπορείς να δεις εκείνο το live της Coachella εδώ κι εδώ
Και μπορείς να ακούσεις το απελπισμένο The Life of Pablo (ξεχνώντας προς στιγμήν το μόνιμο υπερπουσάρισμα του Pitchfork για όλα όσα κάνει ο Kanye) εδώ
Δεν θυμάμαι καν τι έβλεπα νωρίτερα, θυμάμαι μόνο που όταν βγήκε ο Kanye χρειάστηκαν κάτι ελάχιστα λεπτά για να μεταφερθώ διακτινιζόμενη εκεί και να μπω μέσα στη νύχτα, πάνω στη σκηνή. Με πήρε τόσο πολύ μαζί του που νόμιζα άκουγα τους ήχους της νύχτας και μύριζα την έρημο και σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο παρά αυτός,αυτή κι εγώ. Άναυδη. Το chat με τον φίλο μου διεκόπη απότομα για να επανέλθει αμέσως άμα την λήξη του live όπου και οι δυό μας αποφανθήκαμε με μία λέξη, την ίδια και οι δύο: Εξωγήινος!
Αυτό ακριβώς ήταν και είναι ακόμη για μένα ο Kanye West. Ένας άνθρωπος ιδιαίτερης ευφυίας από άλλο πλανήτη που δεν ξέρω πόσο fit είναι για αυτήν τη Γη.
Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται την persona του στα media είναι τρομακτικός αλλά μου δημιουργεί ακατάσχετη διάθεση να καταναλώσω οτιδήποτε κάνει είτε αυτό είναι οι καυγάδες του με διάφορους του χώρου, είτε οι επιδείξεις μόδας του που τις θεωρώ εξίσου εξωγήινες και συναρπαστικές, είτε όταν δηλώνει πως θα κατέβει για Πρόεδρος των ΗΠΑ, BTW θα τον ψήφιζα.
Πάνω από όλα όμως με συναρπάζει ο κρυστάλλινος και εν πολλοίς αγανακτισμένος τρόπος της μουσικής του, νομίζω καταφέρνει να συνδυάζει με μια μοναδική μαεστρία την μαυρίλα και τον θυμό του Hip Hop με την δύναμη της electro και με τα φωνητικά και το στυλ που τα χρησιμοποιεί να αγκαλιάζουν το σύνολο οδηγώντας σε κάτι που για μένα αγγίζει τα όρια αυτού που λέω μέτα- μπαρόκ.
Το The Life of Pablo είναι κατά τη γνώμη μου η επιτομή αυτού του νέου είδους, περιέχει ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς,το Wolves και,δυστυχώς, όσο θυμάμαι την καμπάνια με την οποία λανσαρίστηκε αποτελεί επίσης έναν απελπισμένο οιωνό για αυτά με έμελλε και μέλλει να δούμε από έναν άνθρωπο με πολύ μεγάλο και πολυσχιδές μυαλό για την απλή, ζοφερή και πολλές φορές μίζερη καθημερινότητά μας.
Το The Life of Pablo θα μπορούσε να είναι το νούμερο 2 μου φέτος ,αλλά ,δεν ξέρω γιατί, με έπιασε να γράψω γι αυτό σήμερα.
Μπορείς να δεις εκείνο το live της Coachella εδώ κι εδώ
Και μπορείς να ακούσεις το απελπισμένο The Life of Pablo (ξεχνώντας προς στιγμήν το μόνιμο υπερπουσάρισμα του Pitchfork για όλα όσα κάνει ο Kanye) εδώ
#10 KanyeWest - The Life of Pablo
No comments:
Post a Comment